Familiekerst

'Kan ik iets voor je doen?'
'Wat eten we?'
'Ben je ontbijtkoek aan het bak-ken??'
'Wat zijn dat dan? Gebakken noten?'
'Er zit schimmel op die kaas hoor...'

'En nou al-le-maal mijn keuken uit!!'

Het was, ondanks (of misschien ook wel dankzij) het vele bezoek in mijn keuken, erg gezellig. Ik had me van te voren een beetje zorgen gemaakt of het allemaal wel goed zou lopen en of ze het allemaal wel lekker zouden vinden. Er zaten nogal wat gerechten tussen die niet bepaald doorsnee te noemen waren. Zou, met name de jongere garde, dat wel weten te waarderen? Nou, dát was echt niet nodig geweest. Alle acht gangen gingen er in als de ontbijtkoek die geroosterd door de salade zat (hoe verzinnen ze het, maar het was erg lekker!).

'Een salade met peer en kaas,' las mijn zus hardop van de menukaart toen ik net alle salades had uitgeserveerd. 'Peer?', zei ze. 'Shit,' zei ik en holde naar de keuken om de peer te halen... Neef Jaap zat naast me aan tafel en riep: 'Oh!' toen hij de eerste hap van zijn hoofdgerecht nam. Daarna keek hij me aan met wat het best beschreven kan worden als een gelukzalige grijns. Ik gaf hem het recept maar dat was niet de bedoeling, ik moest voortaan maar voor hem komen koken, zo werd mij meegedeeld. Nichtje Jannie bouwde een toren van haar Pavlova, deed het verse fruit er op en daar weer slagroom bovenop. Haar mond ging heel ver open voor een enorme hap. Nog een gelukzalige grijns kwam mijn kant op. 'Dit is óók lekker,' zei mijn moeder toen ze haar na-muse van citrusijs naar binnen lepelde.

'Pap'. Ja hoor, ik kan het nog zeggen. Nog nét. Het was gezellig, het was lekker, het was lachen, het was kerstpuzzel, het was cadeautjes, het was warm en tijdens het hoofdgerecht bijna te hectisch, het was een heerlijke eerste kerstdag.

Iedereen riep enthousiast dat ik volgend jaar wel weer mag koken. Tja. Daar moet ik nog maar even een nachtje over slapen. Of eigenlijk 350 nachtjes.