Anemoontjes

Peer z'n moeder hield er ontzettend van; anemonen. Ze was er dòl op. Ooit, ver voor de tweede wereldoorlog, had ze anemonen in haar verlovingsboeket gehad. En, omdat zij er zo van hield, doen anemonen ons altijd aan haar denken. Peer z'n zus heeft vaak anemonen op een vaasje staan. Als herinnering, want moeder is inmiddels al een aantal jaren niet meer onder ons. En als wij over de markt lopen en bosjes anemonen zien staan zeggen we altijd even 'och...' Dat is genoeg. We weten precies wat 'och...' betekent.

En nu heb ik het vermoeden dat moeder zich nog steeds vanaf haar wolkje met aardse zaken bemoeit. Want opeens verschenen er, onder het boompje dat wij op onze trouwdag van familie en vrienden kregen, vier prachtige anemonen. Drie roze en één witte.

'Hee Peer?'
'Ja?'
'Heb jij daar anemonen gepoot?'

'Anemonen? Waar?'
'Onder het trouw-boompje...'
'Krijg nou wat! Nee, die heb ik niet gepoot hoor.'

En ik ook niet.