Terwijl ik vanmiddag achter de computer op mijn werk zat hoorde ik opeens, vanaf het bureau aan de overkant: 'Maar dat dóé je toch ook niet!'Ik keek op, was er met mijn hoofd niet helemaal bij, want de brief waar ik mee bezig was bleek best lastig te zijn. Aan het hoofd van Kronkels te zien was ze bloedserieus en zéér verontwaardigd. Ze zag mijn vragende blik.
'Ja, nou... dat dóé je je kind toch ook niet aan!' zei ze nog een keer verontwaardigd. Ik snapte er helemaal niks van. Een kort knikje van Kronkels richting de radio bracht uitkomst. 'Het was eerste kerstdag, ne-gen-tien-een-en-zestig,' zong Youp van 't Hek ons toe.
Ik begon hard te lachen. 'Je kunt wel merken dat jij moeder bent!,' zei ik, 'want dit valt absoluut onder de catagorie onvoorwaardelijke moederliefde.' Ze keek nog steeds een beetje verbolgen maar moest ook wel om zichzelf lachen.
'Ja nou...' zei ze nog een keer, 'die stomme Flappie ook...'
4 opmerkingen:
En ieder jaar maken we ons weer boos om de vader van Youp die in 1961 zijn gezin een lekker kerstdiner bezorgde! ;-)
hahahaha,echt grappig...kronkels,kronkelde zich van boosheid....hahahaha.....
lieve groet en kus
Ik weet nog dat ik hard ging huilen toen mijn ouders dit liedje (bewust!) heel hard zetten, terwijl ik nét een heel lief klein knuffelig konijntje had gekregen... Gemeneriken.
Maar het ís toch zo?!?
Een reactie posten