Na een drukke dag op kantoor kom ik thuis. Licht aan. Eerst even Noes aaien die jammerlijk miauwt omdat hij eten eist. Nou, Noes moet nog maar even wachten, ik ga eerst even op de bank. Benen omhoog, laptop aan. Even de dag van me af laten glijden. Nog even niet koken. Eerst even niks.In mijn mailbox zie ik de mailtjes binnenkomen. De Dondersteen-mailbox scoort, dus er zijn reacties op mijn blog. Leuk! Hotmail scoort altijd want daar komt alle rotzooi binnen. En tot mijn grote vreugde verschijnt er ook een (1) achter de map 'reünie'. Dat zijn kleine cadeautjes, die reünie-mailtjes.
Wie zou het dit keer zijn? Ik klik het mapje aan en zie een onbekende achternaam bij de afzender. Dan is het een vrouwelijke oud-klasgenoot, die, net als ik, getrouwd is en haar mans naam heeft geadopteerd. Ik klik het mailtje open en zie dat hij van Ina komt. Meteen is er een beeld bij de naam. We zaten samen op de lagere school, zij stil en verlegen, ik altijd aan het woord. Maar wat me vooral ook bij staat is al die jaren dat we samen naar de MAVO fietsten. Vier kilometer heen, vier kilometer terug. Dag in, dag uit. In weer en wind. Kletsen, huiswerk bespreken, giegelen maar ook dagen dat we helemaal nergens over spraken. Dan hadden we het alleen maar druk met het fietsen. Fietsen tegen zo'n koude oosten-wind of van die dikke, vette herfstbuien.
Dertig jaar later ga ik ook haar dus weer zien. En dat is fijn. Erg fijn zelfs. Ik ben, bij ieder mailtje dat in die reünie-box binnenkomt, blijer dat ik het zelf ben gaan organiseren. Want elk van die mailtjes is een mooi cadeautje. En wat is er nou lekkerder dan dit soort cadeautjes als je thuis komt na een lange, drukke dag op het werk?
Wie zou het dit keer zijn? Ik klik het mapje aan en zie een onbekende achternaam bij de afzender. Dan is het een vrouwelijke oud-klasgenoot, die, net als ik, getrouwd is en haar mans naam heeft geadopteerd. Ik klik het mailtje open en zie dat hij van Ina komt. Meteen is er een beeld bij de naam. We zaten samen op de lagere school, zij stil en verlegen, ik altijd aan het woord. Maar wat me vooral ook bij staat is al die jaren dat we samen naar de MAVO fietsten. Vier kilometer heen, vier kilometer terug. Dag in, dag uit. In weer en wind. Kletsen, huiswerk bespreken, giegelen maar ook dagen dat we helemaal nergens over spraken. Dan hadden we het alleen maar druk met het fietsen. Fietsen tegen zo'n koude oosten-wind of van die dikke, vette herfstbuien.
Dertig jaar later ga ik ook haar dus weer zien. En dat is fijn. Erg fijn zelfs. Ik ben, bij ieder mailtje dat in die reünie-box binnenkomt, blijer dat ik het zelf ben gaan organiseren. Want elk van die mailtjes is een mooi cadeautje. En wat is er nou lekkerder dan dit soort cadeautjes als je thuis komt na een lange, drukke dag op het werk?
4 opmerkingen:
Dat zijn zeker mooie cadeautjes! Fijne avond
Leuk leuk leuk!
Wat LEUK!! En hoeveel leuker lijkt mij dit dan die massale re�nies, waarbij je niet weet wie je het eerst aan moet spreken...
Lieve Dondersteen,Wat fijn dat er zoveel reacties komen op je oproep voor een reunie...Het moet geweldig zijn,om al je schoolkameraadjes weer eens terug te zien.Ik hoop dat je een fijne dag mag beleven.Maar nu heb je pech,,ik ben het maar.Heb tegenwoordig nogal eens last met die server.overvol,denk ik...Gisteren ook weer,en dan baal ik zo,dat ik de comp.afsluit...Dat werkt op mijn humeur,wat de laatste tijd toch al onder 0 staat....(wisselvallig)Ik wens je een fijne dag toe.Liev groet en knuff.XXX
Een reactie posten