Alarm!!

Vanochtend, twintig over acht. Nog redelijk duf stap ik bij mijn werk uit de auto. Ik pak mijn sleutels, draai de sleutel in het speciale slot in de voorpui en de schuifdeuren gaan even voor me open. En daarna weer dicht.

In de hal is het nog schemerig. Raar. Want ik heb een auto op het parkeerterrein gezien waarvan ik dacht dat hij van een collega was. Meestal ben ik wel vroeg maar zelden ben ik de eerste. Ik druk drie schakelaars om en de TL komt flikkerend tot leven.

Ik loop richting onze vleugel en ga door de beveiligde deur.
Pieeeeeep.... pieeeeeep.... pieeeeeeep....
Nee hè? Ik ben dus echt de eerste. Shit. De code, wat is ook al weer de code? Sinds de verbouwing van een aantal maanden geleden en de installatie van het nieuwe alarm heb ik hem nog maar één keer uit hoeven schakelen! De code? Eh... oh ja! Vier cijfers en dan een hekje.

Ik toets de vier cijfers en sluit af met het hekje.
Pieeeeeep.... pieeeeeepppp.... pieeeeeep.... loeit het alarm door.
In het schermpje verschijnen de twee worden die ik niet wil zien: 'Valse code'
Lichte paniek slaat toe. De code, waar heb ik de code? In mijn portemonnee. Ik weet dat ik in totaal 20 seconden heb om het alarm uit te schakelen. Kostbare tijd gaat verloren.

Pieeeeepppp.... pieeeeeepppp.... pieeeeepppp.... dramt het alarm door. Ondertussen vind ik de code. Oh ja! De vier cijfers waren goed maar ik moet niet afsluiten met een hekje maar met een letter. Sukkel!! Ik toets snel de vier cijfers en de extra letter in. In het scherm verschijnen 3 sterretjes. Dat moeten er vijf zijn! Waar is de correctietoets?

Pieeeeppppp..... pieeepppp.... pieeep....
Whieieieieieieieieieieieieieieieieieieiepwhiepwhiepwhiepwhiepwhiepwhiep!! Te laat! Ik heb het niet gered, het alarm loeit snerpend door het gebouw. Mijn hemel, wat een herrie. Het gaat door merg en been. 'Valse code' lees ik in het scherm. Denken is moeilijk, mijn trommelvliezen trillen in mijn oren. Ik toets, in het kader van drie maal en scheepsrecht, nog één keer de goede code in.

En dan is het doodstil. Mijn oren voelen alsof ze naar een langdurig rockconcert zijn geweest. Maar het is stil. Ik heb het gered. Ik kijk naar het schermpje en lees: 'Twee keer foute code is bezoek'. Mijn ramp is nog niet voorbij. Bezoek? Als in: de politie komt nu ieder moment langs? Neeeee toch??

Ik ren naar mijn werkplek op zoek naar de veiligheidsinstructie. Daarin staat alles over de code, hoe je het alarm in moet schakelen, hoe je hem uit moet schakelen, dat je ramen en deuren moet sluiten als je het pand verlaat maar niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets over het afmelden van een vals alarm.

Uiteindelijk ging ik dus maar naar de andere vleugel, haalde daar de afwasmachine leeg en nam een kop hele sterke koffie. Daarna ging ik achter mijn bureau zitten wachten op de sterke arm. Die kwam niet. Later vandaag bleek dat er twee collega's zijn die eerst worden gebeld bij een alarm pas daarna komt er daadwerkelijk een mannetje langs. Maar dat wist ik niet. Want dat stond niet in de papieren.

Maar wat wel duidelijk werd vandaag is dat er een gat in onze veiligheidsinstructie zat. Dat werd aan het eind van de middag, tijdens het halfjaarlijkse locatie-overleg, meteen opgelost. De instructie werd mondeling toegelicht zodat we nu allemaal weten wat we precies moeten doen om een vals alarm af te melden. En zo had een slecht begonnen werkdag dan toch nog een nuttig eind.