Herinneringen

Het jaar 1984 was net begonnen. De oudejaarsnacht knisperde om ons heen. Onze warme adem vormde sprookjesachtig mooie wolkjes in de vrieskou. In de verte hoorden we het geknal van het vuurwerk. Het was nét na twaalven. Nadat we thuis iedereen alle goeds hadden toegewenst gingen mijn twee nichtjes en ik onderweg naar oma, aan de andere kant van het dorp.

Wandelend door het dorp stonden we af en toe stil. We kwamen veel bekenden tegen. In het dorp kende iedereen elkaar. 'Gelukkig nieuwjaar!' riepen we. Voor de echte bekenden ging die wens vergezeld van zoenen, de anderen werden enthousiast toegezwaaid. 'Gelukkig nieuwjaar!', ‘Ja, jullie ook hè!’, 'Veul heil en zeg'n', ‘Maak er een mooi jaar van!’ klonk het door de straten.

Terwijl we door de koude nacht liepen keek ik omhoog. Duizenden sterren flonkerden. Het voelde goed, deze nacht. Het zou vast een geweldig jaar worden. Er zat belofte in de winterlucht. Nadat we bij oma waren geweest gingen mijn twee nichtjes naar huis. Het was een leuke oudejaarsavond geweest. Oma had het fijn gevonden ons even te zien. Een goed begin...

Zes dagen later kregen we verschrikkelijk nieuws. De jongste van mijn twee nichtjes was aangereden door een dronken automobilist. De wereld kwam tot stilstand. We werden heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Het hele dorp belde naar ons huis om te vragen hoe het met haar was, iedereen steunde haar ouders en haar zus. Het kleine dorp bleek een heel groot hart te hebben. In de week die volgde kreeg het woord ‘meeleven’ een diepere betekenis. Maar na een week dapper vechten was het voorbij. Op 13 januari overleed ze. Bijna zeventien lentes jong.

Tweeëntwintig jaar later leven we met de herinneringen. Herinneringen aan verdriet, hoop en vrees. Herinneringen aan warmte en menselijkheid. Herinneringen aan een sprankelende jonge meid die niet oud mocht worden. En herinneringen aan die mooie, knisperende, veelbelovende, oudejaarsnacht.