Driedubbelellende

Ik ging met grote tegenzin naar haar toe. Maar het moest. De dubbele wortelkanaalbehandeling van een paar weken geleden zou vandaag worden afgewerkt. Fluitje van een cent. Nog even schoonmaken, nieuwe vulling er op en klaar. Ein-de-lijk klaar. Zo stond het in de planning.

Er werd niet verdoofd. De zenuw was immers inmiddels op non-actief gezet en in principe zou ik niks meer voelen. Aldus mijn aardige Zuid-Afrikaanse tandartsmevrouw. 'En als u wel ies voel dan moet u eve zeggen, dan verdoof wij alsnog.' Ik blijf het een grappig taaltje vinden en knikte dus lachend dat ik het begreep. De behandeling begon. En ja hoor.. 'Aughwww!!!' gorgelde ik. 'Oei, das nie bes... ik gao snel even verdoof',' zei de tandarts. De verdoving deed zijn werk. De behandeling ging verder. 'Het is toch raor hoar,' mompelde de tandarts. Ze keek eens naar het computerscherm waar inmiddels een serie van acht foto's te zien was. Allemaal van deze ene kies. Ze keek weer naar mijn kies, of eigenlijk keek ze in mijn kies, en toen weer naar het computerscherm. De boor kwam er bij. 'Nog eve een stukkie boare...' mompelde ze weer. En weer keek ze met een grote frons richting computer. Het haakje kwam er bij ze zette kracht en toen...

'A-ha!, Ik wis het, ik wis het!' ze danste nog net geen rondje.
'Dus daar wordt jij blij van,' zei de assistente lachend.
'Joa, nou en of!' jubelde mijn tandarts.
Ik nam zelf aan het gesprek niet deel want op dat moment zaten er twee keer vier vingers, een haakje, een boor, een hele serie watten en een afzuigding in mijn mond. Dat praat wat moeizaam, dat kan ik u verzekeren.Toen alles weer uit mijn mond was vroeg ik wat er aan de hand was.

'Kijk,' zei de tandarts terwijl ze naar de foto wees, 'Daar is één wortelkanaal en daar is nog één wortelkanaal. Beide heb ik de vorige keer behandeld. Maar kijk nou nog eens, daar, verstopt achter het linker wortelkanaal zit er nog ééntje. Heel bijzonder, drie kanalen. Hij had zich verstopt, was op de eerste foto's niet te zien én ik kon er haast niet bij. Maar nu is hij open en ik ben blij.' Jubel, jubel, juich, juich.

Zij blij. Nou ik nog. Want ik lag weer een heel uur lang op mijn kop vandaag (het is de kies linksboven en dan he-le-maal achterin) en daar word je echt niet vrolijk van. Daarnaast zit ik weer met twee dagen van die smerige napijn én moet ik in januari nóg een keer voor een nabehandeling. En dat zal dan, net als vandaag, de laatste keer zijn?



PS: ondanks bovenstaande ging ik wel gewoon door met proefkoken voor de kerst (met mijn eeuwige dank aan de uitvinder van de paracetamol). Vandaag testen we het koude voorgerecht. Bij Peer staat het resultaat. Ook maakte ik nog een pavlova met fruit/slagroom vulling. Maar die is te groot uitgevallen. We nemen hem mee naar mijn moeder om hem daar soldaat te maken...