Telefoon-angst

Het was vandaag haar vierde dag. Onze nieuwe stagiaire begon vorige week aarzelend maar zeer enthousiast aan haar stage bij ons welke maar liefst tien maanden gaat duren. We begonnen rustig aan. Ze werd het gebouw rondgeleid, ging hier en daar kennismaken en moest vooral meekijken. Veel meekijken. Maar nu, dag vier, wordt de werkstress door ons een beetje verhoogd. Ze hielp me vanochtend met de post, ruimde veel op en maakte, naast wat standaard briefjes, ook haar eerste eigen briefje. Alles ging gesmeerd. Totdat ik zei...

'Kijk, het bedrijf van deze brief, die moet even gebeld worden. Want we kunnen hier zo niet mee verder, we hebben meer informatie nodig...'
Slik, deed de stagiaire.
'Het is niet eng hoor, je moet gewoon vantevoren goed voor jezelf duidelijk hebben wát je precies wilt weten.'
Ze vroeg me vervolgens het hemd van mijn lijf. Om te weten te komen wat ze dan precies te weten moest zien te komen.
We gingen eerst verder met de post. Met de lunch. Met het verzenden van enorme bergen werk en toen, het was inmiddels vier uur geworden, zei ik...

'Je moet ook nog bellen hè?'
'Oh, eh... ja....,' verzuchtte ze.
'Als je wilt wil ik het wel een keer voordoen hoor!'
'Nee, dat hoeft niet. Maar ik vind het wel spannend.'
'Nou dat mag. Het is tenslotte de eerste keer.'
Ze ging er eens goed voor zitten en zette nog eens voor zichzelf op papier wat ze zou gaan vragen. Toen pakte ze de hoorn. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.

'Hee! Je mag me niet uitlachen hoor!' giegelde ze.
'Nee, beloofd, ik zal niet lachen!'
'En als ik helemaal, totaal af ga... dan blijft het tussen ons okee?'
'Dát is goed!'

Nou vraagt u zich natuurlijk af of ze ook afging. Maar als dat zo was, had ik er niet over mogen schrijven, dat was de deal. Dus nee, ze ging niet af. Want ja, hij ging wel over. Maar nee, er werd niet opgenomen. Maar deze stagiaire? Daar gaan we nog veel plezier van hebben. Zij komt er wel.