Boven mijn hoofd wordt het zonlicht gefilterd door de lentegroene bladeren van de boom. In de verte hoor ik kinderen spelen in een tuin. 'Mam, kijk eens wat ik kan!' ‘Mooi hoor kerel. Goed gedaan.’Merels zingen en hun geluid vermengd* zich met het verkeer. Als het stoplicht op rood staat winnen de merels, staat het stoplicht op groen dan worden ze overstemd door de auto’s.
Op zo’n tien kilometer boven mijn hoofd komen mensen langs. Ik hoor het geluid van de grote motoren van het vliegtuig. En als ik omhoog kijk zie ik de condensstrepen in de lucht. Zuid-Westelijke richting. Onderweg naar Schiphol. Of misschien Londen. Heel even droom ik weg over verre bestemmingen.
Een hommel zoemt langs, een vlinder fladdert en overweegt om op mijn voet te landen. Ik zucht heel diep. De rust komt terug in mijn lijf na een ochtend hard werken in het huis. Beloning in de vorm van niks doen. Naast me ligt een boek op het tafeltje. Voor als ik zin heb om te lezen. Maar ik heb geen zin. Ik wil hier gewoon lekker liggen.
Een paar huizen verderop schaterlacht een klein kind. Een sprankelend geluid dat alleen kleine kinderen onbevangen kunnen maken. Ik draai me voorzichtig op mijn zij, wil niet vallen. En terwijl een klein briesje over mijn gezicht streelt zak ik weg in een lichte slaap.
Donder, hangmat en voorjaarszon; puur genieten.
*zie reacties
6 opmerkingen:
Hè, ik wou dat ik jou was! ;-)
zo, klein beetje jaloers wordt ik wel als ik dit lees...
Maatr ik ga morgen weer een paar zonnestralen pakken, als ze er dan nog zijn...
Het genieten spat er vanaf. En als je niet heel gauw die vermengd in de tweede alinea wijzigt in vermengt, krijg je mijn oksel nog te zien ook. Dit is een dreigement annex waarschuwing. De meeste mensen brengen het er amper levend vanaf.
@Taaldoos: nou laat ik het na-tuur-lijk staan. Kom maar op met die oksels! *broehaaaaaa*
Okselfris? Ik snap ern iets meer van
Ik wou dat ik daar lag...
Een reactie posten