Moment van de dag

'Wacht even op mij!' riep ik mijn collega's toe die al in de rij voor de kassa stonden. Het was middagpauze. Zij waren meteen doorgewandeld naar de supermarkt ik moest eerst nog even naar het gemeentehuis want mijn paspoort bleek verlopen. Ik was dus wat later bij onze favoriete pittstop; de super De Boer.

Ik greep snel een pakje Vivit met sinaasappelsmaak (zó lekker) en sloot aan in de rij. Ja hoor. Dé rij. Dé je-staat-toch-lekker-altijd-in-de-verkeerde rij. Mijn collega's waren inmiddels alle drie de kassa gepasseerd en stonden gezellig kletsend op me te wachten. In de rij voor me stond een man ontzettend te prutsen met z'n portemonnee. Zes euro vijf-en-zestig. Dat moest hij betalen, zo had de kassameneer net tegen hem gezegd. De man pakte een muntje uit de portemonnee, voelde er uitgebreid aan, legde hem neer. Dat was één euro... Volgend muntje. Pakken, voelen, neerleggen. Eén euro en twintig cent. We, de andere rijstaanders en ik, kregen inmiddels door dat deze meneer blind was. Hij moest dus ieder muntje uitgebreid bevoelen voor hij kon betalen. Na een muntje of vijf bleek dat hij het met munten niet ging redden. - Sta daar eens even bij stil; dat je niet zoals wij, met één blik in de knip weet wat je te besteden hebt maar dat je alles moet voelen en tellen! - De munten gingen, één voor één, terug in de knip en een briefje van twintig kwam er uit.

'Deze kassa gaat ook open hoor!', hoorde ik achter me. Ik bedacht me niet, draaide me om en liep naar de andere kassa waar ik derde in de nieuwe rij werd.
'Dat moet je nooit doen,' hoorde ik één van mijn collega's zeggen. 'Nooit van rij wisselen... daar krijg je spij-hijt van.'

De mevrouw voor me, die net klaar was met het op de band leggen van haar spullen, kreeg mij opeens in haar vizier.
'Is dat alles wat u hebt?' vroeg ze me terwijl ze op de Vivit wees. Ik knikte.
'Gaat u maar even voor hoor, vind ik niet erg.'
Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik passeerde haar, zette de Vivit op de band en zei: 'Nou, dank u wel hoor. Weet u, ik sta altijd in de verkeerde rij. Echt. Al-tijd. Maar vandaag dus niet!'
'Nee,' zei ze lachend, 'want vandaag was ik er.'

'Mevrouw,' zei ik, 'u bent bij deze benoemd tot mijn moment van de dag!' Ze bloosde er van. 'Ach,' zei ze, 'dát vind ik nou aardig!' En zo werd ik zelf ook een beetje een moment van de dag.

Maandag-fris

Maandag is de wasdag. U weet het. In huize Donder is maandag echter een kantoor-werkdag. Maar het wás een dag...

Ik fietste als op vleugels richting binnenstad vanmorgen. Ik had de wind mee maar dat merkte ik pas toen ik vanavond, met diezelfde wind tegen, naar huis fietste.
Ons kantoor was, werktechnisch gezien, spic en span dankzij collega Kronkels. Voor haar was het vrijdag werk-wasdag volgens mij want alles was helemaal aan de kant. Dat is nog eens een lekker begin van de week!
De hoeveelheid binnenkomende post viel enorm mee. En daarbij staken twee collega's de handen uit de mouwen en hielpen vrolijk met het wegsoppen van die stapeltjes post. Dus dat was zo gepiept.
Het telefonisch spreekuur, dat gek genoeg anderhalf uur duurt, viel ook mee. Als een centrifuge op 1500 toeren vloog de tijd om.
En ook in de middag ging het werk soepeltjes door mijn handen, tjoep, tjoep, tjoep. Wassen, wringen, strijken, klaar.

Lentefris en vrolijk ging ik om 17.00 uur naar huis. Maandag wasdag? Maandag was-een-top-dag! Wat mij betreft mag dat morgen nog een keer...

Sjoukje Donder-Dijkstra

Op het bankje aan de rand van de ijsbaan zat een meisje van een jaar of vijftien. Ze had, net als ik, kunstschaatsen. Dat schept natuurlijk meteen een band...

'Is het wat? Het ijs?' vroeg ik haar terwijl ik zorgelijk naar de grote plas keek die vlak voor onze voeten ontstaan was. 'Of zit je hier alleen maar op het bankje...' zei ik er lachend achteraan.
'Nou...' zei ze, 'het kráákt echt gevaarlijk hoor. Het ijs is wel mooi glad. Geen rare gleuven of scheuren. Maar het kráákt. Echt eng!'
'Ach,' zei ik terwijl ik me voor het eerst in drie jaar weer eens op glad ijs begaf, 'krakend ijs breekt niet!' En daar ging ik. Het water in. Het meisje had gelijk. Het kraakte behoorlijk. En in het begin, daar waar iedereen op het ijs stond omdat je daar de schaatsen nou eenmaal onderbindt, moest je door het water richting clubgebouw. Maar dat gaf allemaal niks. De ijsbaan was open. Wij gingen schaatsen.

Het ijs bleek inderdaad goed te zijn. Mooi glad. Geen rare scheuren. Na een half baantje kwam de slag langzaam terug in mijn benen. Peer maakte foto's, filmpjes en schaatste ondertussen om me heen. Wij reden vijf keer de baan rond en gaven het toen maar op. Teveel dooi. Jammer.

Toen we de baan verlieten sprak ik nog even met de ijsmeesters bij de ingang van de ijsbaan. 'Hee mannen... hoe dik is dat ijs nou werkelijk?' De mannen keken me bedenkelijk aan. 'Tja mevrouw, het houdt met vier centimeter wel op hoor.' Oei. En dan te bedenken dat tien centimeter de norm is. Een half uurtje later ging de baan dicht. Het was te gevaarlijk geworden. Maar wij hebben in ieder geval weer even geschaatst op natuurijs. Heel even. Maar dat geeft allemaal niks. Het gaat heus nog wel eens vriezen. Over een jaar of drie??

PS: de beveiliging is zo ingesteld dat je reactie binnenkomt in mijn mailbox en pas daarna wordt geplaatst. Maak je dus geen zorgen als je de tekst niet meteen terug ziet in het log. Het komt echt goed. Tenzij porno. Dan is het prullebakkenwerk. :) Ik heb de beveiliging even verhoogd omdat ik mijn mening nogal heb laten horen op 20six vandaag. En je weet nooit wat er dan achter je aan komt...

Kiezen

Er is:
én een heel erg leuk computerspel,
én een net begonnen Noes-tekening,
én een ijsbaan achter de deur...

Kiezen is soms niet gemakkelijk.
Maar dan toch maar: nu nog éven tekenen, dan de dikke kleren aan, om 13.30 uur hebben Peer en ik een afspraak met neefje Jaap en nichtje Jannie op de ijsbaan (met natúúrlijk chocolademelk met slagroom na) en dan vanavond maar het computerspel. Zucht. Wat kan het leven toch lastig zijn. :)




PS: mijn blog staat even een paar dagen op de hoogste beveiliging. Dat wordt straks wel weer anders hoor. No worries!

Hij is open!

Travel

Het meisje was een jaar of 25, blond haar, blauwe ogen. Stelt u zich Ilse de Lange voor en dan klopt het beeld wel zo'n beetje. Ze slenterde rond in de stand van de nieuwe tweepersoons-slaapbak, het nest genoemd. Een kampeermiddel voor jongeren. We stonden er vol bewondering bij te kijken. 'Ik vind het geweldig dat er mensen zijn die dit soort nieuwe dingen uitdenken en ook daadwerkelijk uitvoeren,' zei ik, toen ze op ons af kwam lopen. En het gesprek was een feit.

Ze had al heel snel door dat wij niet in haar doelgroep zaten maar dat maakte haar helemaal niet uit. We spraken over van alles en nog wat en al heel snel kwam het gesprek op reizen. Ze was overal al geweest. Had een half jaar in Bangkok gestudeerd. Had op Bali gewoond. Was duikinstructrice en had op die manier de kost bij elkaar gescharreld. Was in Australië geweest...

'Ik woonde in Sydney,' zei ze. Ik keek haar quasi-pijnlijk aan. 'Ach, Sydney,' verzuchtte ik, 'dat is pas een stad!' 'Kent u Australië?' vroeg ze en hup daar gingen we, ervaringen werden uitgewisseld. Over Australië, over hoe verschrikkelijk aardig en realext Aussies zijn, over reizen in het algemeen, over hoe bijzonder het is om in andere culturen andere mensen te ontmoeten. En over hoe pijnlijk confronterend Nederland kan zijn als je terug komt van zo'n reis.

'En vind je het dan ook zo erg?' vroeg ik, 'dat je op Schiphol mensen weg moet brengen en dan opeens de geur van kerosine ruikt...' 'Oh!,' antwoordde ze, 'en dat je dan niet weg kunt! Dát is pas verschrikkelijk. Ik moet u eerlijk zeggen, ik kan daar niet zo goed tegen, ik wil altijd maar weg. Weg van hier. Naar de zon. Naar andere landen. Naar ruimte vooral. Veel meer ruimte dan we hier hebben. Ik heb het al eens gedaan ook. Ik had een huis, een baan, een vaste relatie, huisje-boompje-beestje zeg maar. Maar ik was zo depressief. Op een dag kwam ik er achter waar dat van kwam. Ik heb mijn baan opgezegd, de huur opgezegd, tegen de vriend gezegd dat hij alleen verder zou moeten en heb van mijn spaargeld een ticket geboekt naar Bali, ik moest echt weg.'

'En dan die programma's als Yorin Travel...' zei ik.
Ze greep naar haar hart. Keek alsof ik er een mes in had gestoken. 'Mevrouw,' zei ze, 'daar ligt voor mij de grens. Ik kan er niet naar kijken. Echt niet. Dat doet zeer aan mijn hart. Als ik hier nog een poosje wil blijven moet ik dat soort programma's echt links laten liggen!' Ik knikte herkennend.

Wat een leuk mens was het. Sprankelend leuk. Toen we wegliepen riep ze ons na: 'Dat was een fijn gesprek zeg! Prettige dag nog!' Glimlachend liepen we verder, tussen de caravans door. Dromend van travel. Echte, werkelijke travel. Alhoewel ik de travel van Yorin ook prachtig vind. Dan maar af en toe een beetje pijn aan het hart.

Hmmmmm.....

We begonnen de dag met koffie, ontbijtje, tutten. Hmmmm....

In Groningen bezochten we eerst Flokstra. De hemel voor creatieve types. Ze hebben daar álles, maar dan ook werkelijk al-les op het gebied van tekenen, schilderen, knippen, plakken, scrapbooken, kralenrijgen, noem-het-maar-op. Wat een zálige zaligheid daar. Ik kocht vier giga-vellen pastelpapier die eigenlijk niet meer te krijgen zijn (de producent is failliet gegaan) maar Flokstra had tóch nog vier vellen over. Verder scoorde ik potloden, een pastelblok, krijt, een goede puntenslijper en een nieuwe bus fixeer. Hmmmm....

Toen ging het van slenter, slenter over de vismarkt richting de winkel van Douwe. Douwe Egberts. U kent hem wel, van de koffie. Daar, in de DE-winkel, hebben ze een koffiehoek. Ik haalde twee heavenly hazels én twee blueberry muffins. Hmmmmm....

Na nog twee zalige winkels stapten we weer in de auto en gingen richting de Makro. We hadden een pasje van de moeder-van-een-collega-van-Peer. U weet wel hoe dat gaat. Ik was nog nooit bij de Makro geweest maar nu wil ik iedere week wel! Wat een mega-winkel-genot! Hmmmm.....

Daarna stapten we weer in de auto want ons eigenlijke doel van vandaag was de Caravana in Zuidlaren. Bij het oprijden van het parkeerterrein hadden we het al door. We waren niet de enige. En bij de ingang bleek dat een understatement. Rijen stonden tot buiten. We keken elkaar aan, haalden de schouders op, draaiden ons om en gingen terug naar de auto. We gaan morgenvroeg wel. Toen we Zuidlaren uitreden bleek er van die kant een file van 6 kilometer te staan. Allemaal mensen die ook naar de Caravana gingen. Dan zal het er morgen wel een stuk rustiger zijn. Hmmmmm....

Terug thuis schoof ik de laptop op schoot en ging een, bij de Makro gekocht, nieuw spel in de computer. En oh, oh, oh... dat is ook al zo'n meevaller. Een echte, ouderwetse, adventure. Je kunt er niet in dood gaan, je wordt niet overvallen door engerds die schreeuwen, slaan en schoppen. Nee! Je moet puzzelen, nadenken, combineren en de held redden. Hmmmmmm......

Tagged

Ik ben getagged. Oh dear. Wil dat zeggen dat er een label aan mijn brede achterste hangt? Dat er een chip in mijn oor is ingebracht? Dat ik achtervolgd wordt door mannen van de BVD? Nee! Ik moet vragen beantwoorden. Okee dan. Hier komen ze:

Noem...

Vier baantjes die je in je leven hebt gehad
- receptioniste
- administratief medewerkster

- secretaresse

- management assistente

Vier films die je niet vaak genoeg kan zien
- Out of Africa

- A beautifull mind

- West Side Story

- Pretty Woman

Vier plaatsen waar je gewoond hebt
- Groningen

- Haren

- Gasselte

- Vries

- Assen

Vier televisieprogramma’s waar je graag naar kijkt
- Boulevard
- Een plek onder de zon

- Veronica/Yorin/RTL travel
- Peking Express

Vier plaatsen waar je op vakantie ging
- Nederland: Terschelling, Limburg, Veluwe... overal eigenlijk wel

- Australië: Oostkust

- Spanje: La Nucia, Moraira, Benidorm

- Frankrijk: Parijs, Normandië, Bretagne

Vier websites die je dagelijks bezoekt

- Blogger

- Dagblad van het Noorden

- Jij Bent

- Mijn eigen start

Vier dingen die je graag eet

- Pasta á la Roely

- Sushi

- Maaltijdsalades

- Broodjes van Frans

Vier plaatsen waar je liever bent dan nu

- Sydney
- Maledieven
- Canada

- N'gorongoro krater

Vier bloggers die je gaat taggen

Dat is teveel mensen! Door iedereen vier bloggers te laten taggen verzuip je in no-time in de taggeropdrachten. Dat degene die dit soort opdrachten verzint dat nou niet snapt... Vier wordt 16 - 64 - 256 - etc. Lawinegevaar!! Ik 'tagg' er dus eentje: ik hang hem bij Henny aan 't log. Nou maar hopen dat ze het ook ziet...

Bek up

Pfew... dat was even schrikken. Ik open mijn blog. Hele lay-out naar de knoppen. Of, om in computertaal te blijven, naar de toetsen. Whaaaat?? Wat is er gebeurd? Heeft Blogger dan toch connecties met 20six? Word ik gestraft voor mijn logje van gisteren?

Maar dat blijkt het niet te zijn want ook bij Henny zie ik een standaard lay-out verschijnen. Er was wel een melding geweest hoor, dat er onderhoud was op het Blogger-netwerk. Maar dat ze het zo grondig aan zouden pakken, dat had ik niet in de gaten...

En oh, oh, oh... wat was ik vervolgens blij met mezelf. En trots op mezelf. Want, na even zoeken, vond ik hem hoor, in de map 'data'. Met de titel: 'Backup blogger template'. Even knippen, even plakken. En ik ben weer helemaal het bloggertje! Pfew.

Reclame (3)

In mijn oude blogdorp hebben ze de hele boel veranderd. Niet ten goede. Mensen zijn totaal de weg kwijt. Kunnen niet eens hun eigen blog te openen. Zijn de wanhoop nabij. Velen verlaten, net als ik een paar maanden terug, nu definitief het dorp. Vooral ook omdat de beveiliging nog steeds niet geregeld is. Of je voert een wachtwoord in en dan kunnen alleen de mensen die dat wachtwoord van je gekregen hebben je blog lezen (niet echt de bedoeling van een blog lijkt me) of je zet er geen wachtwoord op en dan kan iedere idioot allerlei vuiligheid in de reacties plaatsen. Kortom: slechte zaak.

En toen ik even bij de boodschappen van de webmaster las wat er allemaal "verbeterd" is zag ik onderaan die pagina de volgende advertentie. Er is gelukkig nog wel humor op 20six. Als je er maar naar zoekt!

Mannencursus

Vandaag kreeg ik op mijn werk een mailtje binnen waar ik ontzettend om moest lachen. En dat was nou precies waar we erg aan toe waren op het werk. Ik heb erg getwijfeld of ik de inhoud van het mailtje hier zou plaatsen want het is een beetje man-onvriendelijk...

Dus heren, als u van het gevoelige type bent, lange tenen heeft of over het algemeen lichtgeraakt bent... lees de rest van dit blogje niet!

Tweedaagse cursus voor mannen:

DAG 1
HOE GEEF IK DE PLANTEN WATER?
Stappenplan en diavoorstelling.

TOILETROLLEN- GROEIEN ZE ZELF WEER AAN?
Groepsdiscussie.

VERSCHILLEN TUSSEN DE WASMAND EN DE VLOER
Oefenen met verschillende soorten wasmanden (visualisatietraining)

IS HET GENETISCH GEZIEN MOGELIJK STIL TE ZITTEN ALS ZIJ FILEPARKEERT?
Rijsimulator.

DE AFSTANDSBEDIENING
De afstandsbediening loslaten: telefonische hulplijn en diverse praatgroepen.

HOE KAN JE DINGEN VINDEN?
Training in het zoeken op de goede plek in plaats van schreeuwend het hele huis overhoop te halen. Open forum.

DAG 2
LEGE MELKPAKKEN: KOELKAST OF PRULLENBAK?
Groepsdiscussie en rollenspel.

BLOEMEN VOOR HAAR MEEBRENGEN IS NIET SCHADELIJK VOOR JE
PowerPoint presentatie.

ECHTE MANNEN VRAGEN DE WEG ALS ZE VERDWAALD ZIJN
Waargebeurd verhaal van de man die het probeerde.

DE VAAT/ SERVIESGOED: VLIEGEN ZE ZELF NAAR HET AANRECHT/AFWASMACHINE
Debat met enkele experts.

BASISVERSCHILLEN TUSSEN JE MOEDER EN JE PARTNER
Praktijkles en rollenspel.

HET IDEALE WINKELMAATJE ZIJN
Ontspanningsoefeningen, meditatie en ademhalingstechnieken.

BELANGRIJKE DATA ONTHOUDEN & BELLEN ALS JE LATER THUIS KOMT
Neem agenda / PDA mee naar de cursus.

LOSLATEN: ERMEE LEREN LEVEN DAT JE TOCH NOOIT GELIJK HEBT
Persoonlijke begeleiding mogelijk.

Zoom

Afgelopen zondag wilde Peer graag even kijken bij het project 'De Blauwe Stad'. Midden in de provincie Groningen wordt daar een groot landbouwgebied onder water gezet. Daardoor ontstaat een enorm meer waaraan 1.500 woningen zullen worden gebouwd. Er is, zo zagen we in het informatiecentrum, gezocht naar een goede balans tussen groen en wonen. Ruimte voor de mens maar ook voor plant en dier.

Koninging Beatrix heeft op 12 mei 2005 de kraan opengezet en sinds die tijd stroomt het water het nieuwe meer in. Het zal nog tot najaar 2006 duren voordat het hele meer gevuld is. Terwijl we daar, aan de Midwolda-kant van het project, stonden te kijken naar het nieuwe meer wat langzaam ontstaat zag ik, heel in de verte, iets bewegen. Met het blote oog zag je het landschap zoals op de foto hierboven. Maar toen ik mijn ogen tot spleetjes kneep zag ik het.

'Peer!' riep ik. 'Moet je daar nou kijken!' Peer keek. En zag het niet. 'Daar!' wees ik. Een hele kudde!' Peer zag nog steeds niets maar zei wel: 'Misschien moet je even inzoomen, met die geweldige camera van je!' En dat deed ik...

Achter de kudde, stevig doorstappende, reeën liep een man met z'n armen te zwaaien. Ik kon het niet goed zien maar ik denk dat het een reddingsoperatie was. De man joeg ze het gebied uit. Voordat ze zouden worden ingesloten door het langzaam maar zéér zeker opkomende water. Nou maar hopen dat ze een nieuw plekje vinden in dat prachtige nieuwe project.

Dicht en open

Vanochtend, toen ik beneden kwam,
had ik dit uitzicht.

De ijsbaan, die pal achter ons huis ligt,

is ein-de-lijk dicht !!

Nu maar wachten tot hij open gaat...

Een borg vol Wild(e)vuur

We liepen de hardstenen stoep op richting de grote deur van de borg. En ook al stond er een bord bij de weg waarop stond dat je de expositie kon bezoeken, dan nog is het een beetje eng, zo maar zo'n impossant huis binnenstappen.

Eenmaal binnen bleek dat het inderdaad een expositie was. Door alle kamers van de borg stonden en hingen schilderijen. Felgekleurde bloemen, Afrikaanse vrouwen, kippen, hanen. Allemaal heel kleurrijk. Je moet er van houden. Dat doe ik niet echt. Ik ben niet zo'n fan van Maya Wildevuur. Dat is een kwestie van smaak, ik weet het. Maar ik vind over het algemeen haar werk net té kleurrijk en net té fel. Maar zo hier en daar hingen er toch ook wel wat doeken tussen die ik wel in mijn kamer zou willen hebben. Mediterrane huisjes, Chinese vrouwen in prachtige gewaden, een donkere regenwolk boven een waddeneiland. Mooi. Dwalend van de ene kamer in de andere kwamen we opeens oog in oog te staan met de kunstenares zelf...

In één van de achterkamers van de borg, vroeger vast een prachtige zitkamer of eetkamer, stond nu mevrouw Wildevuur achter haar ezels. Ja, ezels - meervoud, ze schilderde aan drie doeken tegelijk. Een tafel stond vol met acrylverf in alle kleuren die je maar bedenken kon. Rustgevende klassieke muziek klonk uit haar radio. De prachtige houten vloer lag vol klodders verf. Ai. Dat deed even pijn aan mijn hart. Ik hou nogal van oude huizen en vooral ook van oude vloeren. Ondertussen was ze op het middenste doek bezig gele en groene verf met een grote blokkwast op te brengen. Mevrouw Wildevuur is een snelle kunstenares, dat was wel duidelijk. Grote halen, snel thuis.

Maar het meest bijzondere was mevrouw Wildevuur zelf. Ze had een strak, bijna doorzichtig truitje aan. Een kort, veel té kort, rokje kwam tot boven haar knieën. Beide kon deze mevrouw, onder ons gezegd, niet meer hebben... Aan haar voeten tooiden laarzen die eveneens felbeschilderd waren met klaprozen en korenbloemen. En om alles af te maken had ze op haar hoofd een soort hoed van kunstbloemen.

'Nu weet ik wat jij mist als je tekent,' fluisterde Peer in mijn oor.
Ik keek hem aan en zag de pretlichtjes in zijn ogen. Als hij nou een dezer dagen maar niet met zo'n hoed thuis komt...




PS: u weet nu wel waar de foto's te vinden zijn toch?

Free Willy

Sinds onze reis naar Australië heb ik iets met walvissen. We zagen ze daar in het wild, op een Whale Watching Tour. Bultrugwalvissen waren dat. Enorme beesten. Tot 15 meter lang kunnen ze worden en sommigen wegen 30.000 kilo. Indrukwekkend.

En toen kwam deze butskopwalvis. Zij koos er voor om de Thames op te zwemmen. Waarom? Zo vroegen mensen zich af. Maar vandaag werd er een dood walvisjong gevonden op een oever van de Thames. Waarschijnlijk was deze moeder dus op zoek naar haar kind. Zo triest.

Wat ik wel prachtig vind aan het verhaal is de aandacht die het krijgt. Van de media natuurlijk maar ook van al die mensen die daar op de kade staan en met open mond kijken naar zo'n brok natuur in wat eens een vieze, gore, vervuilde rivier was. Ik hoop maar dat ze daardoor beseffen hoe zuinig je daar op moet zijn. Zowel op de rivier als op de walvissen in het algemeen. Maar ik ben bang dat deze mensen, zodra de walvis letterlijk uit beeld is verdwenen, gewoon terug gaan naar hun oude gedrag van vervuilen en het kappen van regenwoud...

Redders brengen de walvis op dit moment via een giga operatie terug naar zee. Ik hoop van harte dat ze dan beseft dat haar jong niet meer te vinden is en dat ze niet nog een keer de Thames op zal zwemmen. Maar één ding is zeker: ze wordt zeer goed in de gaten gehouden! Go Willy. Go!!


EDIT: ach, ze heeft het niet gered...

Oude troep

'Ding-dong' klonk de voordeurbel.
Ik stond op en deed open. Op de stoep stonden twee kereltjes van een jaar of acht.
'Dag meneren!' zei ik.
Daar moesten ze om lachen.
'Dag mevrouw, hebt u nog oude troep?'
Dat mag je rustig met de deur in huis vallen noemen. Bijzondere vraag...
'Hoezo, oude troep?' vroeg ik verbaasd.
'Nou, we zoeken oude radio's of dat soort dingen. Apparaten die stuk zijn. Daar willen we graag mee prutsen!'
'Aha! Nou snap ik het. Nou dat weet ik niet hoor...'
Ondertussen bedacht ik dat we vast wel oude troep hadden, dat ik dat ook wel aan ze wilde geven maar dat ik het verschil tussen kapotte troep en oude troep die nog niet kapot is niet kan bepalen. Daar gaat Peer over en Peer was niet thuis.

'Misschien kunt u even op zolder kijken?' onderbrak het ene meneertje mijn gedachten.
'Nou nee, dat is het niet, ik weet zo niet wat stuk is en mijn man is niet thuis.'
'Oh...' Ze keken wat sipjes. Maar toen ging er een lampje branden bij èèn van de twee.
'Maar wanneer komt uw man dan wel thuis?'
'Hèèl laat vanavond. Maar als jullie morgen terugkomen dan zal ik voor jullie vragen of er nog iets aan oude troep weg te geven is.'
'Dank u wel mevrouw! Hoe laat moeten we hier dan morgen zijn?'
'Tja... dat weet ik niet hoor. Probeer het maar gewoon. Maar denk er om: niet te vroeg!!'
'Zullen we dan om twee uur komen?'
'Kijk maar even. En als we er niet zijn moeten jullie gewoon later nog even terug komen.'
'Dat is goed. We zijn er om twee uur!'

En daar gingen ze. De twee meneertjes. Op zoek naar oude troep. Peer heeft drie zonen die ooit alledrie precies zo waren. Zij deden niets liever dan prutsen met oude radio's, computers, tv's, video's. Wat stuk was werd niet weer heel. Ook niet nadat zij het behandeld hadden. Maar ze hadden er wel dikke pret mee. En wie ben ik om dat soort pret weg te houden bij twee zulke leuke meneertjes?

Hond en steert

'Café De Kruimel, goedemiddag,' klonk het in keurig Nederlands aan de andere kant van de lijn.
Ik noemde mijn naam.

'Goedemiddag,' klonk het nogmaals neutraal.
Toen noemde ik mijn meisjesnaam.
'Aaaaahhhh moi! Hou ist met je?!'
En we schoten zo terug in onze moerstaal: Drents.

Ik legde hem uit dat ik bezig ben met het organiseren van een reünie van mijn oude klas van de lagere school. Dezelfde school waar hij overigens ook op zat. Maar aangezien hij een paar jaar ouder is valt hij niet in mijn 'reünie-doelgroep'. Hij had destijds, als ik goed geïnformeerd ben, zelfs even verkering met mijn zus. Dat zegt genoeg. Veel te oud. Maar wat wél van belang is, is dat hij én nog steeds in ons oude dorp woont én daar een heel gezellig café bezit. Precies de man die ik moest hebben dus.

We hingen een half uur aan de telefoon. Tussen de 'hoe-is-het-met-gesprekken' door regelde ik een leuk arrangement voor de hele groep. Hij vroeg me het hemd van het lijf over de reünie zelf. Ik heb het idee dat hij nog wel wat mensen, die zich nog niet hebben opgegeven, zal aanspreken. Sommige van mijn oud-klasgenoten komen tenslotte vaak genoeg in zijn kroeg...

'Maor Dries?' zei ik aan het eind van het gesprek.
'Jao?'
'Wat nou as ze meer drinkt dan wij denkt? Het mot veur mij gien financieel risico oplever'n natuurlijk.'
'Ach, weet ie, ko'j over de hond, ko'j over de steert' antwoorde Dries.

Het gaat dus helemaal goed komen...

The morning after...

Buikspier

'Dag, ik ben Thomas,' zei de jongen enthousiast en stak zijn hand naar me uit. 'Jij bent nieuw hier en daarom ga ik je vandaag persoonlijk begeleiden.'
Slik.

Ik stond net welgeteld vijf minuten op de loopband van de sportschool waar ik vandaag inderdaad nieuw was begonnen. Bedrijfsfitness was de reden. De baas betaalt bij deze sportschool de helft van het lidmaatschap én geeft ook nog eens een half uur werktijd om te sporten. Dat soort aanbiedingen kan je natuurlijk niet laten lopen. Zeker niet als je toch al iedere week (...) naar de sportschool gaat. Ik was vorige week dus met twee collega's wezen kijken op de sportschool en had besloten vandaag maar te beginnen. Collega ging nog niet mee. Zij hoestte vandaag zo hard dat het gebouw er van trilde. Geen goed uitgangspunt voor een uur sporten. Ik was dus alleen toen Thomas naast me kwam staan.

'Oh, okee... en wat gaan we dan precies doen vandaag?'
'Nou, we beginnen met een kwartiertje lopen. Daar ben je al mee bezig en dat gaat helemaal goed zie ik. Daarna ga ik je de eerste vijf fitnessaparaten uitleggen. En dan doen we nog even de buikspieren.'

Opgemerkt moet worden dat overal waar Thomas sprak over 'we' hij eigenlijk 'jij' bedoelde. Zo bleek later. Thomas deed een fitnessaparaat voor, bewoog zich twee keer zodat ik het snapte, stapte vervolgens van het apparaat en zei dan vrolijk: 'En nu jij, doe maar drie keer vijftien herhalingen, dat moet wel lukken.' En dat lukte. Natuurlijk lukte dat. Ik ging natuurlijk niet af voor zo'n snotaap van net twintig jaar jong! Totdat...

'En dan nu de buikspieren, volgt u mij...' En Thomas liep naar een ander deel van de zaal. Daar zag ik ze al liggen op de grond, van die rare apparaten (zie plaatje hierboven) waar ik nog nooit iets mee gedaan had. Ik had ze bij de vorige sportschool altijd doeltreffend weten te vermijden. Thomas deed weer twee keer voor hoe het moest en toen ging ik languit. In het apparaat. Hoe moeilijk kon dat nou zijn?

'Twintig keer!' riep Thomas weer. 'Alle vier de oefeningen twintig keer. Toe maar hoor, ik tel wel mee!' Ik beet de kiezen op elkaar en begon. De eerste was gemakkelijk. Ik haalde de twintig. De tweede, 'doe uw knieën maar naar links én gáán maar weer!' ging ook nog, de derde met de knieën naar de andere kant ging ook nog. En toen 'Nu beide benen de lucht in en dan de oefening. Benen omhoog houden. Ja... dat doet zeer, maar dat is góéd!' Thomas werd per spierbeweging minder leuk.

'Dit is écht niet mijn ding hoor Thomas. Ik krijg verschrikkelijk last van mijn rug hier op de grond, dit wordt hem niet', hijgde ik.
'Geeft niks hoor, je kunt deze oefeningen ook op een aantal fitnessaparaten doen, komt u maar, dan doen we die ook nog even.' Ik mocht eerst twee martelwerktuigen doen. 'Twintig maar weer! En dan twee keer!' Eerst deed ik een soort van rare twist voor de zij-buik-spieren en later een soort van nek-trek-ding. En of ik de buikspieren voelde! 'Ja hoor Thomas, ik voel het, ik snap het. Echt!!' En even later pompte ik -als speciaal toetje- nog even 25 kilo. Ja, u leest het goed, vijf-en-twintig kilo. Met mijn schouders! Want dat was goed voor mijn rugspieren. Aldus Thomas.

'Zo,' zei mijn coach van vandaag, 'dan nu nog even vijftien minuten fietsen. Tegen de 150 hartslagen, dat is een goed tempo. En dan mag u lekker douchen.'

Ik ga morgen de hele dag aan Thomas denken. Bij iedere beweging die ik maak...

Afzet-zorg

Ik las vanochtend in mijn digitale krant dat de heer Wiegel voorspelt dat de zorgverzekeringen volgend jaar nog eens 20% zullen stijgen. Kijk mensen, daar wordt ik niet goed van, van dat soort geleuter. Als de heer Wiegel werkelijk voorspellende gaven bezit, laat hij ze dan voor betere doeleinden gebruiken.

Over die steeds maar duurder wordende zorg schreef ik al eerder dit stukje. Toen bleek dat we in 2005 al behoorlijk misbruikt zijn door de verzekeraars. Wij wél extra betalen, zij geen verhoging van de kosten. Want de verzekeringspot moest immers dik gespekt worden? En er was toch ook geld nodig voor al die mega-reclame-campagnes? Nou dan. Dat kan de gewone man best betalen, zo dachten de verzekeraars vorig jaar.

Ik heb dus geen oud politicus nodig die me komt vertellen dat we ook in 2007 weer als melkkoe zullen worden gebruikt. Daar was ik inmiddels zelf ook al achter, 'beste' Hans. Grom...

Troost

'Heb jij nog iets voor mij te lezen?,' vroeg jongste subzoon begin januari aan me. Hij ging terug naar Portugal, waar hij studeert, en zocht iets luchtigs voor in het vliegtuig.

'Ik heb nog wel wat zwerfboeken liggen,' zei ik. 'Kijk maar even in dat stapeltje daar.' Subzoon keek verbaasd. Hij had, net als veel mensen, nog nooit van bookcrossing gehoord. En dat is jammer want het is echt zó leuk! Hij pakte een zwerfboek en las de stickers aan de buitenkant. 'Ik ben niet verloren, ik ben op reis?' mompelde hij verbaasd. Toen sloeg hij de kaft open en las de flyer die ik binnen in het boek gedaan had. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. 'Maar dit is leuk!' riep hij blij uit.

Nog geen vijf minuten later zat hij achter de computer en meldde zich aan als bookcrosser. 'Maar dan heb ik nog een geweldig boek voor jou,' zei hij. 'Als ik die nou in de bookcrossing gooi, dan kun jij hem eerst lezen. Daarna kan hij dan verder reizen.' Dat was een prima plan. 'Wat voor boek is het?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Giphart, oh... echt dat móét je gelezen hebben!' Ik glimlachte om die grote kerel die, toen ik nét z'n submoeder werd (hij was destijds negen jaar jong), rilde van alles waar letters in stonden. Ik weet zelfs nog het eerste boek dat hij zelfstandig -en vrijwillig- kocht. In Arnhem was het. En hij las het helemaal uit. Wat was ik trots...

Gisteren kwam de oudste subzoon langs om 'een bakkie' te doen. Hij pelde zich uit zijn motorpak en zei: 'Ik heb iets voor je.' En uit zijn tas kwam Giphart. 'Troost,' las ik hardop, 'hmmmm... gezien het feit dat ik mezelf op streng dieet heb gezet is dit ongetwijfeld een betere troost dan al die chocola van de laatste weken.'

's Avonds in bed sloeg ik het boek open en begon te lezen. Na één bladzijde lag ik al in een deuk van het lachen. En in dit geval niet omdat het zo'n fantastisch, humoristisch, scherp geschreven, geweldig boek is (en dat is het wel! echt, lees Giphart mensen!). Maar ik moest vooral zo lachen omdat het hele boek maar over één onderwerp gaat: eten, eten en nog eens eten.

Geen

'Geen chocola.
Geen koekjes.
Geen patat.
Geen vette sausjes.
Geen... geen... geen...
Vanaf morgen niks meer,' sprak ik resoluut. 'Het is afgelopen met dat gevreet. Met al dat lekkers. Met al die heerlijke, zalige... ' met een lichte snik in mijn stem maakte ik duidelijk dat het écht even afgelopen moet zijn. 'Over een week of zeven ga ik op vakantie. En tot die tijd. Niks meer. Echt niet. Ik meen het!'

'Maar vanavond nog niet?' vroeg Peer.
'Nee, vanavond nog niet. Morgen.'

Peer liep de voorraadkast in en kwam terug met een hele reep chocola. Als troost.

Weekend-impressies (2)

Bij schoonzus Els in Oosterbeek kregen we bij binnekomst meteen warme zelfgemaakte appeltaart. Zij kan zó lekker koken mensen, daar kan niemand tegen op. We gingen in de serre zitten, keken uit over de wintertuin en kletsten de uren weg terwijl het haardje lekker knapperde.

In het dorp bleek de Blokker een giga-uitverkoop te houden. 'Alles moet weg!' schreeuwden de borden ons toe. We liepen de winkel door en werden steeds hebberiger. We kochten van alles en nog wat en hoefden haast niks af te rekenen.

'Ik heb niets bijzonders gemaakt hoor,' riep Els vanuit de voorkamer terwijl ze de tafel dekte. Peer en ik keken elkaar in de serre gelukzalig aan. Dat ging weer smullen worden. Even later zaten we aan de Spaanse garnalen als voorgerecht, de Bretonse kip uit de tajine als hoofdgerecht, en een goddelijk lekkere frambozenmousse als nagerecht. Zalig was het.

Na een niet zo geweldige nacht stapte ik vanmorgen eerst de wintertuin in om foto's te maken. Daarna schoven we aan voor een uitgebreid ontbijt met warme broodjes en een gekookt eitje. Zo heel, héél langzaam de dag beginnen, dat is toch wel heel, héél lekker...

'We kunnen daar misschien wel even koffie drinken,' wees ik toen we in Rhenen uit de auto stapten. Els had geen beste herinnering aan het restaurant maar toen we binnenstapten bij Tante Loes bleek de boel danig gerenoveerd te zijn. En daarmee ging tante Loes van 'niet-zo-best' naar 'aanrader-van-de-week'. Stijlvol ingericht, met heerlijk grote banken en knusse hoekjes. Het uitzicht was om te zoenen. De Rijn stroomde traag om ons heen. Van de menukaart kozen we een Croque Jack. Helemaal super was hij. Toen we buiten kwamen bleek de zon zo krachtig dat je, uit de wind, al heerlijk buiten kon zitten. Dat deed ik, heel even, voor het eerst van dit jaar!

We wandelden langs de Rijn en door de uiterwaarden richting het dorp. Langs de prachtige kerk en stukjes stadswal, via winkeltjes en straatjes naar de molen en daarna terug naar de auto.

We zijn welgeteld 31 uur van huis geweest. Maar het voelt als 72.

Yara... go to bed

Als Henny wil dat Yara op haar plaats gaat liggen zegt ze: 'Yara... go to bed!' Omdat het een hulphond in opleiding is moeten alle opdrachten in het engels gegeven worden. Yara ging vroeger bij voorkeur niet naar bed maar dartelde vrolijk rond de tafel. Spelen is immers leuker dan liggen? Zeker bij jonge honden.

De laatste tijd luistert Yara beter. De laatste keer dat ik er was, op nieuwjaarsdag, zei Henny: 'Yara, go to bed!' Ik maakte me al op voor een vrolijk hondennummer maar wie schetst mijn verbazing? Ze ging! Nou ja zeg.

Ook mijn Yara gaat nu naar bed. Ik durf er niks meer aan te doen. Ik ruim de zooi op. Fixeer haar nog één keer en dan val ik haar niet meer lastig. Ik vind haar goed genoeg zoals ze nu is.

Energy

Langelo is een schattig klein dorpje in het mooie Drentse land. Tweehonderd en zevenenveertig inwoners heeft het. 247. Iedereen kent iedereen in Langelo. Als je het dorp binnenrijdt en je adem inhoudt dan kun je, zonder blauw aan te lopen, het hele dorp door. Geloof me, ik kan het weten. We komen heel vaak door Langelo.

Een aantal jaren geleden was er enorme ophef in dit piepkleine Drentse dorpje. De NAM, die aardolie-gas-gigant, had uitgerekend Langelo uitgekozen voor een ondergrondse gasopslag. De bevolking protesteerde. Alle 247 stuks. Maar schreeuwen tegen een gasopslag bleek net zo effectief als schreeuwen voor het behoud van een bos in Limburg. De gasopslag kwam er dus toch. Er werd, dat vond de NAM héél aardig van zichzelf, een enorme wal met bomen om heen gelegd. Zodat het lelijke project uit het zicht verdween. Dat is echter niet helemaal gelukt. Als je langs Langelo rijdt zie je, zonder ook maar enige twijfel te hebben, dat daar iets in het Drentse landschap ligt wat er écht niet thuishoort. Nog steeds niet. Ondanks dat de wal inmiddels helemaal begroeid is. Op de foto zie je onderin het pittoreske Langelo met daarboven, als een UFO-landingsbaan, de enorme gasopslag.

En vandaag was het een bijzondere dag voor de gasopslag want het hoofd van onze natie kwam op bezoek. 'J.P. Balkenende' stond geborduurd op de naamlabel van zijn gloednieuwe, knaloranje veiligheidsjas. Hij had een helm op, dat was kapseltechnisch gezien een hele verbetering, en hij droeg een veiligheidsbril. Bijna stoer. Maar in het geval van J.P. is alles altijd bijna, maar nooit helemaal. Tot onze grote vreugde begon hij ook nog te spreken.

'Dit is een belangrijk project in Noord Nederland,' sprak de man gewichtig. 'Door dit soort projecten wordt dit gebied ook wel energy-valley genoemd...'

En wij rolden van de bank van het lachen.

Licht

Het is al twintig dagen gaande. Twintig!

Maar vanavond,

toen ik van mijn werk naar huis reed,

viel het me voor het eerst op.

De dagen worden al weer langer!

Voorpret

Nog maar acht-en-halve week, dan gaan Henny, Skwebbel en ik op vakantie! Yee-ha. Wat zegt u? Waar we naar toe gaan? Ja, dát is een hele goede vraag. We hebben namelijk geen idee.

Afgelopen jaren gingen we met het 'reisclubje' altijd naar Terschelling. Dat was duidelijk: in de auto stappen, naar Harlingen rijden, op de boot, koffie, van de boot, terras van de Walvis, tosti speciaal én klaar!

Maar dit jaar wordt alles anders. We gaan naar de zon. Althans, dat denken we. We gaan namelijk last-minute naar de zon. En omdat het nog maar achtenhalve week is zijn we al druk aan het voorzoeken. Voor-zoeken. Ja, dat is nieuw. Dat is dat je nu alvast de lastminutes bekijkt zodat je straks, als je wél in de lastminute periode zit een gedegen keus kunt maken. En we hebben er al dikke voorpret bij. Vooral om alle landen die afvallen.

Turkije: vogelgriep. Griekenland: aardbeving. Egypte: terroristische mogelijkheden. Tunesië: opdringerige mannetjes die je vanallesennogwat willen verkopen. Spanje: bejaardengym op het strand.

Waarop Henny gisteravond zei: 'En wát is er mis met bejaardengym?' Waarmee nu definitief is vastgesteld dat Henny haar pensioen goed verwerkt heeft. Ze overweegt kennelijk om aan bejaardengym mee te gaan doen. En ja, ik beloof u, we maken er foto's van!

Dag, daglicht

Ik was er van overtuigd dat ik het niet zou kunnen. Maar Drop zei ooit, lang geleden tegen me: 'Gewoon beginnen en wordt het niks, dan wordt het niks maar dan ben je wel een aantal uren he-le-maal van de wereld geweest.' En dus begon ik, stiekum. En meestal werd het niks, heel soms werd het wat en heel, héél soms (2 keer) vond ik het mooi genoeg om op te hangen.

Ik begon met potlood. Toen volgde olieverf. Daarna probeerde ik pastelkrijt. En ook oostindische inkt en aquarel gingen door mijn handen. Ik had op een gegeven moment zoveel spullen dat ik er de weg in kwijt raakte. En toen zei mijn moeder: 'De monsterkoffer van je vader (hij handelde onder andere in bonbons) staat nog op zolder, misschien is dat wat?' En of dat wat was! Alle teken- en schilderspullen gingen er in. Handig ding man.

En een aantal jaren geleden stopte het. Geen zin meer. Geen tijd. Geen inspiratie. Geen... noem het maar op. Heel af en toe kwam ik nog wel eens een onderwerp tegen waarvan ik dacht 'die zou ik kunnen tekenen' maar toch kwam het er niet van. Tot die foto. Een tijd geleden zag ik hem. Gisteren vroeg ik hem per email op. Vanochtend haalde ik de monsterkoffer van zolder en ging op zoek naar pastelpapier want pastelkrijt en ik, dat is toch wel de fijnste combi. Maar ik had geen pastelpapier meer. Dan maar over een mislukt project heen, want nu ging ik los! Ik had inspiratie en dan ga je niet zitten wachten totdat de winkels open zijn.

Ik ging zitten en begon. De zondagochtend verdween, en vervolgens schoof de tijd door de zondagmiddag. Af en toe kreeg ik een kop koffie van Peer en verder was ik verdwenen. Totdat...
'Shit!, nou is het dag-licht op!' zei ik gefrustreerd. Ik kon dus niet verder. Ik ruimde de spullen op en het nog-niet-helemaal-eindresultaat staat vlakbij. Zodat ik er de hele week naar kan kijken. En dan ga ik er donderdag verder mee. Tijdens de volgende daglicht-kans.

Blending in

We zijn nu veertien jaar bij elkaar, Peer en ik. En toen ik hem net leerde kennen had hij zo'n bakbeest van een blender. Zo'n enorme Amerikaanse met een voet zo zwaar als lood en een glazen kom erop waaruit je tien man kon voeden. Met gemak. Het was al een oudje en op een goede dag (...) ging het ding dan ook stuk. De motor brandde door. Einde bakbeest.

Sinds die dag wil Peer een nieuwe. En ik niet. Want er stond altijd al zoveel troep op ons aanrecht. En dan ook nog zo'n bakbeest erbij, dat zag ik niet zitten. En om dat ding nou iedere keer in een kastje op te bergen en dan weer tevoorschijn te halen, dat nodigt ook niet echt uit tot gebruik. En dus kochten we er geen. Mijn argumenten wonnen. En Peer droeg zijn verlies als een echte kerel. Maar iedere keer als we bij een witgoedzaak waren zag ik hem wel even kijken.

Afgelopen jaar verbouwden we de keuken en kregen we een afwasmachine. Veel van de troep van het aanrecht, ook wel afwas genoemd, verdween in die machine. Wát een ruimte! En toen we gisteren bij de Blokker waren en ik dit schattige blendertje zag voor maar 19,95 ging ik om. 'Zullen we...?' vroeg ik aan Peer. Onnodig te zeggen dat hij het er meteen mee eens was. Het is een fijn ding. 1 Liter inhoud, groot genoeg voor ons tweetjes. Alle vieze onderdelen gaan zo de afwasmachine in. Geweldig!

En dus stopte ik vanochtend drie perssinaasappels, twee appels en twee kiwi's in onze gloednieuwe blender. Even een paar seconden herrie maken et voila: een verse fruithap als ontbijt. Ik bracht het, samen met een kop koffie, naar boven. Peer kreeg blender-ontbijt op bed vandaag...

Ziekenhuis-kunst

Vanochtend liep de wekker op tijd af. Want ook al was het zaterdag wij, of beter gezegd Peer, werd in het Universitair Medisch Centrum Groningen verwacht (kortweg: UMCG). Niets ernstig hoor mensen, geen paniek. Peer doet, geheel vrijwillig, mee aan een langdurige studie naar longkanker, de Nelson-studie. En in het kader van dat onderzoek moet hij in een periode van vier jaar, drie keer door de scan. Doel is te onderzoeken of het de moeite loont een bevolkingsonderzoek naar longkanker te starten.

Het UMCG is werkelijk een prachtig ziekenhuis. De mooie entree heeft een zee van ruimte, er staan palmbomen van wel vier meter hoog. Prettig, heel prettig. En dan, als je vanuit de grote hal richting onderzoeksafdelingen loopt, kom je in het atrium. Aan beide zijden vier verdiepingen ziekenhuis, met daartussen een overkapping van glas en aan die overkapping zweven grote, witte, papieren kunstwerken. Iedereen die de hoek omkomt kijkt omhoog. En vervolgens gaat je mond open. Vanzelf.

En alhoewel ik er niet voor het eerst kwam stond ik vandaag toch weer even stil toen ik de hoek omkwam en keek ik omhoog. Met open mond. En pas toen zag ik het bronzen beeld. Levensgroot stonden ze naast me. Twee bronzen figuren die kennelijk, net als ik, net de hoek om waren komen lopen. Hun mond stond in ieder geval ook nog open.

Kunst kan zó leuk zijn!

Herinneringen

Het jaar 1984 was net begonnen. De oudejaarsnacht knisperde om ons heen. Onze warme adem vormde sprookjesachtig mooie wolkjes in de vrieskou. In de verte hoorden we het geknal van het vuurwerk. Het was nét na twaalven. Nadat we thuis iedereen alle goeds hadden toegewenst gingen mijn twee nichtjes en ik onderweg naar oma, aan de andere kant van het dorp.

Wandelend door het dorp stonden we af en toe stil. We kwamen veel bekenden tegen. In het dorp kende iedereen elkaar. 'Gelukkig nieuwjaar!' riepen we. Voor de echte bekenden ging die wens vergezeld van zoenen, de anderen werden enthousiast toegezwaaid. 'Gelukkig nieuwjaar!', ‘Ja, jullie ook hè!’, 'Veul heil en zeg'n', ‘Maak er een mooi jaar van!’ klonk het door de straten.

Terwijl we door de koude nacht liepen keek ik omhoog. Duizenden sterren flonkerden. Het voelde goed, deze nacht. Het zou vast een geweldig jaar worden. Er zat belofte in de winterlucht. Nadat we bij oma waren geweest gingen mijn twee nichtjes naar huis. Het was een leuke oudejaarsavond geweest. Oma had het fijn gevonden ons even te zien. Een goed begin...

Zes dagen later kregen we verschrikkelijk nieuws. De jongste van mijn twee nichtjes was aangereden door een dronken automobilist. De wereld kwam tot stilstand. We werden heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Het hele dorp belde naar ons huis om te vragen hoe het met haar was, iedereen steunde haar ouders en haar zus. Het kleine dorp bleek een heel groot hart te hebben. In de week die volgde kreeg het woord ‘meeleven’ een diepere betekenis. Maar na een week dapper vechten was het voorbij. Op 13 januari overleed ze. Bijna zeventien lentes jong.

Tweeëntwintig jaar later leven we met de herinneringen. Herinneringen aan verdriet, hoop en vrees. Herinneringen aan warmte en menselijkheid. Herinneringen aan een sprankelende jonge meid die niet oud mocht worden. En herinneringen aan die mooie, knisperende, veelbelovende, oudejaarsnacht.

Zorgverzekeringsbos

Mijn moeder heeft AOW. En verder niets. Geen aanvullende pensioenen. Geen speciale regelingen. Geen extra inkomsten. Niets. Maar ze moet wel, met ingang van deze maand, ziektekostenpremie betalen. Okee, okee, minister Hoogervorst.... Nou niet meteen protesteren. U hebt gelijk hoor, ze krijgt in-der-daad zorgtoeslag. Wel € 34,00 per maand. Maar als je die zorgtoeslag aftrekt van haar huidige premie dan moet ze alsnog € 20,00 per maand bijleggen. Wat zegt u? Haar inkomen gaat omhoog? Nou, dat moeten we dan eerst nog zien hé? De premie werd al lang afschreven, de AOW is nog lang niet binnen. Wat? Negatief? Ik??? Nee hoor. Realistisch heet dat.

Hoe dan ook. Ik ging vandaag op zoek naar een goedkopere maar toch goed dekkende zorgverzekering voor mijn moeder. U kent het spreekwoord van bomen en een bos? Ik raakte er bijna in verdwaald. Maar uiteindelijk vond ik toch een, naar mijn idee, goede en redelijk goedkope verzekering voor moederlief.

Ik belde mijn moeder om haar het goede nieuws te vertellen en hoorde toen dat zuslief ook aan het verdwalen was tussen die bomen in hetzelfde ziektekostenverzekeringsbos. Dat we elkaar daar niet tegenkwamen is wel logisch. Dat bos is immers veel te groot? Ik zal haar maar eens even bellen, om te zien of ze voor dezelfde boom koos als ik. Want dan kan onze moeder zó over naar een goedkopere én goede ziektekostenverzekering. En dan is het financiële gat tussen haar oude en nieuwe ziektekostensituatie bijna gedicht. Dat zou mooi zijn.

Krant

Wij hebben een zaterdagabonnement op het Dagblad van het Noorden. Dat is namelijk de enige dag dat wij er aan toekomen uitgebreid de krant te lezen. Kopje koffie er bij, aan de grote tafel zitten, prima begin van de dag. De rest van de week komt er toch niks van en dan is de krant én te duur én is het een beetje boel zonde van al dat papier...

Maar nu kregen we bericht van 'onze krant'. We konden de I-krant er gratis bij krijgen. Omdat we toch al een zaterdagabonnement hebben. Kijk, dat is nou aardig van die krantemensen want normaal gesproken kost de I-krant € 100,00 per jaar. En sinds gisteren hebben we hem. De krant heeft precies dezelfde layout als de papieren versie, maar dan op je scherm (zie foto). Je leest de koppen, bladert door de krant, en wil je een artikel helemaal lezen dan zijn de artikelen aanklikbaar tot een groter, leesbaarder formaat.

Ik roep het al jaren. Internet is dé uitvinding van de vorige eeuw. En deze I-krant bewijst dat weer eens. Ik ben er, dat mag duidelijk zijn, helemaal tevreden over. En wat ook zo handig is: hij ligt 's ochtends om 07.00 uur in de (email)bus. Weer of geen weer. Pret-tig.

Rugzak

Het licht sprong net op rood. Ik was door de vrieskou op mijn fiets onderweg van werk naar huis. Mijn hoofd was al bezig met de, magere, warme maaltijd. Voor me fietste een jongen. Ook hij stopte. En toen zag ik het. Op z'n rug zat een zwarte rugzak met gele accenten. En als vanzelf gingen mijn mondhoeken omhoog en verschenen blijde twinkeltjes in mijn ogen. Niet dat iemand het zag...

Ooit had ik precies zo'n zelfde rugzak. Een heel handig ding want hij bestond uit twee delen. Een groot rugzakgedeelte waar héél veel in kon. Daarop geritst zat een los gedeelte voor je laptop. Je kon hem dus in combinatie gebruiken als één giga-tas, maar als je hem van elkaar ritste had je lekker twee tassen. En welke vrouw wil dat nou niet?

In die van mij zat mijn laptop natuurlijk, maar ook kabels en snoeren, cd's, het Bernini Mysterie van Dan Brown, mijn paspoort, tickets, adresboekjes, ons reisplan, iets te snoepen, nog iets te lezen. Hij zat helemaal vol want hij moest me tijdens 21 uur vliegen van allerlei vermaak voorzien. En dat deed hij. Eenmaal in Australië aangekomen werd de laptoptas losgeritst. Die ging vaak in z'n uppie mee naar het internetcafé om verslag te doen aan de mensen thuis. Het grote rugzakdeel werd vaak gevuld met handdoeken, zonnebrand, portemonnee, zonnebril. Hij mocht mee naar het strand, naar de Kaap of naar het Barriére-rif.

Een toptas was het. Hij reisde mee van Europa naar Japan. Hij was erbij toen die rare Japanse douanier onze paspoorten wilde zien. Hij ging van Mackay naar Brisbane, van Brisbane naar Sydney en toen weer het hele stuk terug naar Brisbane. Hij zat in auto's, lag aan mijn voeten in vliegtuigen en zat in de bagagebak van het campertje. En na zes weken reizen was hij helemaal op. De naden lieten los, de ritsen wilden niet meer sluiten, de rafels hingen er bij. We besloten hem, met pijn in ons hart, achter te laten aan de andere kant van de wereld.

Maar toen ik vandaag, in de Hollandse vrieskou, stond te wachten voor dat rode licht was hij even terug. En met hem al die lekkere herinneringen.

Geluk