Blending in

We zijn nu veertien jaar bij elkaar, Peer en ik. En toen ik hem net leerde kennen had hij zo'n bakbeest van een blender. Zo'n enorme Amerikaanse met een voet zo zwaar als lood en een glazen kom erop waaruit je tien man kon voeden. Met gemak. Het was al een oudje en op een goede dag (...) ging het ding dan ook stuk. De motor brandde door. Einde bakbeest.

Sinds die dag wil Peer een nieuwe. En ik niet. Want er stond altijd al zoveel troep op ons aanrecht. En dan ook nog zo'n bakbeest erbij, dat zag ik niet zitten. En om dat ding nou iedere keer in een kastje op te bergen en dan weer tevoorschijn te halen, dat nodigt ook niet echt uit tot gebruik. En dus kochten we er geen. Mijn argumenten wonnen. En Peer droeg zijn verlies als een echte kerel. Maar iedere keer als we bij een witgoedzaak waren zag ik hem wel even kijken.

Afgelopen jaar verbouwden we de keuken en kregen we een afwasmachine. Veel van de troep van het aanrecht, ook wel afwas genoemd, verdween in die machine. Wát een ruimte! En toen we gisteren bij de Blokker waren en ik dit schattige blendertje zag voor maar 19,95 ging ik om. 'Zullen we...?' vroeg ik aan Peer. Onnodig te zeggen dat hij het er meteen mee eens was. Het is een fijn ding. 1 Liter inhoud, groot genoeg voor ons tweetjes. Alle vieze onderdelen gaan zo de afwasmachine in. Geweldig!

En dus stopte ik vanochtend drie perssinaasappels, twee appels en twee kiwi's in onze gloednieuwe blender. Even een paar seconden herrie maken et voila: een verse fruithap als ontbijt. Ik bracht het, samen met een kop koffie, naar boven. Peer kreeg blender-ontbijt op bed vandaag...