woensdag, november 30

Leeuwenkoning

Ik had het weken geleden al besteld, het cadeautje voor Peer. Hij mocht er niks van weten. Het was een verrassing... Noordmiep legde me, tijdens het scrabbelen in cyberspace, het vuur aan de schenen: 'Toe Donder, vertel nou wat het is!' bleef ze maar schrijven. Maar ik vertelde niks.

Vanavond was ik bij mijn moeder, daar had ik het cadeautje laten bezorgen. Ik dacht er nog even over na en nam het toen tóch maar mee naar huis. Ik had ook kunnen wachten, tot het allerlaatste moment. Maar ach, voorpret is zo leuk. En gedeelde voorpret is dubbele voorpret nietwaar? Dus toen ik thuis kwam vroeg ik hem...

'Peer?'
'Ja Donder'
'Wil je nu je cadeautje?'
Hij keek verrast op. 'Ja, dat wil ik wel!'
Ik gaf hem de platte doos. En hij maakte het open.

Volgens mij is hij wel blij. We gaan een weekendje naar een hotel in Scheveningen, en voor de zondagmiddag van dat weekend heb ik twee kaartjes voor de Lion King gekocht. Het weekend van 17 december dompelen wij ons onder in zee, strand en mega musical spektakel. Ja, volgens mij... is hij wel blij.

Puntjes

Het was een middag van puntjes op de I. Eerst zette de tandarts de puntjes op de I. Of eigenlijk haalde ze de puntjes eraf want toen ze mijn klachten had aangehoord zei ze: 'Bijt eens... en nu knarsen...' Ze keek, keek verschrikt en riep toen uit: 'Maar die noodvulling die zit veel te hoog! Daardoor is de boel helemaal geïrriteerd geraakt' Ze stelde een uitgebreide behandeling voor van vulling eruit, vijlen er weer in, nog een keer schoonmaken en dan een vulling er weer op. 'Kan je niet gewoon een stuk van die vulling afhalen en de rest op 14 december doen, dan heb ik al een afspraak staan,' verzuchtte ik. Ik was de tandarts even meer dan zat. Nog een keer als een plank liggen wachten tot zij uitgevijld was, daar had ik niet zo'n zin in. Ze vond mijn plan een goed plan en haalde een stuk van de noodvulling af. En nou maar hopen dat dát probleem opgelost is.

Toen door naar de garage. Ik was er
zaterdagochtend ook al geweest. Omdat de Cuore iets te vrolijk over de weg huppelt. 'Hij stottert nog steeds,' zei ik boos. Ik ben altijd de vriendelijkheid zelve, zelfs als ik kwaad ben, maar ik loop al twee dagen met een zeer hoofd vanwege die kies én kwam net bij de tandarts vandaan, dan is Donder niet op haar best. Ik kwam nogal kort om de bocht, om het maar even in auto-taal te houden. Het mannetje schrok, greep meteen de telefoon en belde de garage waar de auto gekeurd was. Maar omdat het automannetje niet echt goed is in de Nederlandse taal en de monteur aan de andere kant van de lijn hem niet begreep werd ik verzocht door te rijden naar die keurings-garage. En dus stapte ik weer in.

Bij de keuringsgarage leek het wel een autofabriek. Vier auto's stonden op de brug, vier auto's stonden er voor, vele auto's stonden buiten, monteurs liepen -besmeurd met olie- af en aan, een bergingsauto kwam een schadegevalletje brengen. En ik stond er tussenin en probeerde de aandacht te krijgen. Dat lukte eerst niet. Iedereen werkte als een gek door. Ik stapte dus over autobanden en onherkenbaar gereedschap en ging op zoek naar de baas. Toen ik hem vond ging hij meteen mee naar buiten. 'Doet u de klep maar even open hoor,' zei hij. Hij keek onder de motorklep, keek nog eens en zie: 'Ik zie het al, ik denk dat er een lek zit in een vacuumslang'. Oei, dat klonk heftig. De man zag me wit wegtrekken. 'Geen probleem hoor mevrouw, dat lossen we in no-time op!' Er kwam nog een monteur bij, en toen nog eentje. De drie mannen haalden verschillende onderdelen uit de motor, haalden slangetjes los en zetten ze ook weer vast, nog één keer starten en... 'Klaar hoor! Ik denk dat uw probleem opgelost is, en anders moet u even een afspraak maken, zodat we hem even koud kunnen testen,' zei de garage-eigenaar. 'Hoeveel krijgt u van me?' vroeg ik. Hij lachte. 'Niks hoor, service van de zaak.' Ik dankte hem heel hartelijk en reed naar huis.

En dan nu: even niks. Even prutsen. Even lezen. Even mijn hoofdpijn wegwerken. Nog één sinterklaasgedicht maken en dan vanavond naar mijn moeder. Want er is
knipgroep. Dan worden de laatste puntjes van vandaag op de I gezet. Of eigenlijk er af gehaald...

Niet eerlijk!

Rekening:

Endonontisch consult: € 17,80
Insluiten calciumhydroxide: € 14,00
Geleid. of infilt. anesthesie: € 11,70

Totaal: € 43,50

De nota van de wortelkanaalbehandeling van vorige week is al binnen. Of ik maar even wil betalen. En dat terwijl ik net met de tandarts heb gebeld om een spoed-afspraak voor vanmiddag te maken. Omdat die behandelde wortelkanaal-kies op dit moment zo mogelijk nog pijnlijker is dan vóór de behandeling...

Soms is het leven niet eerlijk.

dinsdag, november 29

Magie

Ik las alle Harry Potter boeken, behalve de laatste, die staat op mijn verlanglijstje. Ik zag ook alle Harry Potter films, behalve de laatste, en daarom gingen we vanavond naar De Kolk.

De Kolk is het oude theater van Assen. En bij 'oud' moet je niet denken: grandeur à la Carré, de Groninger Stadschouwburg of wat dies meer zij... Bij oud moet je denken: helemaal af, op, versleten, uit de tijd. Daar is de eigenaar inmiddels ook achter gekomen en zelfs de gemeente was het er mee eens; De Kolk moest weg. Hij gaat dus binnenkort tegen de vlakte. Theatervoorstellingen worden er dit seizoen al niet meer gegeven. De grote zaal wordt nog gebruikt als bioscoopzaal maar ook daarvoor komt binnenkort een nieuwe lokatie.

Toen we binnen waren keek ik dus eens extra goed om me heen. Het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn nietwaar? Ooit stond ik zelf op dat podium in verband met een presentatie van mijn oude werk, samen met Ome Willem; Edwin Rutten himself. Dat was absoluut geen genoegen, kan ik u verzekeren. De combinatie Donder-openbaar optreden is geen gelukkige. Ik keek verder en zag de rafels aan de stoelen, de oude -jaren zeventig- beschilderingen op de muren, de lampen uit een andere tijd. Het theater was op. Uitgeleefd. Niet bepaald een fijne ambiance voor een avondje uit.

Maar toen doofden de lichten en begon de film, de eerste scéne was zo pakkend dat ik mijn adem meteen al inhield. En toen kwam hij in beeld; Albertus Perkamentus. En ik zweer het je, toen hij begon te spreken verdween het hele theater om me heen. Heel vaag voelde ik nog wel dat Peer naast me zat. Maar ik was ergens anders, ik was op Zweinstein. Samen met Harry, Ron en Hermelien. Magisch was het. Ik kan niet anders zeggen. Want als je in staat bent theater De Kolk te laten verdwijnen; dan is dat pure magie.

maandag, november 28

Ge-mak-ke-lijk

'Peer?'
'Ja Donder?'
'Zullen we morgen naar Harry Potter gaan?'
'Hmmmm... dat lijkt me wel wat'
Donder klikt wat rond in cyberspace en toetst vervolgens: 0900-8808
'welkom bij Belbios'
'uw kaarten zijn gereserveerd'
'u ontvangt ook een bevestiging in uw email'



Zo. Dat stelde niks voor. Wat is het toch een zálige uitvinding, dat internet. En zo gemakkelijk ook.

Oude vriendschap

Ook al hadden we elkaar twee jaar niet gezien, we gingen verder waar we gebleven waren. In drie-en-half uur kwam alles voorbij; vriendjes van vroeger, onze vriendjes van nu, ouders, haar broer en mijn zus, werk, hobby's, kinderen, de zin van het leven. We vlogen van luchtig naar zwaar en weer terug. We konden, na twee jaar verwerken, glimlachend praten over mooie mensen die niet meer hier zijn.
Het was fijn. Het was als vanouds. Het was als 35 jaar geleden, op haar of mijn kamer met een pot thee, en maar kletsen. Veel is veranderd in die 35 jaar, maar sommige dingen he-le-maal niet. Toen ze naar huis moest namen we een besluit. We wachten niet weer twee jaar maar maakten meteen een afspraak voor januari.

En zo werd me vandaag weer duidelijk; ook oude vriendschap roest niet.

Poetsen

Na die heerlijke, luie, zondag stond ik vanochtend op met het idee dat ik eens hard aan het werk moest. Ik overwoog nog even om me om te draaien en door te slapen. Dat is meestal doeltreffend genoeg bij dit soort buien. Ik ben namelijk niet zo'n huisvrouw. Bij mij is het flits-flats-lapje-er-over-stofzuiger-er-door en dan vind ik het al lang best. Maar zo eens in de zoveel tijd, dan krijg ik het op mijn heupen. Hmm.. zou het hormonaal zijn misschien?

Hoe dan ook, ik ging als een idioot tekeer. De keuken werd gesopt, er werd gestoft, gestofzuigd en gedweild. Een bank kwam zelfs van de kant om te kijken wat er achter lag. Oei! Dat stof lag er niet van een paar dagen... En nu zit ik op de bank te wachten tot mijn vloer droog is. Dan nog even boodschappen doen want vanmiddag komt
een lang-niet-gezien-vriendin op bezoek. Ik verheug me er op. Toen ze gisteren belde grapte ze dat ze iets lekkers wilde, bij de koffie.

En nou kan ik maar niet kiezen: soesjes of vlaai?

zondag, november 27

Zondag

'Zullen we nog even de deur uit gaan?' vraag ik aan Peer. Het is zondagmiddag. Het huis is stil. De wereld buiten ook. Peer zit achter zijn computer, ik achter de mijne. Zo af en toe laten we elkaar zien wat we nu weer ontdekt hebben in de wondere wereld die blogger heet.

'Hmmm...' antwoordt Peer op de vraag die ik stelde omdat ik vond dat ik hem moest stellen. Je kunt tenslotte toch niet de hele middag binnen blijven zitten. Alsmaar achter die computer hangen. Dat kan toch eigenlijk niet...

'Of blijf je liever thuis?' vraag ik hoopvol. Want als ik heel eerlijk ben heb ik eigenlijk helemaal geen zin om naar buiten te gaan. Daarbuiten is het koud. En guur. En binnen zit ik zo lekker. De senseo bij de hand. De bus met koekjes op tafel. Onze Noes ligt te snorren voor de verwarming. En ondertussen pruts ik mezelf een slag in de rondte om dat blogrollen aan de praat te krijgen.

'Ach... ik kan niet zeggen dat ik écht veel zin heb om er uit te gaan,' antwoordt Peer uiteindelijk terwijl hij de achtergrond van zijn blog over laat lopen van licht naar donker.

'Dan blijven we toch lekker binnen,' zeg ik opgelucht.
'Hmmmm... maak jij dan een kopje koffie?'
'Da's goed hoor.'

zaterdag, november 26

Doorwerken

Het is een kwestie van doorwerken...
Vanmiddag gingen Peer en ik naar de stad.
Daar kochten we alle Sinterklaascadeautjes.
Vanavond zette ik mezelf in de dicht-mode.
En knalde er, in korte tijd, zeven gedichten uit.
Peer pakte ondertussen alle cadeautjes in.
Op één plaagcadeautje na zijn we nu helemaal klaar.
Zo.
Dat is lekker!

De tweeling

Ik zat om 11.00 uur al bij de automannetjes vanochtend. Mijn pasgekochte Cuore ging nogal stotterend door het leven. En aangezien hij dat vorige week zaterdag tijdens de proefrit niet gedaan had moest er iets afgesteld, bijgesteld of aangesteld worden. Terwijl de monteur met mijn Cuore aan de slag ging zat ik in de showroom aan de bar achter een lekker kopje koffie. En toen kwam de tweeling binnen.

Toen ze richting de bar liepen zag ik dat ze hand in hand aan kwamen wandelen. Dat viel het eerst op. En toen zag ik, aan de uitdrukking op hun gezicht, dat ze beide een verstandelijke handicap hadden. Ze namen naast me plaats, kregen ook koffie en het gesprek begon.

'Wij zijn een tweeling,' zei de man die duidelijk spraakzamer was dan zijn, ietwat verlegen, zus. 'Dat lijkt me wel wat, onderdeel zijn van een tweeling,' zei ik. 'Gezellig ook. Zijn jullie altijd samen?' En toen kwam het verhaal. Hoe ze geboren waren en dat er iets was foutgegaan. En dat dat voor hun ouders moeilijk was geweest want ze waren onderdeel van een gezin met maar liefst twaalf kinderen. Een drukte van belang. Daar pastte een verstandelijke handicap, of eigenlijk twee verstandelijke handicaps, niet zo goed tussen. Ze werden dus uit huis geplaatst in 1967. Ze waren destijds nog maar net negen jaar.

'Ik weet nog precies hoe het was, die eerste dag,' zei de man tegen mij. 'We kwamen binnen, kregen een kamer, en aten die eerste dag soep, aardappelen, bloemkool, karbonade en vla. En als u mij over twintig jaar vraagt wat we die eerste dag aten, dan weet ik het nog. Soep, aardappelen, bloemkool, karbonade en vla.' Ze woonden inmiddels allebei zelfstandig, zo vertelde hij. En redelijk dicht bij elkaar in de buurt. Zodat ze vaak bij elkaar op bezoek konden komen. 'En worden jullie dan nog begeleid?' vroeg ik. 'Ja, dat moet wel hè, met boodschappenlijstjes maken maar vooral ook met geld. Toen ik een auto ging kopen bijvoorbeeld, toen ging er ook iemand mee. Want dat soort grote bedragen, dat is te moeilijk voor me. Maar ik heb toevallig wel mijn rijbewijs! In drie keer gehaald. En mijn theorie in één keer! En een auto heb ik ook. Ik kan dus overal naar toe. Want weet u mevrouw, mensen denken dat we gek zijn. Alleen maar omdat we van Van Boeijenoord komen. Maar weet u waar de meeste gekken rondlopen?' Hij keek me verwachtingsvol aan.

'De meeste gekken lopen daar rond,' zei ik, terwijl ik naar buiten wees. Hij lachtte breeduit. 'Ja! U snapt het! Wij zijn namelijk helemaal niet gek. We hebben een verstandelijke handicap. Maar daar hebben we toch zeker helemaal niet om gevraagd. Nou dan! En mensen die ons 'gek' noemen... nou, die mensen discrimineren!'

Na een half uur praten was de Cuore klaar. 'Dag', zei ik terwijl ik mijn sjaal omknoopte. 'Dag mevrouw, en voorzichtig rijden hoor, het is glad!'

vrijdag, november 25

Oog

'Heb je het gehoord van het oog?', vroeg collega Kronkels me vanochtend. Ik keek haar vragend aan. 'Oog? Wat voor oog?'. 'Nou, het oog van het lage drukgebied, van die storm weet je wel? Daar zitten we precies middenin!'. Ik keek naar buiten. Daar scheen de zon. De lucht was blauw. En het was windstil. Een prachtige herfstdag.


'Meen je dat nou écht?' vroeg ik verbaasd. Kronkels opende een browser en ging naar een weersite. En ja hoor, op de satelietfoto, daar was hij. Het oog. Recht boven ons hoofd. 'Goh, dat is bijzonder...' concludeerde ik. We vroegen ons af hoe het er dan buiten dat oog uit zou zien. We klikten naar nu.nl en twee monden vielen open van verbazing. Storm. Sneeuw. Ontwortelde bomen. Ondergelopen straten. Grote mega-tankers in de problemen voor de kust.

Ik keek nog een keer naar buiten. Zon. Windstil. Prachtige dag. Tjonge.

Eenmaal thuis zagen Peer en ik op het nieuws hoe erg het is, buiten ons oog. Wat een toestand zeg. Morgen zouden we eigenlijk naar Peer z'n zus gaan. Zij woont in Oosterbeek. Daar waar de meeste sneeuw viel en waar ze voor vannacht en morgen nog veel meer ellende voorspellen. We belden dus maar af. Volgend weekend gaan we misschien in de herkansing. Jammer. Maar om nou ik-weet-niet-hoe-lang in de auto vooruit te kruipen over besneeuwde wegen... dat is een beetje een boos oog over jezelf afroepen nietwaar?

donderdag, november 24

Back-Up

Bij de provider waar ik eerst een blog had, 20-six, is nogal wat gedoe en gedonder. En vanwege dat gedoe en gedonder, maar vooral ook vanwege het uitblijven van een reactie van de provider daarop, besloot ik mijn backup even goed te regelen.

Alle blogjes die ik in de afgelopen twee jaar schreef die ik leuk genoeg vond knipte ik uit het blog en plakte ik in een Word-document. De snippers vlogen me om de oren. Avonden lang ging het van: Knip, plak, knip, plak, knip, plak. En tussendoor natuurlijk lezen, lezen, lezen. Er waren veel blogjes die ik wilde bewaren, zo bleek. En toen ik klaar was met knippen en plakken had ik een Word-document van 208 pagina's. Twee-honderd-en-acht! Wow. Dat is echt wel veel.

En toen ik vandaag nog even wilde kijken op mijn oude blog bleek hij verdwenen. Een groot wit scherm is wat er rest. Ik kan nog wel bij de bewerkingspagina. Maar het blog zelf is niet meer te zien. Tja. Nét op tijd gebackupt dus?

EDIT: het bleek dat 20six alle zelfgebouwde blogs die geen reclame hadden geplaatst, op wit had gezet. Dát kunnen ze wel. Hun bloggers beveiligen tegen iedere willekeurige idioot niet. Tssssk.

Worteltjes

Een aantal weken geleden verzuchtte ik dat het eindelijk voorbij was. Na al die behandelingen, al die stress, al dat zuchten... hoefde ik nu tot februari 2006 niet meer naar de tandarts. Dacht ik.
De kies die in september door de vriendelijke Zuid-Afrikaanse tandartsmevrouw was behandeld speelde op. Om eerlijk te zijn deed hij dat al weken. Maar ik ben een kei in het negeren van kiespijn. Ik overtuig me zelf, dagelijks als het moet, dat het wel over zal gaan.En als de pijn dan even weg blijft denk ik: 'zie je nou wel... niks om je druk over te maken'. Tot de pijn vervolgens weer terugkomt. En dat doet hij altijd. Bij mij is het nog nooit overgegaan zonder behandeling. Dat zou ik na 42 jaar toch wel moeten weten zou je denken. Bovendien had de tandarts me, tijdens die eerste behandeling, al gewaarschuwd. 'Ik moest heel diep boren, tot op de zenuw,' vertelde ze me op die warme septemberdag. 'Het is heel goed mogelijk dat u er toch weer last van krijgt.'

Vanochtend op mijn werk besloot ik toch maar tot actie over te gaan. Ik greep al mijn moed bij elkaar en belde de tandartspraktijk. 'Vanmiddag om 20 over twee heb ik nog wel een plekje,' zei de assistente. Slik. Vanmiddag al? Ik was er even stil van. De assistente begreep de stilte. 'Ach, dan bent u er maar van af ook hè?' ging ze verder. Ze had gelijk. Natuurlijk had ze gelijk.

En zo lag ik weer een half uur lang ondersteboven in de tandartsstoel. Dit keer voor een dubbele wortelkanaalbehandeling. Goh, die had ik nog niet gehad dit jaar...

woensdag, november 23

Geurtje

'Wat ruik je apart,' zei mijn moeder voorzichtig toen ik vanmiddag haar huis binnenstapte. 'Dat is mijn nieuwe auto mam,' was mijn antwoord. De automannen (met de absolute nadruk op het woord mannen) hadden besloten mijn auto niet schoon te maken, nee!, ze waren er als idioten in tekeer gegaan met van die vieze, gore, cockpit-spray. Brrrr...

Toen de koop gesloten was, alle papieren overhandigd waren en -ook niet onbelangrijk- de prijs door mij betaald was kreeg ik de sleutels. En toen ik eenmaal buiten de deur opendeed van de nieuwe Dondermobiel kwam die vieze geur me al tegemoet. Ik reed dus weg met de raampjes open. Naar Norg ging het. Om het nieuwe vehicel aan mijn moeder te laten zien. En voor koffie natuurlijk. Dat ook.

Eenmaal bij het huis van mijn moeder pakte ik een sopje en probeerde de cockpitspray weg te poetsen. Nou, ik kan u vertellen, dat valt nog heel niet mee zeg!
Ook de terugweg reed ik dus met de raampjes open en met de kachel aan.

Terug in Assen reed ik rechtstreeks naar de Karwei en kocht daar een nieuwe stoelhoezenset. Dat was inderdaad geen punt. En daarna haalde ik thuis de oude stoelhoezen - met Draken! Hoe verzin je het - er uit en prutste mijn nieuwe stoelhoezen (leuk, jeansblauw) er weer in. Alle overige items uit de oude auto gingen ook over naar de nieuwe Dondermobiel; een paraplu, een gereedschapsset, drie ijskrabbers (...), een dashbordmatje die er voor zorgt dat alle losse troep niet van links naar rechts door de bochten scheurt, en natuurlijk, niet te vergeten, de autospons die ooit van mijn vader was.

De Dondermobiel is al behoorlijk van Donder. Nu moet alleen die vieze gore cockpitspraygeur er nog uit. Alle tips zijn welkom!

dinsdag, november 22

Tjonge

Het is best een gedoe, zo'n nieuw blog. Leuk. Dat wel. Maar ook een heel gedoe. Allemaal knopjes en tabjes en termen... Wow.

Zo. De Flickr-badge is terug. Whoepieeee! Alle linkjes staan op hun plek. Op alfabet.. Toe maar, toe maar... nog even en ik kan hier in gaan pakken..

Nog weer later... de lay-out moet maar even goed zijn zo. Ik heb vierkante oogjes. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om een filmpje te plaatsen. Hmmm.... daar moeten we morgen maar eens mee aan de slag dan.