Een borg vol Wild(e)vuur

We liepen de hardstenen stoep op richting de grote deur van de borg. En ook al stond er een bord bij de weg waarop stond dat je de expositie kon bezoeken, dan nog is het een beetje eng, zo maar zo'n impossant huis binnenstappen.

Eenmaal binnen bleek dat het inderdaad een expositie was. Door alle kamers van de borg stonden en hingen schilderijen. Felgekleurde bloemen, Afrikaanse vrouwen, kippen, hanen. Allemaal heel kleurrijk. Je moet er van houden. Dat doe ik niet echt. Ik ben niet zo'n fan van Maya Wildevuur. Dat is een kwestie van smaak, ik weet het. Maar ik vind over het algemeen haar werk net té kleurrijk en net té fel. Maar zo hier en daar hingen er toch ook wel wat doeken tussen die ik wel in mijn kamer zou willen hebben. Mediterrane huisjes, Chinese vrouwen in prachtige gewaden, een donkere regenwolk boven een waddeneiland. Mooi. Dwalend van de ene kamer in de andere kwamen we opeens oog in oog te staan met de kunstenares zelf...

In één van de achterkamers van de borg, vroeger vast een prachtige zitkamer of eetkamer, stond nu mevrouw Wildevuur achter haar ezels. Ja, ezels - meervoud, ze schilderde aan drie doeken tegelijk. Een tafel stond vol met acrylverf in alle kleuren die je maar bedenken kon. Rustgevende klassieke muziek klonk uit haar radio. De prachtige houten vloer lag vol klodders verf. Ai. Dat deed even pijn aan mijn hart. Ik hou nogal van oude huizen en vooral ook van oude vloeren. Ondertussen was ze op het middenste doek bezig gele en groene verf met een grote blokkwast op te brengen. Mevrouw Wildevuur is een snelle kunstenares, dat was wel duidelijk. Grote halen, snel thuis.

Maar het meest bijzondere was mevrouw Wildevuur zelf. Ze had een strak, bijna doorzichtig truitje aan. Een kort, veel té kort, rokje kwam tot boven haar knieën. Beide kon deze mevrouw, onder ons gezegd, niet meer hebben... Aan haar voeten tooiden laarzen die eveneens felbeschilderd waren met klaprozen en korenbloemen. En om alles af te maken had ze op haar hoofd een soort hoed van kunstbloemen.

'Nu weet ik wat jij mist als je tekent,' fluisterde Peer in mijn oor.
Ik keek hem aan en zag de pretlichtjes in zijn ogen. Als hij nou een dezer dagen maar niet met zo'n hoed thuis komt...




PS: u weet nu wel waar de foto's te vinden zijn toch?