Sinterklaas spelen

'Ding-dong', deed de voordeurbel. Peer stond op en even later zat de buurvrouw bij ons aan de koffie. En dat is altijd gezellig.

'Hee..' begon de buurvrouw.
'Ja hoor, dat is goed!' riepen wij in koor.
Ze begon te lachen. 'Ik heb nog helemaal niks gevraagd...'
En dat was ook niet nodig. Want vandaag is het 3 december én het is zaterdag. En dus moeten we 'aan de bak' zoals dat zo mooi heet. Wij spelen namelijk al jaren sinterklaas en zwarte piet voor de buren. Niet dat wij een tafelkleed omslaan en onszelf met roet besmeren, dat niet. De beide buurmeisjes krijgen ons niet te zien. Maar wél te horen!

In voorgaande jaren deden we vaak aan synchroon-kloppen. Peer stond dan in de achtertuin van de buren en ramde op het raam, kloppen is in dit geval een understatement, en ik stond tegelijkertijd voor het huis van de buren en sloeg daar tegen de ramen. Binnen heerste dan schrik alom en buiten maakten Peer en ik ons razendsnel uit de voeten. De mand met cadeautjes, van te voren door de buurvrouw bij ons afgegeven, lieten we dan achter. Soms in de tuin, soms bij de voordeur.

Maar die meiden van hiernaast worden ook ouder en ze kunnen nu beide lezen. Dat opent nieuwe perspectieven. Vorig jaar hingen we dus een brief op hun schuurdeur. Een rijm-brief waarin stond dat de cadeautjes door de bezorgpiet keurig waren afgeleverd op nummer 38. En veel plezier ermee. Met de groeten van de Sint. Maar zij wonen helemaal niet op 38. Daar wonen wij. En dus kwamen twee buurmeisjes met hoog-rode wangen bij ons aanbellen. De brief in de hand, want dat was immers bewijsmateriaal! Er stond inderdaad een mand cadeautjes op onze stoep maar ja, die gaven wij niet zomaar af natuurlijk. Wie zegt dat dat niet gewoon onze cadeautjes waren? 'Kijk dan!' riep het oudste buurmeisje op hoge toon, 'mijn naam staat er op, en daar... die is van mijn zusje, en die van pappa en voor mamma zit er vast ook iets in, dit is écht onze mand!!' We konden niet anders dan toegeven natuurlijk. Ik moet er nu nog om glimlachen.

Dit jaar zijn de cadeautjes verstopt op de slaapkamer van de buren zelf (nog even niks zeggen hoor, hou het geheim). Ik maakte twee raadsel-rijmen. Voor elk buurmeisje één. Er staat onder andere in dat de cadeautjes te vinden zijn waar pa, pa is en soms moe. Als ze nu samen de twee gedichtjes met cryptische aanwijzingen uitpluizen dan komen ze er wel achter.

Nu moeten Peer en ik alleen nog even verzinnen hoe we het huis zullen besluipen dit jaar. Want er is, ten opzichte van vorig jaar, één ding veranderd in de situatie. De buren hebben sinds een paar maanden een grote, jonge, zeer enthousiaste herdershond. En hij hoort, zo weten we inmiddels, al-les. Even onopgemerkt door de tuin sluipen is er niet meer bij vrees ik.