Arbeidsvoorwaardengesprek

'Kun jij donderdagmiddag met Jannie naar Beilen?' vroeg zus me twee dagen geleden. Nichtje Jannie, nét zestien lentes jong, had een weekendbaantje geregeld bij het GGZ. En nou moest ze naar het hoofdkantoor voor een arbeidsvoorwaardengesprek. Zus zat omhoog. Ze kon vandaag niet weg van haar werk en aangezien ik vrij was...

'Tuurlijk!' zei ik. 'En wat is precies de bedoeling?'
'Nou, ik denk dat je misschien wel mee moet naar het gesprek zelf, ze is nogal zenuwachtig. Eerste keer hè, dat is behoorlijk eng.'

En zo reed ik vanmiddag met nichtje Jannie richting Beilen. Ze zat naast me in de auto te friemelen met het briefje waarop de routebeschrijving stond. Af en toe hoorde ik een licht zenuwachtige zucht.

'Je vind het toch niet écht eng?'
'Nou... écht wel!'
'Maar wat is er dan eng aan zo'n gesprek. Ze legt alleen maar uit wat je contract inhoudt en dan teken je en dan gaan we weer naar huis.'
'....'
'Stelt niks voor hoor. Echt niet'
'Eh... tante Dondersteen?'
'Ja kind.'
'Ga je dan wel mee naar binnen?'
'Als jij dat écht wilt, maar dan moet je dat wel zelf zeggen tegen de mevrouw van personeelszaken'
'Moet dat echt. Kun jij niet even voorgaan? Even uitzoeken hoe het zit.'
'Nee, het is jouw gesprek. Jij moet het regelen.'
Friemel, friemel, zucht.

Ondertussen reden we Beilen binnen.
'Waar moeten we eigenlijk zijn bij het GGZ?'
'Huh? Nou, gewoon, bij het GGZ'
'Ja maar wáár, in welk gebouw?'
'Eh? Gebouw? Nou, hét GGZ-gebouw natuurlijk...'

We reden het terrein op en werden omringd door gebouwen, borden, routes, nog meer gebouwen.
'Oh. Jee. Ze hebben hier dus heel veel gebouwen... '
'Ja. Net als bij het GGZ in Assen waar jij gaat werken. Wat had je dan verwacht?'
'Nou, één gebouw. Dat was toch genoeg geweest?'
Ik stopte bij het hoofdgebouw en ging even vragen. Daar bleek ook personeelszaken gevestigd te zijn. Even later zaten we te wachten op de personeelsmevrouw. Toen ze er aan kwam steeg naast me het zenuw-gehalte tot een hoogtepunt. Ik moest wel even glimlachen. Zo schattig...
'En wie is dit?' vroeg de personeelsmevrouw.
'Dat is mijn tante!'
'Wil je graag dat ze bij het gesprek zit?'
'Eh... Ja... Eh... Best...'
'Nou dan doen we dat toch?'

En zo zaten we even later om tafel. Voor ons het contract en een enorme map vol informatie over de werkgever, pensioenen, hepatitis-inentingen, personeelsvereniging etc. etc. etc.

'Ben je met de auto gekomen?' vroeg de personeelsmevrouw aan Jannie.
'Ja...'
'Als je dan even dit formulier invult krijg je de reiskosten vergoed.'

Jannie keek naar het formulier. Kleurde nog roder. Ik zag haar denken. Wat moest ze hier nou mee. Want ze was wel met de auto maar het was niet haar auto dus had ze eigenlijk geen recht op die vergoeding. Toch? Voorzichtig draaide ze haar hoofd om en keek me aan. Ik barstte in lachen uit.

'Je mag natuurlijk die vergoeding later uitbetalen aan je tante,' lachte de personeelsmevrouw.
'Of een bloemetje voor me kopen,' vulde ik aan.

Helemaal opgelucht tekende nichtje Jannie het declaratieformulier. En even later haar aller-aller-allereerste contract. Zo stoer. Zo gaaf. Zo écht!