Buikspier

'Dag, ik ben Thomas,' zei de jongen enthousiast en stak zijn hand naar me uit. 'Jij bent nieuw hier en daarom ga ik je vandaag persoonlijk begeleiden.'
Slik.

Ik stond net welgeteld vijf minuten op de loopband van de sportschool waar ik vandaag inderdaad nieuw was begonnen. Bedrijfsfitness was de reden. De baas betaalt bij deze sportschool de helft van het lidmaatschap én geeft ook nog eens een half uur werktijd om te sporten. Dat soort aanbiedingen kan je natuurlijk niet laten lopen. Zeker niet als je toch al iedere week (...) naar de sportschool gaat. Ik was vorige week dus met twee collega's wezen kijken op de sportschool en had besloten vandaag maar te beginnen. Collega ging nog niet mee. Zij hoestte vandaag zo hard dat het gebouw er van trilde. Geen goed uitgangspunt voor een uur sporten. Ik was dus alleen toen Thomas naast me kwam staan.

'Oh, okee... en wat gaan we dan precies doen vandaag?'
'Nou, we beginnen met een kwartiertje lopen. Daar ben je al mee bezig en dat gaat helemaal goed zie ik. Daarna ga ik je de eerste vijf fitnessaparaten uitleggen. En dan doen we nog even de buikspieren.'

Opgemerkt moet worden dat overal waar Thomas sprak over 'we' hij eigenlijk 'jij' bedoelde. Zo bleek later. Thomas deed een fitnessaparaat voor, bewoog zich twee keer zodat ik het snapte, stapte vervolgens van het apparaat en zei dan vrolijk: 'En nu jij, doe maar drie keer vijftien herhalingen, dat moet wel lukken.' En dat lukte. Natuurlijk lukte dat. Ik ging natuurlijk niet af voor zo'n snotaap van net twintig jaar jong! Totdat...

'En dan nu de buikspieren, volgt u mij...' En Thomas liep naar een ander deel van de zaal. Daar zag ik ze al liggen op de grond, van die rare apparaten (zie plaatje hierboven) waar ik nog nooit iets mee gedaan had. Ik had ze bij de vorige sportschool altijd doeltreffend weten te vermijden. Thomas deed weer twee keer voor hoe het moest en toen ging ik languit. In het apparaat. Hoe moeilijk kon dat nou zijn?

'Twintig keer!' riep Thomas weer. 'Alle vier de oefeningen twintig keer. Toe maar hoor, ik tel wel mee!' Ik beet de kiezen op elkaar en begon. De eerste was gemakkelijk. Ik haalde de twintig. De tweede, 'doe uw knieën maar naar links én gáán maar weer!' ging ook nog, de derde met de knieën naar de andere kant ging ook nog. En toen 'Nu beide benen de lucht in en dan de oefening. Benen omhoog houden. Ja... dat doet zeer, maar dat is góéd!' Thomas werd per spierbeweging minder leuk.

'Dit is écht niet mijn ding hoor Thomas. Ik krijg verschrikkelijk last van mijn rug hier op de grond, dit wordt hem niet', hijgde ik.
'Geeft niks hoor, je kunt deze oefeningen ook op een aantal fitnessaparaten doen, komt u maar, dan doen we die ook nog even.' Ik mocht eerst twee martelwerktuigen doen. 'Twintig maar weer! En dan twee keer!' Eerst deed ik een soort van rare twist voor de zij-buik-spieren en later een soort van nek-trek-ding. En of ik de buikspieren voelde! 'Ja hoor Thomas, ik voel het, ik snap het. Echt!!' En even later pompte ik -als speciaal toetje- nog even 25 kilo. Ja, u leest het goed, vijf-en-twintig kilo. Met mijn schouders! Want dat was goed voor mijn rugspieren. Aldus Thomas.

'Zo,' zei mijn coach van vandaag, 'dan nu nog even vijftien minuten fietsen. Tegen de 150 hartslagen, dat is een goed tempo. En dan mag u lekker douchen.'

Ik ga morgen de hele dag aan Thomas denken. Bij iedere beweging die ik maak...