Laik-it?

Gisteren stuurde Henny me foto's van Portugal. Ze was er in 2002 ook en in het kader van het hoognodige voorpretgebeuren (zó lekker als dat is!) kreeg ik alvast een vleugje Algarve toegestuurd. Ik bladerde met Peer door de foto's totdat we de foto van de kettingen zagen. Gezamenlijk schoten we in de lach, Peer en ik.

Jaren geleden waren we op Tenerife. Een zálig eiland. Het was prachtig weer, en zelfs in maart stonden we toen 's avonds nog in korte broek naar huis te bellen. We liepen 's avonds door de stad van slenter, slenter. Op de boulevard zaten artiesten cartoons te tekenen van toeristen, obers stonden voor hun eettentjes en probeerden je naar binnen te lokken door te wijzen op de verse vis in de vitrine. Mannen verkochten horloges in alle soorten en maten vanaf een kleed op de grond. En wij deden van slenter, slenter.

Voor ons liep een man en vrouw. De vrouw zag ze -natuurlijk- het eerst; de stelling met klossen vol gouden kettingen. In alle soorten en maten. Per meter te koop. En echt niet duur hoor! Ze streelde met haar hand langs één van de klossen. Mooi vond ze het. De man deed z'n mond open en in een onvervalst zwaar Londens accent kwam er:

'Like it?' (het klonk als laikit)
'Yeah...' verzuchtte de vrouw.
'Want it?' (wonttit)
'No,' zei de vrouw.
'Thought so!' zei de man triomfantelijk.

We konden ons lachen maar net inhouden en liepen achter het stel aan, de souvenirwinkel binnen. De vrouw pakte van alles even op. Even voelen. En dan deed de man z'n riedeltje. 'Laikit? Wontit? Thoughtso!'

En sinds die zwoele voorjaarsavond hebben Peer en ik iets nieuws in onze relatie. Als wij gaan winkelen dan komt er een moment dat Peer het zat is. En ik zeg er eerlijk bij, Peer is een top-shopper, hij houdt het heel lang vol. Maar er komt een moment dat hij zegt: 'Laik-it?'

En dan weet ik pre-cies hoe laat het is. Tijd om naar huis te gaan!