Herkansing

Onze stagiaire met de gezonde angst voor het fenomeen 'bellen' ging vandaag in de herkansing. Door allerlei omstandigheden was het er niet eerder van gekomen dus toen ik vanochtend zei: 'Zou je deze twee zaken even voor me uit willen zoeken?' knikte ze, nietsvermoedend, enthousiast dat ze dat wel wilde. Pas daarna besefte ze dat ze voor dat uitzoekwerk zou moeten bellen.

Ik moest even, in verband met die op handen zijnde verhuizing, in een andere ruimte zijn en toen ik terug kwam in onze kamer zat ze met de rug naar me toe aan de telefoon. Ik liep langs haar heen naar mijn eigen bureau en ze gebaarde driftig dat ze nu echt aan het bellen was. En of ik maar, deed ze haar vinger tegen de lippen, goed stil wilde zijn. Pretogen met een zweempje angst. Mooie combi.

Dit keer werd er wel opgenomen. Ze deed het perfect. Ze noemde haar naam, de naam van onze organisatie, en gaf, zonder ook maar één hapering, de reden waarvoor ze belde. Even was ze stil en toen zei ze: 'ja hoor, dat heb ik...' en gaf toen vlekkeloos het kenmerk door dat op de brief van de organisatie stond. Ze controleerde de gegevens door ze te herhalen en bedankte daarna vriendelijk.

Triomfantelijk legde ze de telefoon neer, keek me aan en zei: 'Zo, daar kun jij vanavond mooi een stukkie over schijven!' Bij deze.