woensdag, mei 31

Tin

'En wat moet ik dan voor je kopen?' vroeg Peer me een aantal dagen geleden. 'Nou, bloemen natuurlijk! En dan het liefst zo'n groot boeket met allemaal bloemen uit mijn bruidsboeket!' Naast me werd zorgelijk gekeken. 'Champagnekleurige rozen, blauwe disteltjes, blauwe klokjes...' somde ik voor hem op.

Gisteravond, klokslag twaalf uur, was het zo ver. Het was 31 mei 2006. En Peer en Donder waren precies tien jaar getrouwd. Hoera!
'Wil je een cadeautje?' vroeg Peer naast me. We lagen al in bed maar waren nog wèl wakker. 'Nou, dat lijkt me wat,' zei ik handenwrijvend. Hij sprong uit bed, liep de logeerkamer in en kwam terug met precies het juiste boeket. 'Wow!' riep ik uit, 'ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat jij al die bloemen zou onthouden.' Peer keek me aan met pretogen. Ik moest dus wel doorvragen. 'Je hebt het niet onthouden?' gokte ik.

En toen kwam het verhaal. Dat hij onze bloemiste had gevraagd of zij nog wist welk boeket ze tien jaar geleden voor me gemaakt had. Nou hebben we een geweldige bloemiste maar in de afgelopen tien jaar heeft ze natuurlijk tientallen en misschien wel honderden bruidsboeketten gemaakt, ze wist het dus niet meer. Maar Peer zou Peer niet zijn... hij sleepte ons enorme trouwalbum mee naar de bloemist en liet haar de foto's zien. Gisterochtend ging ze naar de veiling om precies de goede bloemen te halen. De blauwe klokjes waren niet te krijgen, daar zocht ze een prima vervanging voor. En zo kreeg ik, afgelopen nacht om 12 uur, mijn trouwbloemen in een mega-boeket. Omdat tien jaar best heel bijzonder is.

En toen ik vanochtend op mijn werk kwam was het ook heel bijzonder. Gisteren hadden we het er nog over gehad, wat dat dan was, tien jaar getrouwd? Was dat een blikken huwelijk? Of plastic? Of papier? We wisten het niet. Tot vanochtend. Want toen ik ons kantoor binnenstapte bleek dat collega S. met grote letters een spanddoek geprint had. Hij hing aan onze dossierkast. 'Gefeliciteerd met je Tinnen Bruiloft' was er te lezen. Ik vond het helemaal geweldig, dat spandoek. Maar nou hou ik, eerlijk gezegd, helemaal niet zo van tin. Dus als u het niet erg vindt ga ik door voor zilver!

dinsdag, mei 30

De Leus

Het zonnetje scheen over Nederland. Mensen kwamen thuis van hun werk. In de huizen werd gekookt, bijgepraat, een drankje genuttigd. De TV stond in huize Peer-Donder aan en in het zes uur journaal was een item over jeugdwerkloosheid. Het gaat beter met Nederland, ook economisch. Hoera! De werkloosheid daalt maar de harde kern jeugdwerklozen krijgen ze maar niet aan het werk. Hoe hard ze het ook proberen met hele, héle goed bedachte projecten en dikke vette bonussen voor de werkgevers.

Dertigduizend van die "harde kern jongeren" moeten niet in de bak maar áán de bak. Maar wat tegenzit is dat deze jongeren hun opleiding niet hebben afgemaakt en eigenlijk, als ze diep in hun jeugdige hartjes kijken, helemaal niet willen werken. Daar wordt je namelijk soms een beetje moe van. Maar onze eigen minister De Geus weet wel wat je er mee moet, met die harde kern jeugdwerklozen.

Hij keek diep in de camera en sprak de volgende woorden:
'We gaan er alles aan doen om deze jongeren aan het werk te helpen. Al-les! Want beter een baan in de hand dan een scooter of een mobieltje in je dromen.'

En zo werd, op deze doordeweekse dinsdag, minister De Geus in huize Peer-Donder omgedoopt tot minister De Leus. En we werkten allemaal nog lang en gelukkig.

maandag, mei 29

Voor-pret!

Zoekende naar kampeerplekken kom je nog eens ergens. Ik vind het vooral erg belangrijk dat een camping rekening houdt met het welzijn van alle deuren van de camping. En dat is hier gelukkig prima geregeld!

zondag, mei 28

Moderne communicatie

Mijn schoonzus Els, 71 jaar jong, heeft sinds vorige week een gloednieuwe gsm. Ze reist op dit moment richting Zuid-Frankrijk alwaar we elkaar rond 16 juni zullen treffen. Daarna reizen we samen verder richting Spanje. Om contact te houden kun je natuurlijk bellen maar... sms'en is vèèl goedkoper. En dus schafte ze een nieuwe gsm aan en ging op cursus. Met het boekje van de mobiel in haar ene hand, de gsm voor haar op tafel en een telefoon in de andere hand begeleidde ik haar op afstand terwijl ze de eerste schreden zette op het pad van deze moderne manier van communicatie. Sindsdien sms'en we iedere dag. Zodat ze het, letterlijk, in de vingers krijgt én houdt.

Afgelopen donderdag vertrok ze richting België en 's avonds ontvingen we een berichtje dat ze was gearriveerd. Gisteren kwam er een berichtje dat ze weer was doorgereist en in Charlesville zat, in het Noorden van Frankrijk. Donderdag wordt ze bij vrienden in Zuid-Frankrijk verwacht dus ze heeft de tijd. Onderweg overnacht ze, in haar uppie, in een klein sheltertentje. 71 jaar jong is ze en dus duidelijk niet 71 jaar oud! Ik heb daar groot respect voor, ik zie me dat nog niet doen op die leeftijd!

Vanmiddag zong mijn telefoon vanaf de tafel me toe. 'Berichtje van Els!' riep ik en greep het toestel. In het scherm verscheen de volgende tekst:
"eaux p. blz. 385. super. x els"
Ik zocht in de Michelin atlas op bladzijde 385. Die was er niet. Ik zocht op Eaux, die was er wel maar op een plek, vlakbij de Pyreneeën, daar kon Els nooit zijn. Ik snapt er dus niks van en sms'te terug:
"dit is me iets te cryptisch hoor! Oftewel: huh??"

Even later piepte de gsm weer. Bericht twee bracht uitkomst.
"ANWB boekje kleine camp. ten z. van troyes. E."

Ik pakte het kleine campingboekje er bij. Op pagina 385 kon ik de camping niet vinden. Toen bedacht ik dat ik wellicht een oudere of nieuwere versie van de kleine campinggids had. Dus bracht toch de Michelin atlas nog uitkomst. Even ten zuiden van Troyes vond ik een plaatsje dat Eaux-Puiseaux heet. In de gids vond ik tenslotte ook de camping. Ik sms-te nog één berichtje terug.
"Ik heb je gevonden hoor. Veel plezier, dikke knuffel van ons beide en tot morgen!"

Het kost af en toe misschien wat moeite maar we komen er wel. En ik vind het eerlijk gezegd ook wel een lekker veilig gevoel om iedere dag even contact te hebben. Want ze is dan misschien wel 71 jaar jong, maar toch...

zaterdag, mei 27

Ouderwetse linkdump

Ik doe het niet vaak. Alleen een logje plaatsen om een linkje onder de aandacht te brengen. Maar ik kreeg van mijn zus zo'n leuk vakantie-linkje toegestuurd, die moet ik gewoon even kwijt hier.

Hou je van kamperen?
Wil je wel eens iets anders dan standaard?
Ben je avontuurlijk ingesteld?
En wil je wel eens weten hoe dat voelt, een bedstee?

Klik dan HIER.
(tip: lees vooral de teksten bij de diverse onderdelen, ik was uiteindelijk helemaal klaar om te boeken, vooral ook vanwege de kachel (!), maar ja, we hebben zelf al zo'n leuke accommodatie voor de deur staan)

vrijdag, mei 26

Magisch vingertje

Peer en ik waren 'on tour' vandaag. Op jacht naar vanalles en nog wat bezochten we allerlei winkels. Toen we bij Ikea de winkel uitliepen met een leuk vloerkleed onder de arm zei ik: 'Zullen we dan ook nog even gaan kijken bij die supergrote nieuwe Jumbo supermarkt?' Peer keek me verbaasd aan. 'Supergrote supermarkt? Waar zit die dan?' Ik vertelde hem wat ik van collega's had gehoord. Megagroot moest hij zijn en hij zit onder het nieuwe stadion van FC Groningen; De Euroborg.

We reden de auto onder het stadion en parkeerden. We haalden een kar en liepen de winkel binnen. 'Wow! Deze is écht lekker groot!' riep ik blij. Ik pakte mijn boodschappenbriefje en het shoppen kon beginnen. We hadden nog maar nét vier broodjes in de kar gelegd of...

'Heeee! Jij hier?'
Collega Kronkels en ik keken elkaar verbaasd aan. Mijn hersens registreerden razendsnel het gevolg van deze ontmoeting want als Kronkels er was... dan was haar driejarige dochter MikMak er hoogstwaarschijnlijk ook. En ik vind Kronkels aardig hoor, echt wel, maar ik heb een zwak voor MikMak. 'Waar is ze?' vroeg ik. Kronkels wees naar de mini-ballenbak waar ik nog net op tijd arriveerde om te aanschouwen hoe MikMak voorover op de betontegels duikelde. Welke idioot verzint het om op de vloer van een ballenbak betontegels te leggen? Maar dat terzijde. Ze hield zich kranig en klauterde het klimtoestel uit. Pappa, mamma, Peer en Donder stonden ondertussen te babbelen.

Even verderop stond een computer voor de hele kleintjes. Ik had nog nooit zo'n ding gezien. Op een touchscreen konden kinderen achtergrondkleuren kiezen en allerlei voorwerpen zoals bloemetjes en schaapjes toevoegen. En dat allemaal door alleen maar het scherm aan te raken. MikMak had er een poosje bij staan kijken maar ze kwam niet echt aan de beurt want het jongetje dat er achter zat stond zijn plaats niet af. En geef hem eens ongelijk. MikMak liep onze kant op en zei: 'Jij moet met me komen spelen!' Hoe kon ik dat nou weigeren?

Ik ging, samen met de driejarige mini-dame, richting touchscreen en ging op mijn hurken achter het jongetje zitten. 'Kijk,' zei ik tegen MikMak, 'als je daar op drukt met je vinger... doe maar eens... ja, op dat bloemetje?... en dan druk je nog een keer met je vinger op dat grote scherm... ja... goed zo!'

MikMak had keurig het bloemetje aangeraakt en drukte daarna voorzichtig op het grote blauwe scherm. En daar verscheen, precies waar zij gedrukt had, het bloemetje! 'Hoera!,' riep ik, 'je kunt het!'

MikMak begon te lachen en draaide toen haar vinger om. Ze keek, totaal gebiologeerd, naar haar vingertop. Ik zag haar denken. Want hoe nou dat bloemetje in haar vinger was gekomen en er ook weer uit... dat was pure magie!!

donderdag, mei 25

Achterblijver

Vanmiddag waren Peer en ik even bij kampeergrootgrutter De Vrijbuiter. Ja, daar is het druk op Hemelvaartsdag, ja dat wisten we, nee dat vinden we niet erg. Je moet wel even de knop omzetten in je hoofd voordat je de drukte instapt maar daarna, ach...

We haalden de zaken die we moesten halen (koeltas, tochtflap, waslijn) en sloten toen aan in de mega lange rij voor de kassa. Ik heb al veel meegemaakt bij die kampeerhal maar zulke lange rijen zag ik nog nooit!

Achter ons stonden twee mensen ook hun ziel in lijdzaamheid te bezitten en al snel raakten we in gesprek. Zet Donder in een rij en voor je het weet is ze geanimeerd aan de babbel. En toen Peer deze ervaring labelde met: 'eigenlijk is dit de eerste file van de vakantie' begonnen we zowaar allemaal nog blij te kijken ook!

Even later werd er omgeroepen:
'Bij de informatiebalie staat een klein meisje met blond haar en krullen, ze is haar ouders kwijt'
'Nou,' zei de vrouw achter me, 'ik weet niet of ik haar zou gaan halen hoor, dan moet je nog een keer die hele drukke winkel door!'
'Misschien denken ze, laat maar mooi even zitten daar, hebben we even rust!' zei ik lachend.

Een paar minuten later:
'Bij de informatiebalie staat een klein meisje met blond haar en krullen, ze is haar ouders kwijt, willen haar ouders NU naar de informatiebalie komen!!'
'Krijg nou wat,' zei de vrouw achter me, 'ze hebben haar echt nog niet opgehaald!'
'Ik denk dat die ouders twee stoelen hebben gepakt en voor een tent zijn gaan zitten. Op de camping is het zeiknat en hier zitten ze warm en droog. Bovendien is er genoeg te kijken!'
'Ik denk dat je gelijk hebt,' zei de vrouw weer.
'En, laten we eerlijk zijn, blond en krullen klinkt wel heel lief en aardig. Maar dat hóéft niet zo te zijn hè?'

We hadden dikke lol daar in de mega-rij. Voor we het wisten waren we aan de beurt. De boodschap over het meisje met de krullen kwam overigens niet nog een keer door de luidsprekers geschald. Haar ouders hadden kennelijk toch maar besloten de achterblijver op te halen.

dinsdag, mei 23

Alarm!!

Vanochtend, twintig over acht. Nog redelijk duf stap ik bij mijn werk uit de auto. Ik pak mijn sleutels, draai de sleutel in het speciale slot in de voorpui en de schuifdeuren gaan even voor me open. En daarna weer dicht.

In de hal is het nog schemerig. Raar. Want ik heb een auto op het parkeerterrein gezien waarvan ik dacht dat hij van een collega was. Meestal ben ik wel vroeg maar zelden ben ik de eerste. Ik druk drie schakelaars om en de TL komt flikkerend tot leven.

Ik loop richting onze vleugel en ga door de beveiligde deur.
Pieeeeeep.... pieeeeeep.... pieeeeeeep....
Nee hè? Ik ben dus echt de eerste. Shit. De code, wat is ook al weer de code? Sinds de verbouwing van een aantal maanden geleden en de installatie van het nieuwe alarm heb ik hem nog maar één keer uit hoeven schakelen! De code? Eh... oh ja! Vier cijfers en dan een hekje.

Ik toets de vier cijfers en sluit af met het hekje.
Pieeeeeep.... pieeeeeepppp.... pieeeeeep.... loeit het alarm door.
In het schermpje verschijnen de twee worden die ik niet wil zien: 'Valse code'
Lichte paniek slaat toe. De code, waar heb ik de code? In mijn portemonnee. Ik weet dat ik in totaal 20 seconden heb om het alarm uit te schakelen. Kostbare tijd gaat verloren.

Pieeeeepppp.... pieeeeeepppp.... pieeeeepppp.... dramt het alarm door. Ondertussen vind ik de code. Oh ja! De vier cijfers waren goed maar ik moet niet afsluiten met een hekje maar met een letter. Sukkel!! Ik toets snel de vier cijfers en de extra letter in. In het scherm verschijnen 3 sterretjes. Dat moeten er vijf zijn! Waar is de correctietoets?

Pieeeeppppp..... pieeepppp.... pieeep....
Whieieieieieieieieieieieieieieieieieieiepwhiepwhiepwhiepwhiepwhiepwhiep!! Te laat! Ik heb het niet gered, het alarm loeit snerpend door het gebouw. Mijn hemel, wat een herrie. Het gaat door merg en been. 'Valse code' lees ik in het scherm. Denken is moeilijk, mijn trommelvliezen trillen in mijn oren. Ik toets, in het kader van drie maal en scheepsrecht, nog één keer de goede code in.

En dan is het doodstil. Mijn oren voelen alsof ze naar een langdurig rockconcert zijn geweest. Maar het is stil. Ik heb het gered. Ik kijk naar het schermpje en lees: 'Twee keer foute code is bezoek'. Mijn ramp is nog niet voorbij. Bezoek? Als in: de politie komt nu ieder moment langs? Neeeee toch??

Ik ren naar mijn werkplek op zoek naar de veiligheidsinstructie. Daarin staat alles over de code, hoe je het alarm in moet schakelen, hoe je hem uit moet schakelen, dat je ramen en deuren moet sluiten als je het pand verlaat maar niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets over het afmelden van een vals alarm.

Uiteindelijk ging ik dus maar naar de andere vleugel, haalde daar de afwasmachine leeg en nam een kop hele sterke koffie. Daarna ging ik achter mijn bureau zitten wachten op de sterke arm. Die kwam niet. Later vandaag bleek dat er twee collega's zijn die eerst worden gebeld bij een alarm pas daarna komt er daadwerkelijk een mannetje langs. Maar dat wist ik niet. Want dat stond niet in de papieren.

Maar wat wel duidelijk werd vandaag is dat er een gat in onze veiligheidsinstructie zat. Dat werd aan het eind van de middag, tijdens het halfjaarlijkse locatie-overleg, meteen opgelost. De instructie werd mondeling toegelicht zodat we nu allemaal weten wat we precies moeten doen om een vals alarm af te melden. En zo had een slecht begonnen werkdag dan toch nog een nuttig eind.

maandag, mei 22

Vakantiewas?

De vrouw komt in beeld. Lachend. 'Dit wordt leuk', denk je dan nog. Je ziet zon, groen, een caravan, vakantie. 'Dit wordt heel erg leuk,' denk je. Want vakantie, daar kun je je héél goed in verplaatsen. En dan...

Dan vertelt ze, die blonde mevrouw die je kort daarvoor nog wel aardig leek, dat ze het allerlekkerste moment van de vakantie het thuiskomen vindt. En niet omdat ze dan weer in haar eigen bed kan slapen of onder haar eigen douche kan staan. Nee, daar gaat het niet om. Voor haar is maar één ding belangrijk; thuis heeft ze haar eigen wasmiddel! Thuis wordt al haar was weer stralend wit, lentefris, helemaal zoals het zijn moet. Thuis is het beter wassen dan waar dan ook.

En ik zit, met de mond open van verbazing, naar het scherm te kijken en roep, heel hard:

'Muts! Stomme was-muts dat je d'r bent! Tjonge, jonge, jonge, ben je nou echt zo dom? Als je nou echt zó ontzettend gehecht bent aan dat stomme middel, zo totaal verslaafd aan dat ene soort witte poeder, dan neem je dat toch gewoon mee op vakantie! Je mag het invoeren hoor. Zonder dat de douane je arresteert. En ja, dat had jij ook zelf kunnen bedenken als je er éven voor was gaan zitten!'

Maar nou is de vraag (want ik weet het echt niet) voor welk wasmiddel reclame gemaakt wordt. Want ik maak me iedere keer zó kwaad op die wasverslaafde tut hola dat de werkelijke boodschap van deze reclame mij weer totaal ontgaat.

zondag, mei 21

Kachelmegoogempie

Nog wat duf van de gezellige bruiloft van gisteren zit ik op de bank. 'Gaan we nog wat doen vandaag?' vraagt Peer. 'Nou, als het aan mij ligt niet. Ik hou mijn ogen maar net open zeg!' En dus wordt het een zondag van loggen, scrabbelen, lezen, en prutsklusjes.

Over drie weken gaan we op vakantie en tijdens het weekendje proefkamperen in Callantsoog kwamen we er achter dat er nog wel wat 'maak-de-caravan-zomer-klaar-klusjes' lagen.

'Zullen we vandaag dan het kachelmegoogempie voor de caravan gaan maken?' vroeg ik Peer. Hij knikte meteen. 'Goed plan!' En nu zie ik jullie denken: 'Een kachelmewattes?' Nou, een kachelmegoogempie. Dat is een handig ding zonder naam. Het ding heeft geen naam omdat het een ding is dat niet bestaat. Kun je het nog volgen?

In dit geval gaat het om een afstandshouder voor het caravanraam. Daar zitten natuurlijk wel van die uitzetstangen op maar het raam moet een behoorlijk eindje open willen die stangen goed werken. Anders zakt het raam alsnog, door de zwaartekracht, dicht. De sluitertjes van de ramen zelf kun je ook op een kiertje zetten maar dat kiertje, u snapt het al, is weer nèt te smal. En ik hou wel van frisse lucht 's nachts, maar niet teveel, en zéker niet te weinig. We moesten dus zelf iets ontwerpen om het raam op afstand te houden.

Vorig seizoen probeerden we het met ijzerdraad dat Peer meegenomen had van z'n werk. Het ontwerp was goed, maar het ijzerdraad bleek veel te slap. Na drie nachten brak het kachelmegoogempie in twee stukken. De rest van de vakantie hebben we ons maar een beetje beholpen.

Een paar weken terug liepen we op het parkeerterrein van de Praxis. 'Hee,' zei Peer terwijl hij bukte, 'kijk eens wat hier ligt?' En hij hield een stukje oud ijzerdraad omhoog. Zo te zien was het ooit een handvat geweest of zo. Het was niet roestig, zag er nog prima uit. En, wat belangrijker was, het had waarschijnlijk precies de goede dikte voor ons kachelmegoogempie.

Zojuist hebben we gebogen en gepast. Het ijzerdraad bleek niet alleen precies de goede dikte te hebben maar ook nog zo lang te zijn dat er wel twee kachelmegoogempies uitgingen. Hebben we er ook nog eentje op reserve.

Zo, laat de vakantie nu maar komen. Wij kunnen met een frisse neus slapen straks!

zaterdag, mei 20

Piñata

Het bruidspaar van vandaag wilde graag geld als cadeau. En dus gingen we hersenstormen over hoe we dat geld zouden aanbieden. Want alleen geld in een envelopje, zoals door het paar werd voorgesteld op de uitnodiging, kán natuurlijk wel maar echt leuk is het niet.

Uiteindelijk vroeg één van de collega's: 'Waar gaan ze eigenlijk naar toe op huwelijksreis?' We zochten het op en het antwoord was 'Mexico'. In mijn hersens begonnen radertjes te draaien... Mexico... had ik daar niet eens iets over op TV gezien? 'Hee, volgens mij hebben ze daar iets met cadeautjes verpakken in papier maché en dat voorwerp moet de ontvanger dan geblindoekt stukslaan en dan dondert alles er uit, cadeautjes, confetti, wat je er maar instopt.' Ik Googelde even op het internet en kwam ook op de naam van het ding; Piñata. We hadden het verpakkingsmateriaal gevonden!

Ik bood aan hem te maken. Ik hou wel van dat soort klussen en bovendien heb ik een kerel thuis die arbeidstherapeut is, hij weet dus ook wel wat van knutseltechnieken. Dinsdagavond begon ik -persoonlijk begeleid door mijn eigen Peer- met een ballon, kranten en behangsellijm. Gisteren was hij af. De bol is gevuld met confetti. Nou ja, confetti, we hebben op kantoor gewoon een rondje 'leeg het perforeerapparaat' gedaan en toen hadden we een hele zak vol. Verder zitten er weggeefcadeautjes in voor de kinderen (fluitjes, balletjes, rateltjes...). En dan nog vijf kleine bundeltjes geld, voor het bruidspaar zelf.

Ik ben niet ècht tevreden over de piñata moet ik zeggen. Wat ik in mijn hoofd had kwam niet bepaald uit mijn handen. Maar ach, ik maak me er niet druk om. Hij wordt immers toch stukgeslagen vanavond en het feest zal er niet minder om zijn lijkt me.

PS: het verven van de schoenen is bijzonder goed gelukt. Maar toen ik de reactie van Taaldoos las op mijn vorige logje dacht ik 'laat ik ze ook nog even passen na het verven'. Tja. Oei. Dat viel niet mee. Maar na alle moeite doe ik ze lekker toch aan. Dan maar strompelend naar huis vannacht. ;-)

vrijdag, mei 19

Pimp your pumps

Morgen gaat een ex-collega van ons trouwen. We zijn met een aantal oud-collega's uitgenodigd en ik ben al een paar dagen bezig met het maken van het cadeau. Ze willen geld en zo'n envelopje, dat is natuurlijk niks. Maar daarover morgen meer.

Voor het feest dat morgenavond plaatsvindt, wilde ik graag een paar standaard, donkerblauwe pumps. Zo'n paar schoenen waar je eigenlijk niet zonder kunt omdat ze zo fijn overal bij passen. Maar ik had geen donkerblauwe pumps meer. Mijn laatste paar was, na jaren trouwe dienst, weggegooid en een nieuw paar was nog niet aangeschaft. Ik ging dus op zoek naar gewone, standaard, doodnormale en het liefst ook nog lekkerzittende, donkerblauwe pumps. Hoe moeilijk kon dat nou zijn? Nou...

Vorige week had ik al in Assen gejaagd en niets gevonden. Vandaag joeg ik, samen met Peer, in Groningen en ook daar waren ze nergens te koop. Wel van die open gevalletjes met alleen een delicaat neusje, of van die dingen met stilettohakken (Donder en stilettohakken... broehaaaa!) of van die modieuze niemendalletjes met alleen maar van die hele, héle dunne riempjes en verder niets. Allemaal prachtig hoor, vooral als je in staat bent om je er op voort te bewegen (waarvoor bij deze mijn eeuwige bewondering), maar niets voor mij.

Toen we bij winkel zoveel ook weer niets vonden verzuchtte ik dat het echt jammer was. Ik had immers een paar goedzittende pumps in de kast staan? Mijn trouwschoenen. Daar had ik destijds de hele dag op gelopen en nergens last van gehad. Maar ja, die waren gebroken wit. Verre van donkerblauw dus.

'Kom mee!' riep Peer, en we liepen de winkel uit in de richting waar we net vandaan gekomen waren. Even verder ging hij op de rem en dook een klein bedrijfje in. 'Kijk!' zei Peer blij terwijl hij een spuitbus omhoog hield.
Verven! Maar natuurlijk! Waarom niet. We vroegen de schoenmaker (want daar stonden we) om raad. Hij adviseerde ons een bepaald soort spuitbus en Peer zag dat er, aan de schoenmakers kant van de toonbank, een stuk of vijf van die bussen stonden. Allemaal gebruikt door de schoenmaker zelf. Dat was een goed teken.

'Dat is dan acht euro vijf en zeventig', sprak de schoenmaker en gaf ons er ook nog gratis advies bij over hoe we het verfproject het beste aan konden pakken. 'Alstublieft én dankuwel!' Ik gaf hem het geld en huppelde de winkel uit. Klaar. Zo. Nu konden we, zonder ook nog maar iets te hoeven, genoeglijk door Groningen slenteren. Nou ja, tussen de buien door dan, want het weer nodigde niet echt uit tot een stadswandeling.

Eenmaal thuisgekomen werden de trouwschoenen met kranten gevuld en ging de eerste laag verf er op. Het lijkt zowaar helemaal goed te komen met mijn schoenen. Kunnen mijn voetjes toch nog met nette omhulsels van de vloer morgenavond.

donderdag, mei 18

Code

Vandaag ging hij in premiére. Dat had ik overigens niet door, ik dacht dat hij gisteren al van start was gegaan maar ik had niet verwacht gemakkelijk kaarten te kunnen krijgen. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik om 19.00 uur belde om te vragen of er nog twee kaarten waren voor de film van 20.00 uur. 'Ja hoor, geen probleem!' klonk het aan de andere kant van de lijn.

Om vijf voor acht zaten we in de zaal. Wij en nog 30 andere mensen. De rest van de zaal was schreeuwend leeg. Voor ons negen rijen niks. Dat was overigens helemaal niet erg, zit je je ook niet te ergeren aan je voorgangers. 'Zou dat nou komen vanwege de slechte recensies of vanwege het feit dat iedereen denkt 'laat ik maar niet op de openingsavond er naar toe gaan?' vroeg ik me hardop af. We zullen het wel nooit weten.

En nou willen jullie natuurlijk weten wat ik er van vond. Toch? Nou, hier komt ie hoor:

Ik vond het een leuke film, af en toe prachtige effecten, soms mooi acteerwerk (John Hurt is altijd grandioos, herinner je de serie 'the Storyteller' nog?), en af en toe verzuip je in de uitleg van alle codes. De verhaallijn, die -dat weten de lezers van het boek- soms lastig is, is zo hier en daar moeilijk te volgen. Bij het boek kun je dan even stoppen om er over na te denken, bij de film denderen ze door. Ik kan me voorstellen dat je, als je het boek niet gelezen hebt, de draad behoorlijk kwijt kunt raken. Voor mij zaten er veel Aha-momenten in. Het is drie jaar geleden dat ik het boek las en veel was toch weggezakt. Ze hebben zich wel goed aan het verhaal gehouden trouwens, dat heb ik bij boek-verfilmingen ook wel eens anders meegemaakt. Och, wat was ik diep teleurgesteld toen ik Het Oneindige Verhaal in de bioscoop had gezien. Ik weet nog dat ik razend en tierend terug liep naar de auto. Ze hadden de hele essentie van het verhaal er voor het gemak maar helemaal uitgelaten. Nou ja zeg! (en terwijl ik het linkje naar Wikipedia zoek lees ik daar dat Michaël Ende ook helemaal niet blij was met de film. Maar luister, heb je dat boek nog niet gelezen? Haal het morgen! Meteen!)

Terug naar de Da Vinci Code: het is een leuke film. Niet weergeloos grandioos maar ook zeker niet zo slecht als de critici beweren. Maar... heb je het boek niet gelezen? Dan zou ik er niet naar toe gaan. Grote kans dat je na tweeëneenhalf uur met een groot vraagteken in je ogen naar buiten komt.

Zomer-topperrrrrr

Eerder deze week zag ik het recept in het blaadje van de Super de Boer. Ik las de ingrediënten en dacht 'hmmm... niet slecht...'

Vanmiddag, in de supermarkt, moest ik nog besluiten wat we gingen eten. De salade schoot door mijn hoofd. Maar ja, wat zat er nou precies in? Eh... aardbeien, sla, uitgebakken spekjes, balsamico azijn en honing, dat wist ik zeker. Verder iets van kaas, maar welke kaas? Ik greep een puntje brie (lekker veilig). Thuis bleek dat het camembert had moeten zijn, en dat er ook nog tijm in moest, en croutons. Soix, wat maakt het uit. Dit was, zeker weten, ook een prima combi.

Ik maakte schoon, sneed, snipperde, bakte en roosterde en tegen de tijd dat Peer thuis kwam was de salade zo goed als klaar. 'Zo....,' zei Peer toen hij in de keuken kwam kijken wat ik aan het maken was, 'dát ziet er lekker uit!'

Bij de eerste hap probeerde ik zoveel mogelijk ingrediënten op één vork te krijgen. Voor het 'totale proeven' zeg maar. Dat lukte. Heerlijk was het. Ik keek naar Peer. Peer sloot zijn ogen en sprak: 'Oh, oh, oh... wat is dit lekker!' En zo werd een salade uit een reclameblaadje zomaar salade-zomer-topper van 2006.

woensdag, mei 17

Spijbelshoppen

Het was woensdag vandaag en dus: fitness-time. Hejemato en ik sloten om half vijf de computers af, trokken de jas aan, pakten onze sporttassen en wandelden, kletsend en babbelend, richting sportschool.

Eenmaal in de kleedkamers aangekomen mompelde Hejemato iets over sokken of zo. 'Wat zeg je?' vroeg ik. 'Ik ben mijn sokken weer eens vergeten!' verzuchtte ze. 'Nou, die van mij krijg je niet hoor, die heb ik zelf nodig.' Ik grijnsde er gemeen bij terwijl ik mijn schoenen, sokken en spijkerbroek uittrok. Ik greep in mijn sporttas, greep nog eens, graaide in het rond en toen...

'Nou ja zeg!' riep ik uit. Hejemato keek me verbaasd aan.
'Ik heb mijn sportbroekje niet bij me...' Een grijns kwam mijn kant op.
'Dan kun je niet sporten,' was de razendsnelle conclusie.
'Nee, dan kan ik niet sporten want sporten in mijn spijkerbroek gaat niet en sporten zonder.., dat is helemaal niet bespreekbaar!'
'Nou... ik ga wel!' sprak collega dapper.
'Ja natuurlijk. Nou ja, dan spring ik hier even onder de douche en dan ga ik maar weer naar huis.' Ik keek er beteuterd bij. Niet dat ik me zo bijzonder had verheugd op het sporten maar als je er eenmaal bent, ja, dan wil je eigenlijk toch ook wel een stukkie bewegen.

Toen ik even later de sportschool uitliep bedacht ik dat Peer me natuurlijk nog lang niet terug verwachtte. Hij kookt altijd op woensdag maar dat eten stond nog lang niet op tafel. Ik bedacht me dat binnenkort een aantal mensen jarig zijn, een glimlach verscheen om mijn lippen en ik draaide me om richting centrum. Ik snuffelde hier, keek daar, kocht hier wat, liet daar wat liggen en kwam uiteindelijk thuis met alles wat ik graag wilde aanschaffen. Spijbelshoppen was het. Leuker shoppen is er niet! En ondertussen kwam ik toch nog aan mijn beweging want ik ging kris-kras de hele stad door. Prima geregeld.

dinsdag, mei 16

Bijziend?

Vorige week donderdag, Peer kwam thuis van z'n werk. Ik zat in de tuin. 'Dag lieverd,' zei ik toen hij aan kwam lopen. 'Dag,' zei Peer, 'heb je lekker in de zon gezeten?' Ik ontkende. Ik zat er nog maar net een half uurtje. 'Nou ja, je hebt opeens zoveel sproeten,' zei Peer. Ik keek hem doordringend aan. Maar er gebeurde niets. Pas toen ik nogmaals heel doordringend zijn kant op keek ging er een lampje branden.

Toen we zondagmiddag, bij mijn moeder op het terras, uit zaten te hijgen van onze fietstocht gebeurde er ook al niks. Ja, 'Koffie?', dat gebeurde er wel. En taart was er ook. Maar verder geen reactie.

Gisteren op mijn werk. Niets, niënte, nada, noppes. Ik dacht 'Ach, het is maandag, ik geef ze nog een extra dag'. Maar ook vandaag: geen kik van de collega's. In de middagpauze zette ik zeer demonstratief mijn zonnebril op, en weer af, en weer op. Niets. He-le-maal niets.

Alleen Kronkels. Zij wel. Toen ik zaterdag bij haar thuis de keuken binnenliep omdat ik haar kwam halen voor de Paranormale Beurs zei ze meteen: 'Hij is leuk!'

Dus dan maar via mijn blog. Joehoe? Donder-omgeving? Joe-hoeoeoeoeoe?? Ik heb een nieuwe bril hoor. En eigenlijk heb ik zelfs twee nieuwe brillen, want ook mijn zonnebril (op sterkte) is gloednieuw. Doe me nou een lol en zeg morgen even dat ie mooi is. Dat vind ik zelf namelijk wel...

zondag, mei 14

Zondag, fietsdag

Assen - Huis ter Heide - Westervelde - Norg - Peest - Zeijerveld - Assen.
35 kilometer voorjaar.

zaterdag, mei 13

Helderziend?

We hadden het er al vaak over gehad, Kronkels en ik. We wilden samen naar een paranormale beurs. Maar op de één of andere manier kwam het er niet van. Tot vandaag. Want vandaag gingen we samen naar Martiniplaza in Groningen voor 'Paravisie'.

Eerst slenterden we rond om eens te kijken welk vlees we in de kuip hadden en toen bezochten we een paragnoste die de spijker behoorlijk op z'n kop sloeg. We waren beide echt onder de indruk. Daarna dronken we koffie, aten een broodje, slenterden nog wat, bekeken allerlei kraampjes met boeken, stenen, wierrook en sieraden en toen besloot ik dat ik mijn handen wilde laten lezen. Dat had ik nog nooit gedaan en voor alles is een eerste keer nietwaar?

De helderziende dame in kwestie begon heel stellig:
'U moet beslist meer communiceren,' zei ze. Ik keek Kronkels niet aan want dit sloeg nergens op. Er wordt mij zelfs regelmatig verweten dat ik teveel communiceer. 'U heeft een gat in uw hand,' ik keek haar verbaasd aan, 'maar dat was vroeger nog erger,' herstelde ze zichzelf toen ze mijn verbaasde blik zag. Ik durfde echt niet meer opzij te kijken. Over de plank totaal misslaan gesproken. 'Verder moet u overwegen om te stoppen met roken (ik rook al bijna zes jaar niet meer) want dat leidt tot keelklachten. En u moet goed om uw rug denken (nog nooit last van gehad).' Ik voelde Kronkels bijna in lachen uitbarsten. Maar ze hield zich nog in. Totdat...

'En ik zie waardering in uw werk, financiële waardering,' ging de helderziende verder. That was the limit. Kronkels en ik barstten in lachen uit. De helderziende keek ons wazig aan. 'Ja weet u,' zei ik nog na-hikkend, 'we zijn het afgelopen jaar bezig geweest om die waardering rond te krijgen maar dat zit er echt niet in hoor. Neem dat maar van ons aan!' We lagen dubbel. Volgens de helderziende zou ik dan om salarisverhoging moeten vragen. Zo hee, wat een visie! Ik legde haar uit dat ik dat net gedaan had, een half jaar geleden. Ze kon geen kant meer op en zei dus: 'dan moet u dat nog maar een keer proberen'. Nadat ze mij tot slot nog stellig had verkondigd dat ik kinderen had (waarom weet ik daar dan niks van?) beëindigden we het gesprek. We namen nog een kop koffie en giebelden na over dit heldere licht. Wat een type zeg. Geweldig.

Het was een leuke middag. Met Yin en Yang. Met mooi en lelijk. Met serieuze gesprekken en dubbel liggen van de lach. En met een helderziende die zo in een spotje voor een brillenmerk kan.

vrijdag, mei 12

Piri Proeven

Ik slenterde genoeglijk door de C1000. Het was er heerlijk koel, ik had alle tijd van de wereld, en dat is fijn boodschappen doen.

'Wilt u even proeven mevrouw?'
Ik had haar helemaal niet gezien, de mevrouw van de proeverij. Ik was net bezig twee schaaltjes kippenvleugels in mijn karretje te leggen. Vanwege de kip-in-cola van morgen.
'Eh...' draaide ik me om.
'Kip Piri Piri!' kirde ze enthousiast, 'het is in de aanbieding!'
Ik zei haar dat ik het toch niet zou kopen en wees op de onbehandelde kippenvleugels in mijn karretje. 'Bovendien heb ik zelf Piri Piri kruiden thuis, meegenomen uit Portugal, en dat gaat natuurlijk boven alles,' verklaarde ik.

Ze nodigde me nogmaals uit om te proeven terwijl ze een klein kippenboutje naar voren stak. Ik nam het aan, blies, blies nog een keer en nam voorzichtig een hap. Bah. Dat was zout. Bremzout! Ik keek haar aan en bedacht hoe ik het nieuws voorzichtig zou brengen.
'En?' ze klonk nog steeds enthousiast, 'lijkt het op de Portugese versie?'
'Nou, bij lange na niet! Is deze kip gemarineerd?'
'Nee hoor, alleen gekruid.'
'Met zout?'
'Eh.. dat weet ik niet maar ik denk het niet hoor.'
'Nou hij smaakt niet naar Piri, ook niet naar kip, eigenlijk proef ik alleen maar zout,' zei ik terwijl ik haar het kippenboutje teruggaf. Zij wist het natuurlijk niet maar de vaste lezers van dit blog weten het wel. Als Dondersteen eten teruggeeft dan is het dus écht niet lekker.
'Oh, wat vervelend,' zei de dame.
'Maar wat vind u er zelf van dan?' vroeg ik.
'Nou, om heel eerlijk te zijn, ik heb het nog niet geproefd.'
'Als ik u was zou ik dat maar wel even doen dan, goedemiddag!' En ik vervolgde mijn weg richting yoghurt, cola, boter, en wat dies meer zij.

Toen ik bij de yoghurt stond en achterom keek was ze verdwenen. Ongetwijfeld stond ze, ergens achter de schermen, een kippenboutje te proeven. Misschien staat ze inmiddels met een fles water naast zich. Want ik dronk, toen ik eenmaal thuis was, een halve liter water in één keer op. Kortom: C1000 klanten onder u, de kip PiriPiri is dan misschien wel de aanbieding-, maar niet bepaald de aanrader van de week...

donderdag, mei 11

Puur genieten

Boven mijn hoofd wordt het zonlicht gefilterd door de lentegroene bladeren van de boom. In de verte hoor ik kinderen spelen in een tuin. 'Mam, kijk eens wat ik kan!' ‘Mooi hoor kerel. Goed gedaan.’

Merels zingen en hun geluid vermengd* zich met het verkeer. Als het stoplicht op rood staat winnen de merels, staat het stoplicht op groen dan worden ze overstemd door de auto’s.

Op zo’n tien kilometer boven mijn hoofd komen mensen langs. Ik hoor het geluid van de grote motoren van het vliegtuig. En als ik omhoog kijk zie ik de condensstrepen in de lucht. Zuid-Westelijke richting. Onderweg naar Schiphol. Of misschien Londen. Heel even droom ik weg over verre bestemmingen.

Een hommel zoemt langs, een vlinder fladdert en overweegt om op mijn voet te landen. Ik zucht heel diep. De rust komt terug in mijn lijf na een ochtend hard werken in het huis. Beloning in de vorm van niks doen. Naast me ligt een boek op het tafeltje. Voor als ik zin heb om te lezen. Maar ik heb geen zin. Ik wil hier gewoon lekker liggen.

Een paar huizen verderop schaterlacht een klein kind. Een sprankelend geluid dat alleen kleine kinderen onbevangen kunnen maken. Ik draai me voorzichtig op mijn zij, wil niet vallen. En terwijl een klein briesje over mijn gezicht streelt zak ik weg in een lichte slaap.

Donder, hangmat en voorjaarszon; puur genieten.
*zie reacties

woensdag, mei 10

Taal, toal, taol

Taal is een bijzonder iets. Je gebruikt het iedere dag. Vaak zonder er bij na te denken. Soms zoekend naar woorden. Maar meestal kom je er wel uit. Geen probleem.

Vanavond ging ik met collega Kronkels en haar moeder naar een avond van de Groninger Taal. Er was een schriefwedstried (schrijfwedstrijd) geweest. En vanavond was de priesoetlangen (prijsuitreiking) in de bibeltaik (bibliotheek) van Hoogzáánd (Hoogezand). Vorig jaar gingen we ook met z'n drietjes en dat was erg gezellig.

Alleen het begin was, net als vorig jaar, taaltechnisch even moeilijk.
Met Peer spreek ik Nederlands.
Van oorsprong ben ik echter een echte Drent en met mijn naaste familie spreek ik dan ook Drents. Altijd.
Met Kronkels, die Groningse is, spreek ik op kantoor Nederlands.
Kronkels spreekt met haar moeder Gronings.
En als je dat dan allemaal samenvoegt dan is het even zoeken naar de voertaal...

'Wie proat'n Grünnigs hor. Met 'n vleugie Drénts!" verklaarde Kronkels toen ik daar vanavond binnenstapte. En zo geschiedde. Zij spraken Gronings, ik sprak Drents, en tot onze grote verbzaing sprak één van de leden van de taalcommissie met wie we in de pauze even spraken aleen maar Nederlands.

Het was hoe dan ook een taalrijke avond. Met als slagroom op de taart een optreden van de Groninger zangeres Agnes Woltjes die, zoals ze werd aangekondigd, een 'stim as een klokke het' (een stem als een klok heeft). En dat was absoluut waar. Ik heb mie dan ook biezunder vernuuverd doar in bibeltaik van Hoogzáánd.

dinsdag, mei 9

Heet

Lokatie: slaapkamer Peer & Donder. Het is laat. Het licht is al uit. Het paar ligt er net in.

'Peer?'
'Ja Donder?'
'Ik heb het zo heet...'
'Oh?', klonk het hoopvol naast me.
'Ja, zó heet. Echt niet normaal...'
'Hmmmmm?'
'En ik ga er iets aan doen ook. Nu meteen!'
'Okee dan!'

Ik stapte uit bed. Deed het licht aan en rukte het dekbed uit z'n hoes. Het winterdek werd gescheiden van het zomerdek. Eén dekbed ging terug in de hoes. De andere ging op een stoel.

'Zal ik jou ook even afkoelen dan?' vroeg ik lief.
'Oh. Ja. Nou doe maar dan...'
En ook Peer z'n dekbed werd zorgvuldig gescheiden.

'Trusten Peer'
'Trusten Donder'

maandag, mei 8

Anemoontjes

Peer z'n moeder hield er ontzettend van; anemonen. Ze was er dòl op. Ooit, ver voor de tweede wereldoorlog, had ze anemonen in haar verlovingsboeket gehad. En, omdat zij er zo van hield, doen anemonen ons altijd aan haar denken. Peer z'n zus heeft vaak anemonen op een vaasje staan. Als herinnering, want moeder is inmiddels al een aantal jaren niet meer onder ons. En als wij over de markt lopen en bosjes anemonen zien staan zeggen we altijd even 'och...' Dat is genoeg. We weten precies wat 'och...' betekent.

En nu heb ik het vermoeden dat moeder zich nog steeds vanaf haar wolkje met aardse zaken bemoeit. Want opeens verschenen er, onder het boompje dat wij op onze trouwdag van familie en vrienden kregen, vier prachtige anemonen. Drie roze en één witte.

'Hee Peer?'
'Ja?'
'Heb jij daar anemonen gepoot?'
'Anemonen? Waar?'
'Onder het trouw-boompje...'
'Krijg nou wat! Nee, die heb ik niet gepoot hoor.'

En ik ook niet.

zondag, mei 7

Krabben-tukken

'Nou ja zeg, wat zijn ze daar nou aan het doen?'
Peer zat stomverbaasd naar buiten te kijken. We zaten, na een wandeling langs het strand, in Den Helder aan tafel bij Lands End. Zicht op Texel. Af en toe voer een veerboot langs en het eten was zálig!
'Ik heb geen idee,' zei ik. Ik zat met mijn rug naar het raam en kon niet zien wat Peer wel zag. 'Beschrijf het eens?,' vroeg ik.
'Nou, ze staan met een hele familie op de steiger. En als ik het goed zie mieteren ze hele kippenbouten in het water. Aan die bouten zit een touw. Ze zijn aan het vissen. Maar wat hopen ze te vangen met zulk enorm aas?'
Peer zat nog steeds stomverbaasd naar buiten te kijken. Ik draaide me om en keek stomverbaasd mee. We hadden beide geen idee wat er gaande was.

Toen we uitgegeten waren en afgerekend hadden liepen we naar de familie op de steiger. Vader, moeder, oma, drie kinderen. Allemaal van Indiaase afkomst zo te zien. En allemaal hielden ze een touw vast met aan het eind daarvan een behoorlijke kippenbout.

'Wat zijn jullie aan het doen!?' vroeg ik ze.
De familie begon te lachen.
'We zijn aan het krabbentukken,' was het antwoord. Alsof dat iets duidelijker maakte.
'Kijk maar,' zei de moeder terwijl ze haar kippenbout omhoog haalde. Aan de bout zaten twee krabben vastgeklemd. Ze hield haar vangst boven een emmer, schudde even hard en pok, daar vielen ze. Ik keek in de emmer. Hij zat al halfvol. De één na de andere krab werd uit het water gevist. Zonder ook maar enige moeite te hoeven doen én zonder duur visgerei.

'Alleen een stuk touw en een homp kip,' legde de moeder uit, 'meer heb je niet nodig. De kinderen vinden het zo leuk om te doen. Mijn man komt van hier, zelf wonen we elders maar twee keer per jaar gaan we terug naar Den Helder. Voor het krabbentukken.'
'En wat doen jullie dan met al die krabben?' vroeg ik terwijl ik in de goed gevulde emmer keek.
De moeder begon hard te lachen. 'Die gaan allemaal terug, we eten ze niet. Maar de kinderen hè, die vinden het erg leuk om te doen. En dus gaan we, twee keer per jaar, ieder jaar weer. Wilt u ook even?' En ze bood ons een stuk touw met kip aan. Ik hoefde niet zo nodig maar Peer... stond in no-time tussen de Indiaase familie te krabbentukken. Hij was er beduidend minder goed in dan de kinderen maar haalde uiteindelijk toch een krabbetje omhoog. Hij keek me aan en glunderde van oor tot oor.

'Och hemeltje,' dacht ik, 'als hij het nou maar niet té leuk gaat vinden. Want voor je het weet sta ik hier ook met een touw en kip twee keer per jaar op krabben te tukken.' Ik hoefde me geen zorgen te maken. Peer vond het leuk maar nou ook weer niet zo leuk.

Het was een erg lekker weekend. Het weer, ach ja, wat zal ik er van zeggen... De tulpentocht was geweldig goed georganiseerd en we zagen tulpen in alle soorten, maten en kleuren. En voor jullie allemaal, maar speciaal voor Rose, heb ik ze meegenomen. Ze staan hier. En toen ik thuiskwam... hingen er slingers in de kamer en vond ik wel drie tekeningen, gemaakt door de buurmeisjes. Op tafel een cadeautje en er waren kaartjes bij de post. Want ik ben ook nog eens 43 geworden vandaag! Een top-weekend dus.

vrijdag, mei 5

Weg

"Dit is het antwoordapparaat van Peer en Donder. Je gelooft het niet maar ze zijn al weer de hort op. Moedeloos word ik er van. En ik maar boodschappen aannemen en zorgen dat de boel hier communicatief een beetje blijf draaien...

Dit keer zijn ze naar de tulpenvelden, zeggen ze. Om er tussendoor te lopen. Tsssk. En dat terwijl ze gewoon tulpen in hun voor- én achtertuin hebben staan. Dus het is weer een reden van niks.

Nou goed, ik doe mijn werk wel weer. Zondagavond zijn ze terug hoorde ik. Met foto's. Die ze ook in hun voor- of achtertuin hadden kunnen nemen.
Oh ja, en berichten kunt u natuurlijk intikken na de piep. Als u dat zou willen.

Piep."

donderdag, mei 4

Panne

Als zo lang als ik koken leuk vind wil ik er graag eentje hebben; een gietijzeren pan. Maar al zo lang als ik koken leuk vind en ik er eentje wil hebben vind ik dat ze te duur zijn. Althans, te duur om zomaar even voor jezelf te kopen. En dus doe ik al jaren zonder.

Maar dan komt er een recept waar het woord 'sudderen' in voorkomt en dan schiet het door je hoofd. 'had ik maar een gietijzeren pan'. Iemand suggereert kip-in-cola en ik denk 'had ik maar een gietijzeren pan'. Mijn moeder snapt maar niet waarom ik geen draadjesvlees kan maken en ik denk... Nou ja, u snapt het.

Binnenkort ben ik jarig. Hoera. Aanstaande zondag is het feest. En dus besloot ik, na al die jaren, mijn verjaardagsgeld te besteden aan een gietijzeren pan. Vanmiddag ging ik even naar de Marskramer. Ik stond voor de plank vol pannen en zag de BK-pan die ik graag wilde hebben. Het allerkleinste formaat was al behoorlijk aan de prijs maar ja, dan heb je ook wat. Naast de BK-pannen stond een mooie gietijzeren Normandie-pan te glimmen. Een hele slag groter én een stuk goedkoper. Nog steeds geen goedkope pan maar daar moest ik niet meer over zeuren, zo had ik mezelf toegesproken, het is een cadeautje!

Ik pakte de Normandie en liep naar de kassa. 'Wat is kwalitatief gezien het verschil tussen de BK-pan en deze?' vroeg ik de kassajuffrouw. 'Nou, dit is een hele goede pan hoor mevrouw. U moet het zo zien: de BK-pan gaat echt een levenlang mee, en deze misschien de helft. Maar dat is nog steeds heel erg lang!'

Ik rekende uit dat ik aanstaande zondag 43 jaar word. Als ik zesentachtig word ben ik dus inmiddels op de helft van mijn leven. Ik rekende af en nam de Normandie-pan mee naar huis. Want die gaat, in mijn geval, de restvanmijnlevenlang mee. Ha! En de moraal van dit verhaal? Het is dus ècht niet erg om ouder te worden. Sterker nog; soms is het voordeliger!

woensdag, mei 3

Vieren

'Oh, oh, oh.... wat is dit lekker!' verzuchtte Kronkels toen we vanmiddag broodjes gingen halen. De zon scheen, we droegen beide onze zonnebril en de jassen hingen op kantoor werkloos aan de kapstok. We hadden met onze mede-broodjes-eters afgesproken bij de picknickplek achter het gerechtsgebouw.

Terwijl we richting het gerechtsgebouw liepen kwamen we langs hét terras van Assen; De Jonge. Het zat er behoorlijk vol met mensen. 'Oh,' zei ik, 'zou het niet zalig zijn om daar ook te zitten. Niet meer terug te hoeven naar kantoor?' Kronkels keek gelukzalig mijn kant op. 'Zullen we gek doen vandaag? Gewoon om vier uur allemaal vrij nemen en bij De Jonge gaan zitten? Is dat wat?' We grijnsden van oor tot oor. Helemaal in onze nopjes met dit geweldige plan. Even later zaten we met vier andere collega's rond de picknicktafel. We gooiden het plan in de groep. Er werd meervoudig geknikt en geglimlacht. 'Dan vieren we gewoon dat het de eerste echte zomerse dag is!' riep iemand uit. Een traditie was geboren.

En toen we, aan het eind van de middag, bij De Jonge op het terras zaten 'te spijbelen', bedachten we nog veel meer tradities. 'Is het binnenkort niet zo dat jij zes maanden bij ons werkt? Dat kunnen we vieren! De eerste zomerse dag van juni? Kunnen we ook vieren! En die van juli en augustus? Ook!' We draafden een beetje door. Ik geef het toe. Maar dat kwam door de zon, het terras, de ijsklontjes die in onze glazen rinkelden en de schaal met tappas die voor onze neus stond. Het leven was goed. En dat moet je vieren!

dinsdag, mei 2

It's a small world...

'We hebben een huis gehuurd', schreven ze. 'Een oude boerderij. Echt in de middle of nowhere. We hebben nog geen electriciteit maar dat komt nog. En de huurbaas heeft beloofd een tweede watertank te plaatsen. Als we dan zuinig aan doen komen we geen water tekort. Verwarming is er niet. Wel hebben we een houtkachel. Voor de zekerheid hebben we ook een kleine electrische kachel gekocht..'

Ik ken ze niet persoonlijk, deze mensen. Maar ze reizen al zeven maanden rond door het mooie Australië en zijn nu bezig zich er te vestigen. Ik volg ze, al zo lang als ze onderweg zijn, met grote belangstelling. En vandaag las ik in hun log dat ze, vlak buiten hun pas betrokken huurwoning, even een GPS-peiling hadden gedaan.

'Dit zijn de coördinaten: 34 02' 34"S, 115 37' 18"E. Misschien kan iemand dat even inttikken op Google Earth of zo? Om te kijken of het werkt?' Zo schreven ze in hun log van vandaag.

Ik opende Google Aarde. Tikte de coördinaten in. En de wereld begon te draaien. Australië kwam in beeld, het draaien stopte, het inzoomen begon. Zoom.. zoom... zoom... Net zo ver tot ik de boerderij duidelijk kon zien liggen. En weer was ik even stil. Wow. Ik doe alleen maar van klik, klik, klik en ik kijk op het dak van hun huis! Leuk is het om te zien waar ze terechtgekomen zijn. En groot is weer de bewondering voor computers en internet. It's a small world after all!

maandag, mei 1

Vakantie?

Naast het feit dat Peer een schat van een zus heeft, heeft hij ook nog een broer. Broer woont al heel lang in Spanje en het contact is, hoe zal ik het zeggen, bijzonder moeizaam. Broer is niet bepaald de gemakkelijkste man van de wereld. En in het verleden, met name rond de zorg om Peer z'n moeder die ook in Spanje woonde, zijn er heel veel schrijnende conflicten geweest. Nadat moeder was overleden was het contact dan ook bijna helemaal weg. Peer z'n zus onderhield contact via af en toe een brief of een kaart en dat was het dan wel.

En nou is hij ziek. Heel ernstig ziek. Dat weten we natuurlijk al een tijdje en sinds afgelopen kerst is er wat vaker telefonisch contact om te vragen hoe het met hem gaat. Dat contact verloopt nog steeds zeer moeizaam maar wordt wel, van beide kanten, gewaardeerd.

Een aantal weken geleden alweer gaf broer aan dat het heel erg slecht met hem gaat. De woorden kwamen met moeite. Hij sprak over pijn, niet meer kunnen lopen en vooral ook over laatste zaken die afgehandeld moeten worden. Familiestukken waarvan hij graag wil dat ze in de familie blijven. Of we niet wilden overwegen naar Spanje te komen. Zodat we hem konden helpen met het uitzoeken van die lastige zaken. Zodat we hem nog één keer konden zien. Zodat we, laten we het maar ronduit zeggen, afscheid konden nemen. We begonnen dus te overwegen. Gaan we wel, gaan we niet? Gaan we voor hem? Voor onszelf? Willen we dit wel na alles wat er in het verleden gebeurd is? Lastige kwesties. Het kostte ons alledrie veel energie.

Gisteren hakten we de knoop door. We gaan wel. Wij waren al van plan om tijdens onze zomervakantie, in juni, naar Zuid Frankrijk te gaan. Peer z'n zus Els zit daar dan ook, ze gaat een tijdje naar vrienden die daar een huis hebben. En zo besloten we onze caravan daar achter te laten, met z'n drieën in de auto te stappen en naar de Costa Blanca te rijden. Omdat het toch je broer is. En omdat hij, mede vanwege dat lastige karakter van hem, helemaal niemand anders meer heeft.

En dus zat ik zojuist weer achter de toetsen van de laptop en boekte een kamer in het Formule1 hotel van Barcelona voor de heenweg (wij zijn nou eenmaal geen types die 1100 kilomter op één dag doen), ik boekte ook een Appartement in Benidorm, en een kamer in het Formule1 Hotel op de terugweg. Dan blijven we twee nachten in Barcelona. Zodat we ook nog een dag de stad zelf kunnen bezoeken. Opdat het nog een beetje als vakantie zal voelen. Want het voelt, op dit moment althans, wel, maar niet als vakantie.