Het licht sprong net op rood. Ik was door de vrieskou op mijn fiets onderweg van werk naar huis. Mijn hoofd was al bezig met de, magere, warme maaltijd. Voor me fietste een jongen. Ook hij stopte. En toen zag ik het. Op z'n rug zat een zwarte rugzak met gele accenten. En als vanzelf gingen mijn mondhoeken omhoog en verschenen blijde twinkeltjes in mijn ogen. Niet dat iemand het zag...Ooit had ik precies zo'n zelfde rugzak. Een heel handig ding want hij bestond uit twee delen. Een groot rugzakgedeelte waar héél veel in kon. Daarop geritst zat een los gedeelte voor je laptop. Je kon hem dus in combinatie gebruiken als één giga-tas, maar als je hem van elkaar ritste had je lekker twee tassen. En welke vrouw wil dat nou niet?
In die van mij zat mijn laptop natuurlijk, maar ook kabels en snoeren, cd's, het Bernini Mysterie van Dan Brown, mijn paspoort, tickets, adresboekjes, ons reisplan, iets te snoepen, nog iets te lezen. Hij zat helemaal vol want hij moest me tijdens 21 uur vliegen van allerlei vermaak voorzien. En dat deed hij. Eenmaal in Australië aangekomen werd de laptoptas losgeritst. Die ging vaak in z'n uppie mee naar het internetcafé om verslag te doen aan de mensen thuis. Het grote rugzakdeel werd vaak gevuld met handdoeken, zonnebrand, portemonnee, zonnebril. Hij mocht mee naar het strand, naar de Kaap of naar het Barriére-rif.
Een toptas was het. Hij reisde mee van Europa naar Japan. Hij was erbij toen die rare Japanse douanier onze paspoorten wilde zien. Hij ging van Mackay naar Brisbane, van Brisbane naar Sydney en toen weer het hele stuk terug naar Brisbane. Hij zat in auto's, lag aan mijn voeten in vliegtuigen en zat in de bagagebak van het campertje. En na zes weken reizen was hij helemaal op. De naden lieten los, de ritsen wilden niet meer sluiten, de rafels hingen er bij. We besloten hem, met pijn in ons hart, achter te laten aan de andere kant van de wereld.
Maar toen ik vandaag, in de Hollandse vrieskou, stond te wachten voor dat rode licht was hij even terug. En met hem al die lekkere herinneringen.
8 opmerkingen:
Argh. Iets wat zoveel (mooie!) herinneringen met zich meedraagt verdient het om ingelijst te worden... zou de jonger er ook zulke mooie dingen mee doen?
Maar zo'n vriend, door dik en dun, in goede en slechte tijden, in goed en slecht weer, LAAT JE TOCH NIET 'ZOMAAR' ACHTER AAN DE-ANDERE-KANT-VAN-DE-WERELD!!!! - Maar ja, wat moet je als je vriend begint te rafelen...
Wat een heerlijke rugzak lijkt met dat. Die zou ik, als tassenvrouwtje, ook zomaar kunnen aanschaffen. Want [gelukkig] ik ben geen schoenenvrouwtje maar wel een enorme tassenverzamelaar.
Ik zou met node afstand kunnen doen van zo'n mooie rugzak. Gelukkig heb je nog een foto. Een veel mooie herinneringen.
lekker zo'n link naar een héérlijke vakantie, daar wordt je dag helemaal vrolijk van!
Drop
En wat een mooi verhaal weer. Ook mijn mondhoeken krulden omhoog (een wonder na de eerste saaie werkdag). Dank daarvoor :-)
Mooi verhaal!
OT: ik normaliter ook, maar sinds ik erg aantrekkelijke (manlijke) collega's heb, hoor je mij niet meer mopperen. :D
Kussss Rose
Agoss, ha'k da geweten! Ik heb er precies zo één. Ik had 'm mee kunnen nemen toen we in Utrecht waren. Om naar te kijken, want ik ben 'r zelf ook wel heel blij mee.
Mooi verhaal! Sprongen de sproeten je hartje winter acuut op je neus toen je die tas zag? Met al die herinneringen aan warm en zonnig Australie?
Een reactie posten