Sil

Vaste lezers van dit blog kennen mijn liefde voor Terschelling. Ik kom er al sinds mijn 16e ieder jaar en dan mag je toch wel van liefde spreken. Toen deze week op het nieuws was dat er containers aangespoeld waren op het Terschellinger strand ging ik er handenwrijvend voor zitten.

Ja hoor, daar was het al. 'De burgemeester van Terschelling heeft extra politie ingezet om het jutten tegen te gaan' sprak de nieuwslezer van het acht uur journaal. Ik gierde van het lachen. Alsof die jutters te stoppen zijn. Alsof je op zo'n eiland met zo'n enorm groot strand de boel tegen kunt houden. Ik herinnerde me het verhaal van een eilander over een aangespoelde container met speelgoed en overhemden. Heel de mannelijke Terschellinger bevolking liep járen later nog in die overhemden. Jutten hoort erbij. Het is leuk en je houdt er nog eens iets aan over.

Vanochtend stond er een hilarisch artikel in het Dagblad van het Noorden over de aangespoelde containers. Ik las het en de lachtranen biggelden me over de wangen. Eilanders die toegaven dat ze een badkuip vol jackjes hadden, of een tuin vol schoenen. Allemaal witte schoenen. En op de vraag 'wat moet je er mee', gaf de eigenaar van de witte-schoenen-tuin volmondig toe dat er een moment komt dat hij zich dat ook af zal vragen.

Maar daar gaat het ook helemaal niet om bij dat jutten. Als er iets op het strand ligt moet je het gaan halen. Daar gaat het om. En dan kan de burgemeester wel 20 man extra politie naar het eiland laten komen maar tegen de tijd dat zij zijn gearriveerd, zéker als ze met de winterdienstregeling van Doeksen mee moeten, is het strand al lang leeg. En zit ik lachend op de bank een artikel in de krant te lezen. Hoera voor Sil. Laat hem vooral blijven jutten!