Zwijmelen

'Oei,' zei de tandarts toen ze vanmiddag in mijn mond keek. Geen uitspraak die je graag hoort als een tandarts in je mond kijkt. Vorige week donderdag was ik voor controle geweest, ze had twee gaatjes gevuld en de boel nagekeken, daarna mocht ik naar huis met een afspraak voor februari. Toen ik al bijna de behandelkamer uit was hoorde ik dat ze teruggaat naar Zuid-Afrika, het land waar ze vandaan komt. En dat vind ik erg jammer, want ze is én aardig én een goede tandarts.

Afgelopen maandag brak een vulling doormidden, gisteren belde ik en vanmiddag liep ik de behandelkamer weer binnen. 'Ik wilde je nog één keer zien,' zei ik, 'en dus brak ik een kies doormidden!' Ze kon er wel om lachen. Ik ook wel. Totdat dat 'Oei' volgde. Toen was ik stil. 'We moeten eef een foooto make,' klonk het Zuid-Afrikaans naast me, 'want ik wee nie of die hele vulling er af moe of dat ik genoeg hè met allen een reparasie.' Het blijft leuk, dat taaltje.

'Nou, je doet maar hoor,' verzuchtte ik, 'ik heb toch mijn dag al niet zo.'
Tandarts en assistente keken me vragen aan. 'Hoezo dan niet?' vroeg de assistente.
'Ach, jullie kennen het wel, hormonaal gedoe,' gromde ik.
Beide vrouwen knikten instemmend. Dát begrepen ze inderdaad.
'Eigenlijk moet je dan op de bank,' zei de assistente, 'met van die dikke sokken aan, een lekkere kop warme chocola en een goede jankfilm.'
'O ja, Out of Africa,' verzuchtte ik, 'met Robert Redford.'

Naast me begon de Zuid-Afrikaanse tandarts te stralen. Glinstertjes verschenen in haar ogen. 'Oooohhh... ja, Robert Redford, das ja een lekker ding ja!' En even zwijmelden we met z'n drieën over een man die er niet was uit een film die we niet zagen. Daarna kon de behandeling beginnen, en was ik helemaal Out of Africa en terug in Assen...