Travel

Het meisje was een jaar of 25, blond haar, blauwe ogen. Stelt u zich Ilse de Lange voor en dan klopt het beeld wel zo'n beetje. Ze slenterde rond in de stand van de nieuwe tweepersoons-slaapbak, het nest genoemd. Een kampeermiddel voor jongeren. We stonden er vol bewondering bij te kijken. 'Ik vind het geweldig dat er mensen zijn die dit soort nieuwe dingen uitdenken en ook daadwerkelijk uitvoeren,' zei ik, toen ze op ons af kwam lopen. En het gesprek was een feit.

Ze had al heel snel door dat wij niet in haar doelgroep zaten maar dat maakte haar helemaal niet uit. We spraken over van alles en nog wat en al heel snel kwam het gesprek op reizen. Ze was overal al geweest. Had een half jaar in Bangkok gestudeerd. Had op Bali gewoond. Was duikinstructrice en had op die manier de kost bij elkaar gescharreld. Was in Australië geweest...

'Ik woonde in Sydney,' zei ze. Ik keek haar quasi-pijnlijk aan. 'Ach, Sydney,' verzuchtte ik, 'dat is pas een stad!' 'Kent u Australië?' vroeg ze en hup daar gingen we, ervaringen werden uitgewisseld. Over Australië, over hoe verschrikkelijk aardig en realext Aussies zijn, over reizen in het algemeen, over hoe bijzonder het is om in andere culturen andere mensen te ontmoeten. En over hoe pijnlijk confronterend Nederland kan zijn als je terug komt van zo'n reis.

'En vind je het dan ook zo erg?' vroeg ik, 'dat je op Schiphol mensen weg moet brengen en dan opeens de geur van kerosine ruikt...' 'Oh!,' antwoordde ze, 'en dat je dan niet weg kunt! Dát is pas verschrikkelijk. Ik moet u eerlijk zeggen, ik kan daar niet zo goed tegen, ik wil altijd maar weg. Weg van hier. Naar de zon. Naar andere landen. Naar ruimte vooral. Veel meer ruimte dan we hier hebben. Ik heb het al eens gedaan ook. Ik had een huis, een baan, een vaste relatie, huisje-boompje-beestje zeg maar. Maar ik was zo depressief. Op een dag kwam ik er achter waar dat van kwam. Ik heb mijn baan opgezegd, de huur opgezegd, tegen de vriend gezegd dat hij alleen verder zou moeten en heb van mijn spaargeld een ticket geboekt naar Bali, ik moest echt weg.'

'En dan die programma's als Yorin Travel...' zei ik.
Ze greep naar haar hart. Keek alsof ik er een mes in had gestoken. 'Mevrouw,' zei ze, 'daar ligt voor mij de grens. Ik kan er niet naar kijken. Echt niet. Dat doet zeer aan mijn hart. Als ik hier nog een poosje wil blijven moet ik dat soort programma's echt links laten liggen!' Ik knikte herkennend.

Wat een leuk mens was het. Sprankelend leuk. Toen we wegliepen riep ze ons na: 'Dat was een fijn gesprek zeg! Prettige dag nog!' Glimlachend liepen we verder, tussen de caravans door. Dromend van travel. Echte, werkelijke travel. Alhoewel ik de travel van Yorin ook prachtig vind. Dan maar af en toe een beetje pijn aan het hart.