Vieren

'Oh, oh, oh.... wat is dit lekker!' verzuchtte Kronkels toen we vanmiddag broodjes gingen halen. De zon scheen, we droegen beide onze zonnebril en de jassen hingen op kantoor werkloos aan de kapstok. We hadden met onze mede-broodjes-eters afgesproken bij de picknickplek achter het gerechtsgebouw.

Terwijl we richting het gerechtsgebouw liepen kwamen we langs hét terras van Assen; De Jonge. Het zat er behoorlijk vol met mensen. 'Oh,' zei ik, 'zou het niet zalig zijn om daar ook te zitten. Niet meer terug te hoeven naar kantoor?' Kronkels keek gelukzalig mijn kant op. 'Zullen we gek doen vandaag? Gewoon om vier uur allemaal vrij nemen en bij De Jonge gaan zitten? Is dat wat?' We grijnsden van oor tot oor. Helemaal in onze nopjes met dit geweldige plan. Even later zaten we met vier andere collega's rond de picknicktafel. We gooiden het plan in de groep. Er werd meervoudig geknikt en geglimlacht. 'Dan vieren we gewoon dat het de eerste echte zomerse dag is!' riep iemand uit. Een traditie was geboren.

En toen we, aan het eind van de middag, bij De Jonge op het terras zaten 'te spijbelen', bedachten we nog veel meer tradities. 'Is het binnenkort niet zo dat jij zes maanden bij ons werkt? Dat kunnen we vieren! De eerste zomerse dag van juni? Kunnen we ook vieren! En die van juli en augustus? Ook!' We draafden een beetje door. Ik geef het toe. Maar dat kwam door de zon, het terras, de ijsklontjes die in onze glazen rinkelden en de schaal met tappas die voor onze neus stond. Het leven was goed. En dat moet je vieren!