Zus belde gisteravond. 'Heb je zin om morgen mee te gaan? Ik moet naar de acupuncturist en dit keer kan je zwager niet mee. Met z'n tweetjes is wel zo gezellig!' Dat vond ik ook wel dus we spraken af dat ze om half één op de stoep zou staan.
Ik stapte bij haar in de auto en hoorde dat ze een zender op de radio aan had met muziek die absoluut niet de mijne was. 'Mag hij misschien op een andere zender?' vroeg ik. 'Grijp maar even onder je stoel, daar ligt de map met CD's, zoek maar wat uit,' was het antwoord. Ik greep en hoefde niet lang te zoeken. 'Ede Staal!' riep ik blij, 'mag ik daar een kopie van? Ik ben de mijne kwijt!' Ondertussen schoof ik de CD van Groninger zanger in de speler.
'Man, man, man... wat een boudel', sprak Ede ons toe. En terug in de tijd ging ik. Het was 29 december 1997. Mijn vader was eerder die middag overleden en we moesten we ons bezighouden met de voorbereiding van de rouwdienst. Welke sprekers, welke muziek, wie-wat-wanneer... Allemaal van die zaken waar je eigenlijk niet op zit te wachten maar die toch moeten gebeuren. Dat de muziek van Ede Staal onderdeel uit zou maken van die dienst stond buiten kijf. Mijn vader was dol op de muziek van Ede, wij allemaal trouwens. Als Ede begint te zingen dan zie je het vlakke Groninger land. Prachtig.
'Maar welk nummer kiezen we dan?' vroeg zus in 1997 tijdens de voorbereiding van die afscheidsdienst. Dat wisten we eigenlijk niet zo goed. 'Duw maar een bandje in de cassetterecorder en dan moeten we maar even luisteren,' werd er gezegd. Dat was een goed plan. Zus pakte een tape van Ede Staal en stopte hem in de cassette-recorder. Ze drukte op play en het allereerste wat we hoorden was: 'Man, man, man... wat een boudel'. (vert.: man, man, man... wat een toestand!!)
Het was alsof mijn vader, vanuit een andere wereld, ons toch nog even wilde laten lachen. Alsof hij ons even wilde laten weten dat je altijd moet blijven relativeren. En dat is hem bijzonder goed gelukt. Het is sindsdien zo dat ik, als ik dat nummer hoor, nog weer moet glimlachen. Om mijn vader.
(in de rechterbovenhoek van dit blog vind je een player, als je op de startknop drukt hoor je Ede zelf).
10 opmerkingen:
Dat is een mooi verhaal met een mooie herinnering aan bijzondere muziek!
Mooi geschreven Donderje :-)
O/T: dank je wel Donder. Ik dacht al dat ik het verkeerd zag, maar inderdaad, een baan moet vooral leuk zijn.
Wat bedoelde je met "het leest herkenbaar". Heb jij dit ook meegemaakt? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal en de afloop (ik neem aan dat je er weg bent want je werkverhalen zijn altijd leuk).
het was de dag van terugdenken, denk ik zo, en Ede, ach, mooi man
Drop
Prachtig, hoe jouw vader onbewust en terwijl hij er geen invloed meer op kon uitoefenen, tóch nog zo'n levendige herinnering achter heeft weten te laten... koester ze, die herinneringen.
Mooi! Gaf hij jullie toch zomaar, alsnog, iets mee zo over die rand. Net zoals de mijne die me altijd doet glimlachen op vrijdag de dertiende - waar hij lak aan had, maar zelf stierf op die dag.
Die muziek - mooi, bedaard. Noflik en toch rauw.
en wat kent nog worden...dikke knuf mooi stukje weer waneer komt je volgende boek uit?
miep
Sweet memories...
Wat een mooi verhaal en een dierbare herinnering. En ook mooie muziek, als ik heeeeel erg mijn best doe om te begrijpen wat hij zegt, lukt dat een beetje..
Da's een heule speciale herinnering! Mijn vader was ook liefhebber van Ede en dat van die Groninger landschappen? Dat klopt!
Een reactie posten