Spanje

Voor de lezers die het niet weten, we zijn nu, samen met de zus van Peer, in Spanje om de broer van Peer te bezoeken die ernstig ziek is. Hij zal waarschijnlijk niet lang meer leven en wilde graag dat we nog een keer kwamen. Vooral ook omdat hij een aantal spullen heeft die hij graag in de familie wilde houden. Hij vroeg ons langs te komen om samen met hem die spullen uit te zoeken en naar Nederland te verschepen. En dus togen we, midden in onze vakantie, naar Spanje.

Dinsdagmiddag hadden we met mijn zwager afgesproken, om 13.00 uur. Maar wie er ook open deed; geen zwager. In het trappenhuis was een schilder aan het werk. Hij vertelde ons, voorzichtig en in gebrekkig Engels, dat E. de dag er voor was afgevoerd per ambulance. Naar welk ziekenhuis wist hij niet en wat er precies aan de hand was was hem ook niet bekend.

Navraag (met handen en voeten want ons Spaans is niet zo best) bij de kroeg onder het appartement van E. gaf de volgende oplossing: Ga maar naar de eerste hulp post in het dorp en vraag daar maar verder. En dus gingen we weer, richting eerste hulp post, waar ook niemand Engels sprak. Zelfs niet met handen en voeten. Maar uiteindelijk was er een vriendelijk mannetje in een groen shirt die begreep wat we bedoelden. Maar dan moesten we eerst wachten op de arts van E. zo gebaarde hij en dus namen we plaats in de wachtkamer. Na een half uurtje verscheen een nukkige arts die ons vertelde in welk ziekenhuis we moesten zijn. Eindelijk konden we richting zwager.

In het ziekenhuis troffen we een zeer zieke E. aan. Heel emotioneel ook. Hij was blij dat we er waren maar zo gefrustreerd dat hij uitgerekend nu in de het ziekenhuis lag! Dat was niet zijn bedoeling geweest. Het hoofd is goed helder maar het lijf wil niet meer en daar baalt hij van als een stekker. We gebruikten het eerste bezoek om bij te praten en kwamen ´s avonds terug voor spijkers met koppen. E. dicteerde waar alle spullen precies lagen en ik notuleerde, als een echte secretaresse, alles in mijn pasgekochte schriftje.

Daarna gingen we echt aan het werk. Gisterochtend gingen we naar zijn flat en begonnen de spullen bij elkaar te zoeken. Gistermiddag regelden we een internationaal verhuizer, gisteravond pakten we de restjes in en gingen we weer naar het ziekenhuis.

Vanochtend gingen we eerst naar het ziekenhuis maar E. bleek per ambulance naar Allicante vervoerd te zijn voor onderzoek. Wij gingen dus terug naar zijn woonplaats waar we op jacht gingen naar de sleutel van zijn postbus. Die vonden we bij een makelaarskantoor (ja mensen, dit is Spanje!) en we haalden net de postbus leeg. Een zak vol post omdat hij al lange tijd niet meer in staat was naar de postbus te lopen. E. heeft voorlopig genoeg te lezen lijkt me. Nu zitten Peer en ik even te internetten in de koelte en dan pakken we vanmiddag de laatste restjes in. De verhuizer komt eind van de middag en daarna gaan we weer richting ziekenhuis.

Dan morgenochtend nog 1 keer richting ziekenhuis en dan gaan we weer Noord-waarts. Een rare week is het, zo midden in onze vakantie. Een week van emoties, frustraties, warm weer, voetbal (Spanje won en heel Benidorm lawaaide tot diep in de nacht), ongezond eten want geen tijd om te koken en familieverhalen. We zijn blij dat we gegaan zijn. Maar we zijn nu alledrie behoorlijk moe en ook wel blij dat we weer naar huis gaan. Dubbel is het, dubbel blijft het. Het leven zit soms raar in elkaar.

Viva Espan JA!

Ja hoor mensen, we zijn er. Woensdagmiddag was de auto klaar. Woensdagavond waren we 200 kilometer verderop. Donderdagavond kwamen we in Avignon aan. Vrijdag deden we Arles (oh, oh, oh, wat mooi) en de Camarque (ook prachtig). Zaterdag reden we naar Cotignac alwaar we schoonzus ontmoeten. Gisteren reden we naar Barcelona waar we de nacht doorbrachten in een heel efficiënt Formule 1 Hotel en vandaag kwamen we in Benidorm aan.

Zo zeg, dat lijkt wel werk! Maar we hebben een appartement met zicht op zee. Dus wie maakt ons nog wat....

Groetjes dus, uit een zonnig Spanje.

Panne (2)

De stoom komt uit mijn oren en het is hieral zo warm. Gisteren werd een benzine relais besteld, vandaag zou hij door een koerier gebracht worden. Ken je die mop van de koeriersdienst die niet kwam? Grom.

Zojuist heb ik, geheel on-Donders, en juf van de alarmcentrale in Lyon nogal luid en duidelijk te woord gestaan.
"Jullie zouden ons om drie uur bellen..."
"Eh... het is nogal druk hier, we bellen u binnen drie kwartier terug hoor!"
Anderhalf uur later...
" Jullie zouden om vier uur bellen?"
" Eh... ja, dat zie ik, eh... ik vraag even onze monteur hoe het zit"
Wachtmuziekje. Grom.
" De koerier is niet op komen dagen mevrouw..."
Ik kon haar bijna al bij voorbaat ineen zien krimpen.
" En nu?!?"
"Wachten vrees ik, de koeriersdienst wordt gebeld, u hoort morgen weer van ons..."

Nou, ik denk dat wij morgen, na het ontbijt, maar richting garage gaan. We kunnen ook daar wel op de stoep zitten wachten lijkt me. En als er dan nog niks gebeurt... dan ga ik zingen. Heel hard!

Zo, dat was lekker. En dan nu een pizza op een Frans terras. En als toetje een heerlijk ijsje van die lekkere ijscoboer op de hoek. Want ook dat is een voordeel van deze stranding, je leert alle goede eettentjes heeeeel goed kennen! ;-)

En je hebt alle tijd om te internetten...

Panne

Tja, daar zit je dan, in de Noord Franse stad Thionville. Al sinds vrijdag zitten we hier vast want de voiture doet ut niet meer! Op de heenweg, net buiten Luxemburg-stad hield de motor er mee op. We belden de ANWB en gingen zelf maar geduldig staan wachten acher de vangrail want het verkeer raasde hard langs op de A3.

De hulpdienst kwam en kon niets anders vinden dan iets te weinig olie, hij vulde de boel bij, zwaaide nog een keer en wij konden weer rijden. En dat was ook zo, wel 4 hele kilometers lang. En toen, weer niks. Ships. We wisten de auto op een pickinickplaats te krijgen net buiten die drukke A3 en belden weer de ANWB. Omdat we inmiddels net de grens met Frankrijk waren gepasseerd mocht de eerste hulpdienst (Luxemburgs) ons niet helpen en moest de Franse sleepdienst komen want Fransen helpen je niet aan de weg, die slepen je standaard naar een garage...

Alles wat er kwam; geen depanneur! Om 21.30 uur nog maar weer de ANWB gebeld. Nee, de sleper ging niet meer lukken helaas. We moesten maar een taxi bellen en een hotel zoeken. En dan onze auto en caravan achterlaten? Dachtutniet! We hobbelden dus, al startend en afslaand, richting Thionville waar een gemeentecamping was. En daar staan we nu. De auto is zaterdagochtend weggesleept en wordt, als alles goed gaat, vandaag gerepareerd. Er is iets stuk in OF een benzine relais OF de electrische benzinepomp. We hopen nu maar op het eerste, dat schijnt goeiekoper te zijn....

Kortom; we zitten niet waar we dachten te zullen zitten maar zijn wel he-le-maal uitgerust ;-) Het eerste dikke boek is al uit. Ach ja, ieder voordeel heb z,n nadeel mensen.

Vanuit een zonnig en warm Noord Frankrijk groeten we u.

Bonsjoer

"Bonsjoer mensen! Isie le antwoordapparaat de la Peer en Donder. Voes zijn depart in le richting de la suud de la frans et le sjat Noes restte isie. Iek mag le honneurs weer waarnemen. Parske je daar bon in ben.

Als voes voelee uune boodschap wilt donnee de la mwa, parlee na le pipe. Parsekuh pappa fuum uun pipe en le sjefal est in het weiland.

Oh ruh-fwaaaaaaaaaar!

Piep"

Vacance

Gistermiddag om 16.00 uur zwaaide ik naar mijn collega's en ging richting de grote bibliotheek in het centrum van Assen. Daar struinde ik bijna een uur rond en tikte bij het weggaan negen boeken af. 'Als dat maar genoeg is,' hoorde ik mezelf denken. De tijd zal het leren.

Daarna reed ik naar Norg om mijn moeder op te halen, at daar een lekkere kop soep met sla en broodjes en om 19.30 uur zaten we hier in huize Peer-Donder klaar voor de knipgroep. We moesten een nieuwe thuiskapper uittesten met onze knipgroep en ik moet zeggen: ze is geslaagd! We maakten meteen afspraken voor de rest van het jaar. Zo. Is dat ook weer geregeld.

En vanmorgen stond ik om half acht al naast mijn bed. Ik was wakker geworden toen Peer richting z'n werk ging en was vast van plan me nog een keer lekker om te draaien. Net zo lang liggen tot de wekker vond dat ik er uit moest, dat was het plan. Dat lukte niet.

'Eerst de was die niet in de droger kan,' dacht mijn hoofd, 'dan de rest van de was en dan nog het beddegoed. Uitzoeken wat ik nog aan boodschappen moet halen. Niet vergeten voldoende eten voor Noes in huis te halen. Briefje maken voor de buurvrouw met alle noodnummers en zo. Het huis moet schoon. Zal ik dan maar beneden beginnen en daarna boven doen of andersom? En dan nog de caravan inpakken en naar de apotheek voor onze medische paspoorten.... ' Kortom, van slapen kwam niks meer.

Ik heb vakantie. Op papier althans. Maar moet vandaag eerst nog even héél hard aan het werk. Maar morgenochtend, heel vroeg, knopen we ons iniminikerrevennegie achter de voiture en gaan we naar Le Sud de la France. Provence... Ici nous venons! Maar dat is pas morgen. Nu: aan de slag!

Ridder-zoon

We waren vanmiddag op bezoek op het NPK. Een kamp voor scouts waar 3.500 kinderen aan meedoen. Peer z'n oudste zoon is er ook altijd bij, hij is subkampleider bij de welpjes (7 - 11 jarigen). Maar hoe we het kampterrein ook afzochten, we konden hem niet vinden.

Vrienden van ons die we even later troffen brachten uitkomst. 'Hij is ridder,' zo vertelden ze ons. Hij heeft een paars jurkje aan en een zilverkleurige bodywarmer. Op z'n hoofd een prachtige zilveren helm met paarse pluim. En oh ja, hij heeft ook nog een heel stoer zilveren zwaard met veel bling-bling'.

Even later vonden we hem, zittend in het kasteel tussen de andere ridders en grijnzend van oor tot oor. Hij had het duidelijk naar z'n zin. En hij was de enige niet...

Jongetjes

Twee jongetjes stonden bij een stuw. Het ene jongetje, links op de foto, was bijna 56 jaar jong. Het andere jongetje was nóg jonger. Nog maar 44 jaar was hij. Peer en Chris. Ze stonden samen te kijken naar een tak in het water. De tak zat vast, op het randje van de stuw.

'We gaan hem loshalen!' riep jongetje Chris enthousiast.
'Goed plan!' zei jongetje Peer met de pret al in zijn ogen.
Op een bankje, buiten beeld, zat ik, samen met mijn moeder en zus uit te rusten van onze fietstocht.
'Dit gaat leuk worden,' zei mijn moeder. Zus en ik knikten instemmend.

Jongetje Chris had een plan bedacht. Hij liep van de stuw af en plukte daar een enorme hand vol gras.
'Die laat ik dan achter ons in het water vallen,' riep hij naar jongetje Peer, 'en dan sleurt het gras het takje misschien wel mee!'
Het plan werd uitgevoerd. En mislukte totaal. Het gras dreef, heel bijzonder, de verkeerde kant op. Maar jongetjes geven niet snel op...

'Probeer het nog een keer!' riep jongetje Peer. En dat deed jongetje Chris. Hij plukte weer een hand vol gras en liet het, precies op de juiste plek, in het water vallen. Het gras bleef achter de tak hangen maar sleurde hem niet mee. Weer mislukt...

Ik kon het niet langer aanzien, stond op, pakte een lange tak en liep naar de stuw. 'Heren! Aan de kant! Ik ga het oplossen' sprak ik met gezag. De beide jongetjes keken naar mij, naar de tak in mijn hand en naar de tak in het water.
'Let op, daar gaat ie!' ik bukte voorover en wipte met mijn tak de vastzittende tak over het randje. 'Plons' ging het, en daar dreef hij weg.

Naast me stonden de twee jongetjes met gemengde gevoelens me aan te kijken. Hun 'probleem' was opgelost. Maar nou was het probleem opgelost! En dat was nou toch eigenlijk ook weer niet de bedoeling. Ik zag het gebeuren en wierp vervolgens mijn tak in het water. En die bleef, precies op de goede plek, vastzitten in de stuw.

Stoffe jongens

Sommige avonden zijn lekker. Sommige avonden saai. Maar een avond dat je doodmoe thuis komt met kramp in je kaken van het lachen; dat komt niet ècht vaak voor. Tenzij Bert Visscher natuurlijk. En gisteravond gingen we naar de try-out van zijn allernieuwste show; Stoffe Jongens.

Het was de tweede avond dat hij de show speelde voor publiek. Er ging dus het een en ander fout. We zagen hem af en toe terugspoelen, af en toe roepen: 'Eh... even in mijn map kijken', af en toe ongeduldig wachten op een geluid dat niet kwam of een urn die niet op tijd op kwam rijden (ja, dat moet je inderdaad gezien hebben). Maar wat we vooral zagen was een werkelijk prachtig decor en een weergaloos goede Visscher. Sneller dan ooit tevoor en nog steeds onvermoeibaar. Bij iedere show denk je: 'hij wordt toch ook een dagje ouder? De volgende show zal toch wel ietsjes rustiger zijn?' Nee dus.

Collega Kronkels zat naast me te schudden van de lach. Af en toe voelde ik de hele rij stoelen heen en weer bewegen als onze hele rij letterlijk dubbelsloeg van het lachen. En als er dan weer zo'n daverend goeie grap voorbij kwam zei ze: 'Onthou jij deze?' Zo probeerden we de show vast te houden. Dat lukte niet echt. Maar je hebt er toch wel eentje onthouden Donder? Ja hoor, eentje wel. 'Mijn volgende relatie is met een fles Sanex... die irriteert tenminste niet!'

Het advies is duidelijk: ga naar deze show mensen. Als je kaarten kunt krijgen; ga. Tenzij je zo geïrriteerd raakt van de drukte van Bertje Vis dat je zelf bij voorbaat al Sanex nodig hebt. Blijf dan vooral thuis. Want in dàt geval kon dit voor jou wel eens de allerergste Bertje Vis ooit zijn!

Surprise-sound

In mijn computer zit een mapje met de titel 'muziek'. En in dat mapje zitten 51 nummers die ik geweldig vind. Zo af en toe pluk ik daar 18 nummers uit en die zet ik op mijn MP3-speler. Ik heb geen I-pod of een ander duur ding met megaveel MB's. Ik heb een simpel spelertje van 29 euri en die doet het harstikke goed! En als ik eenmaal alle 18 nummers gehad heb, of ik ben ze zat, dan zet ik er weer nieuwe nummers op.

Vanochtend, toen ik er heel erg aan toe was om de bovenverdieping eens grondig schoon te gaan maken, bedacht ik me dat ik wel wat muziek in mijn oren wilde. Maar waar was de speler gebleven? Oplettende lezers is het inmiddels wel al opgevallen; ik vind muziek wel leuk maar daar houdt het dan ook wel bij op. Zo af en toe de MP3-speler aan, een CD'tje in de auto of de radio aan op mijn werk vind ik zat. Maar waar was ik? Oh ja, de speler. Hij lag niet waar ik hem verwachtte en na lang zoeken vond ik hem in het nachtkastje van Peer. Hoe komt het toch dat dingen zichzelf verplaatsen naar plekken waar je ze helemaal niet zou verwachten?

Ik hing het ding om mijn nek, plugte de oortelefoontjes in en drukte op play. 'Stairway to heaven' klonk in mijn oren. Vreemd. Ik zou toch hebben durven zweren dat ik die niet bij mijn favo's had staan! Ik sloeg aan het opruimen en zong ondertussen lekker hard mee. Led Zeppelin was klaar met het nummer, even stilte en toen... 'Nights in white satin'... Huh?? Nou wist ik het zeker, dit was wèl mijn speler maar niet mijn playlist! Ik besloot me te laten verrassen en luisterde verder. De Beatles kwamen voorbij (Heeeeeey Jude..), Clapton (altijd goed) en de Roling Stones. 'Angie...' zong Mick in mijn hoofd. 'Eendje, eeeeeheeeendje... ' zong ik mee.

De lijst ging maar door. Moody Blues, Pink Floyd, Procol Harum... Ik werd er steeds vrolijker van. Allemaal lekkere nummers. Allemaal nummers die weliswaar niet in mijn favorieten stonden maar er, na het soppen, heel vlot naar toe gehaald werden. Zo van de speler, floep!, in de computer. Ik hussel ze door mijn 'eigen' playlist en vraag dan Peer of hij er een CD-tje van wil branden. Kunnen we er lekker samen naar luisteren als we die 2.500 kilometer afleggen richting Spanje. En hij protesteert vast niet. Want ik heb toch zeer sterk het vermoeden dat hij ook degene is geweest die al deze nummers op mijn speler heeft gezet. Laten we eerlijk zijn; Noes kan het niet gedaan hebben!