Ziekenhuis-kunst

Vanochtend liep de wekker op tijd af. Want ook al was het zaterdag wij, of beter gezegd Peer, werd in het Universitair Medisch Centrum Groningen verwacht (kortweg: UMCG). Niets ernstig hoor mensen, geen paniek. Peer doet, geheel vrijwillig, mee aan een langdurige studie naar longkanker, de Nelson-studie. En in het kader van dat onderzoek moet hij in een periode van vier jaar, drie keer door de scan. Doel is te onderzoeken of het de moeite loont een bevolkingsonderzoek naar longkanker te starten.

Het UMCG is werkelijk een prachtig ziekenhuis. De mooie entree heeft een zee van ruimte, er staan palmbomen van wel vier meter hoog. Prettig, heel prettig. En dan, als je vanuit de grote hal richting onderzoeksafdelingen loopt, kom je in het atrium. Aan beide zijden vier verdiepingen ziekenhuis, met daartussen een overkapping van glas en aan die overkapping zweven grote, witte, papieren kunstwerken. Iedereen die de hoek omkomt kijkt omhoog. En vervolgens gaat je mond open. Vanzelf.

En alhoewel ik er niet voor het eerst kwam stond ik vandaag toch weer even stil toen ik de hoek omkwam en keek ik omhoog. Met open mond. En pas toen zag ik het bronzen beeld. Levensgroot stonden ze naast me. Twee bronzen figuren die kennelijk, net als ik, net de hoek om waren komen lopen. Hun mond stond in ieder geval ook nog open.

Kunst kan zó leuk zijn!