Na lang beraad (zie blogje hieronder) besloten Peer en ik tot de volgende aanpak. Ik zou de beide enveloppen aan de deur van de schuur van de buren plakken, dan aanbellen, dan wegrennen. In die volgorde. De achtertuin lieten we dit jaar maar achterwege. Vanwege Spike, de jonge, enthousiaste, herder.
Ik pakte de enveloppen, deed héél zachtjes onze eigen voordeur open en liep op mijn tenen richting het huis van de buren. Dat op mijn tenen lopen sloeg natuurlijk nergens op maar dat gaat helemaal vanzelf als je met geheime missies bezig bent.
Ik liep het pad van de buren op, heel voorzichtig en zachtjes. Vanwege Spike, de herder. Hij bleef stil. Ha! Die had ik toch maar mooi voor het lapje gehouden. Ik sloop naar de deur van het schuurtje, plakte de enveloppen op het raam van de schuurdeur en draaide me 180 graden om mijn as. Mijn rechterarm strekte zich richting de voordeurbel. Mijn linkerbeen stond al in de 'ik-hol-zo-heel-hard-weg-stand'. Spike was nog steeds stil. 'Goed zo Spike, nog even houden zo!', dacht ik. Mijn vinger raakte de bel, ik drukte en er gebeurde... niks. Geen geluid. Shit. De bel stond uit. Dat gebeurt wel vaker want de buurman werkt in de beveiliging en als hij nachtdienst heeft gedraaid zetten ze de bel er af zodat hij overdag kan slapen. Geen bel, Donder moest dus over naar plan B. Ik sloop weer op mijn tenen richting keukenraam en gaf vervolgens een keiharde roffel op het raam.
Terwijl de hond als een gek begon te blaffen en twee kinderstemmen riepen 'wat was dát!?!', ging ik, nog steeds op mijn tenen, in de spurt richting eigen voordeur. Een bijzonder gezicht, dat kan ik u vertellen. Een vrouw van 42 die op haar tenen over straat rent... Eenmaal thuis stoof ik de openstaande voordeur in en liet hem vervolgens op een kier staan om te horen wat er naast ons gebeurde. 'Mààààm.... er zitten briefjes aan de schuurdeur!' riep een buurmeisje. 'Pak ze er maar af,' hoorde ik de buurvrouw zeggen, 'dan gaan we binnen kijken wat er in staat.'
Bij de buren is pakjesavond begonnen. En wij moeten nu weer een jaar wachten voor we op onze tenen rennend over straat kunnen.
Ik pakte de enveloppen, deed héél zachtjes onze eigen voordeur open en liep op mijn tenen richting het huis van de buren. Dat op mijn tenen lopen sloeg natuurlijk nergens op maar dat gaat helemaal vanzelf als je met geheime missies bezig bent.
Ik liep het pad van de buren op, heel voorzichtig en zachtjes. Vanwege Spike, de herder. Hij bleef stil. Ha! Die had ik toch maar mooi voor het lapje gehouden. Ik sloop naar de deur van het schuurtje, plakte de enveloppen op het raam van de schuurdeur en draaide me 180 graden om mijn as. Mijn rechterarm strekte zich richting de voordeurbel. Mijn linkerbeen stond al in de 'ik-hol-zo-heel-hard-weg-stand'. Spike was nog steeds stil. 'Goed zo Spike, nog even houden zo!', dacht ik. Mijn vinger raakte de bel, ik drukte en er gebeurde... niks. Geen geluid. Shit. De bel stond uit. Dat gebeurt wel vaker want de buurman werkt in de beveiliging en als hij nachtdienst heeft gedraaid zetten ze de bel er af zodat hij overdag kan slapen. Geen bel, Donder moest dus over naar plan B. Ik sloop weer op mijn tenen richting keukenraam en gaf vervolgens een keiharde roffel op het raam.
Terwijl de hond als een gek begon te blaffen en twee kinderstemmen riepen 'wat was dát!?!', ging ik, nog steeds op mijn tenen, in de spurt richting eigen voordeur. Een bijzonder gezicht, dat kan ik u vertellen. Een vrouw van 42 die op haar tenen over straat rent... Eenmaal thuis stoof ik de openstaande voordeur in en liet hem vervolgens op een kier staan om te horen wat er naast ons gebeurde. 'Mààààm.... er zitten briefjes aan de schuurdeur!' riep een buurmeisje. 'Pak ze er maar af,' hoorde ik de buurvrouw zeggen, 'dan gaan we binnen kijken wat er in staat.'
Bij de buren is pakjesavond begonnen. En wij moeten nu weer een jaar wachten voor we op onze tenen rennend over straat kunnen.
10 opmerkingen:
hahahahaha....Tja...dat was mijn familie vrees ik! Alsnog excuses van deze "westerling"....hahahaha
trouwens: mooi verhaal had jij ook. :D
Kusssss Rose
Dít vind ik nou zo leuk! Dat vind ik nog leuker dan het vieren van de eigen pakjesavond! Nou ja, bijna net zo leuk ....
OT: Met Suusje gaat het weer goed: een paar nieuwe onderdelen en een nieuwe accu. En de endodontoloog mag ook weer tevreden zijn, ook de tweede behandeling ging gesmeerd. Kronen zijn beiden nog heel!
Je maakt het wel leuk voor ze!
OT: Ik geloof je, en ik bedank je.
kunnen ze het niet voor jullie lol wat vaker doen?
Wat leuk, wat spannend!! Misschien mag je met de kerst op je tenen naar de voordeur en dan heel hard HOHOHOOOO door de brievenbus roepen?
Haha, lachen zeg :-)
Wij vieren vanmiddag pakjesmiddag (na het shoppen-voor-nette-kleren-bah) en die kleine is al nerveus ondanks dat ze niet meer gelooft. Het blijft leuk.
Dan even een o/t vraag: kun jij mij een mail sturen met de uitleg hoe je zo'n foto bovenin je blog krijgt (banner) met je naam erin. Ik wil mijn blog ook wat meer personaliseren maar heb het trucje nog niet ontdekt. Muchos gracias en tot snel weer xxx
(ot:)arme schat,is het zo spannend,dat je er niet van kan slapen???Wat voor hoge wensen had je dan op je verlanglijstje staan???Je weet toch als Sint ziet dat je TE hebberig bent,dat je NIETS krijgt!!!!hahahaha,Een hele fine avond toegewenst...kus...
FANTASTISCH! Oh, wat zullen zij een heerlijk avondje hebben gehad!
Ik had het wel van een afstandje willen bekijken... zoiets moeten mijn ouders toch ook voor mij hebben geregeld, jaren terug! :-D
Ik ben benieuwd wie er voor mij op zijn tenen over straat gerend heeft ;-)
het is wél héél veilig zo...... hi hi
Drop
Een reactie posten