De tweeling

Ik zat om 11.00 uur al bij de automannetjes vanochtend. Mijn pasgekochte Cuore ging nogal stotterend door het leven. En aangezien hij dat vorige week zaterdag tijdens de proefrit niet gedaan had moest er iets afgesteld, bijgesteld of aangesteld worden. Terwijl de monteur met mijn Cuore aan de slag ging zat ik in de showroom aan de bar achter een lekker kopje koffie. En toen kwam de tweeling binnen.

Toen ze richting de bar liepen zag ik dat ze hand in hand aan kwamen wandelen. Dat viel het eerst op. En toen zag ik, aan de uitdrukking op hun gezicht, dat ze beide een verstandelijke handicap hadden. Ze namen naast me plaats, kregen ook koffie en het gesprek begon.

'Wij zijn een tweeling,' zei de man die duidelijk spraakzamer was dan zijn, ietwat verlegen, zus. 'Dat lijkt me wel wat, onderdeel zijn van een tweeling,' zei ik. 'Gezellig ook. Zijn jullie altijd samen?' En toen kwam het verhaal. Hoe ze geboren waren en dat er iets was foutgegaan. En dat dat voor hun ouders moeilijk was geweest want ze waren onderdeel van een gezin met maar liefst twaalf kinderen. Een drukte van belang. Daar pastte een verstandelijke handicap, of eigenlijk twee verstandelijke handicaps, niet zo goed tussen. Ze werden dus uit huis geplaatst in 1967. Ze waren destijds nog maar net negen jaar.

'Ik weet nog precies hoe het was, die eerste dag,' zei de man tegen mij. 'We kwamen binnen, kregen een kamer, en aten die eerste dag soep, aardappelen, bloemkool, karbonade en vla. En als u mij over twintig jaar vraagt wat we die eerste dag aten, dan weet ik het nog. Soep, aardappelen, bloemkool, karbonade en vla.' Ze woonden inmiddels allebei zelfstandig, zo vertelde hij. En redelijk dicht bij elkaar in de buurt. Zodat ze vaak bij elkaar op bezoek konden komen. 'En worden jullie dan nog begeleid?' vroeg ik. 'Ja, dat moet wel hè, met boodschappenlijstjes maken maar vooral ook met geld. Toen ik een auto ging kopen bijvoorbeeld, toen ging er ook iemand mee. Want dat soort grote bedragen, dat is te moeilijk voor me. Maar ik heb toevallig wel mijn rijbewijs! In drie keer gehaald. En mijn theorie in één keer! En een auto heb ik ook. Ik kan dus overal naar toe. Want weet u mevrouw, mensen denken dat we gek zijn. Alleen maar omdat we van Van Boeijenoord komen. Maar weet u waar de meeste gekken rondlopen?' Hij keek me verwachtingsvol aan.

'De meeste gekken lopen daar rond,' zei ik, terwijl ik naar buiten wees. Hij lachtte breeduit. 'Ja! U snapt het! Wij zijn namelijk helemaal niet gek. We hebben een verstandelijke handicap. Maar daar hebben we toch zeker helemaal niet om gevraagd. Nou dan! En mensen die ons 'gek' noemen... nou, die mensen discrimineren!'

Na een half uur praten was de Cuore klaar. 'Dag', zei ik terwijl ik mijn sjaal omknoopte. 'Dag mevrouw, en voorzichtig rijden hoor, het is glad!'