Vuurtje?

'En?' de tandarts keek me verwachtingsvol aan toen ik vanochtend haar praktijk binnenstapte.
Ik schudde mijn hoofd.
Ze keek teleurgesteld. 'Gaat u maar zitten hoor,' zei ze terwijl ze zich omdraaide naar het computerscherm en daar de hele serie foto's opvroeg van die bijzonder onwelwillende kies. Ze dacht lang na en nam toen een besluit.
'Ik probeer het nog één keer,' zei ze vastberaden. 'Nog één keer, en als het dan nog niet goed is dan zijn er twee mogelijkheden. Dan moet hij er uit of u moet er mee naar de kaakchirurg. Want dan weet ik het écht niet meer.' Het stond haar niet aan, dat was wel duidelijk. De frustratie droop uit haar stem. 'Je vindt dit niet leuk,' constateerde ik. 'Ik zal u zeggen, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt! Het had al lang klaar moeten zijn met die kies! Ik dacht echt dat de laaste behandeling in januari het opgelost had maar hij blijft maar vervelend doen!' Ze deed haar mondkapje voor en liet de stoel zakken tot ik weer bijna ondersteboven hing. 'Daar gaan we dan, ik ga alle kanalen nog een keer schoonmaken, dan maak ik ze helemaal droog en dan doen we er een definitieve vulling op.'

Een dik half uur later lag ik nog steeds ondersteboven met kramp in mijn kaken. Ze is nauwkeurig, die tandarts van mij. En ze wilde zich niet op haar kop laten zitten door deze kies. Dit keer moest het beter dan goed. Ze spoelde, spoot de kanalen vol met verdovingsmateriaal (want nog steeds pijnklachten), depte, stopte er ikweetniethoeveel papiertips in om de boel te drogen en spoelde nóg een keer. En toen...

'Heb jij een vuurtje?' vroeg ze aan de assistente. Vanwege mijn bijzondere positie kon ik niet zien wat er gebeurde. Even later hoorde ik het geluid van stromend gas. 'Klik', de aansteker werd er bij gehouden en toen hoorde ik het onmiskenbare geluid van een gasbrander. En ik hoorde het niet alleen, ik voelde de warmte ook. Wat was dit? Ik probeerde mijn hoofd iets omhoog te doen en zag, werkelijk waar, op de instrumententafel, een brandende gasbrander. Nou ja zeg!
'Geen paniek!,' zei de assistente. 'Het is niet eng hoor, we branden alleen de eindjes van de definitieve tips weg, zodat u daar geen druk op krijgt tijdens het kauwen'.

Een metalen strip werd gloeiend heet gemaakt en even later kwamen er rookwolkjes uit mijn mond, de geur was niet om blij van te worden. Maar het luidde wel het eind in van de behandeling. Vier keer branden. Afdichten. Vullen. Slijpen. Klaar.

En nou maar hopen dat het ook écht, écht, écht klaar is...