Dag, daglicht

Ik was er van overtuigd dat ik het niet zou kunnen. Maar Drop zei ooit, lang geleden tegen me: 'Gewoon beginnen en wordt het niks, dan wordt het niks maar dan ben je wel een aantal uren he-le-maal van de wereld geweest.' En dus begon ik, stiekum. En meestal werd het niks, heel soms werd het wat en heel, héél soms (2 keer) vond ik het mooi genoeg om op te hangen.

Ik begon met potlood. Toen volgde olieverf. Daarna probeerde ik pastelkrijt. En ook oostindische inkt en aquarel gingen door mijn handen. Ik had op een gegeven moment zoveel spullen dat ik er de weg in kwijt raakte. En toen zei mijn moeder: 'De monsterkoffer van je vader (hij handelde onder andere in bonbons) staat nog op zolder, misschien is dat wat?' En of dat wat was! Alle teken- en schilderspullen gingen er in. Handig ding man.

En een aantal jaren geleden stopte het. Geen zin meer. Geen tijd. Geen inspiratie. Geen... noem het maar op. Heel af en toe kwam ik nog wel eens een onderwerp tegen waarvan ik dacht 'die zou ik kunnen tekenen' maar toch kwam het er niet van. Tot die foto. Een tijd geleden zag ik hem. Gisteren vroeg ik hem per email op. Vanochtend haalde ik de monsterkoffer van zolder en ging op zoek naar pastelpapier want pastelkrijt en ik, dat is toch wel de fijnste combi. Maar ik had geen pastelpapier meer. Dan maar over een mislukt project heen, want nu ging ik los! Ik had inspiratie en dan ga je niet zitten wachten totdat de winkels open zijn.

Ik ging zitten en begon. De zondagochtend verdween, en vervolgens schoof de tijd door de zondagmiddag. Af en toe kreeg ik een kop koffie van Peer en verder was ik verdwenen. Totdat...
'Shit!, nou is het dag-licht op!' zei ik gefrustreerd. Ik kon dus niet verder. Ik ruimde de spullen op en het nog-niet-helemaal-eindresultaat staat vlakbij. Zodat ik er de hele week naar kan kijken. En dan ga ik er donderdag verder mee. Tijdens de volgende daglicht-kans.