Passpiegel

We zijn welgeteld twee hele weken bezig geweest om een huisje te zoeken op Terschelling voor onze meiden-vakantie in april. En we konden echt wel van alles vinden hoor, echt wel. Maar 'van alles' bleek allemaal al bezet te zijn. Nou vraag ik je, het is nog maar augustus hoor! Maar goed, Skwebbel, Henny en ondergetekende gaven niet op en gingen door met zoeken, graven, spitten in cyberspace. En vanochtend, verhip, daar was het huis dat we zochten. Aan zee, 100 meter van het strand, en met karakter. Althans, zo ziet het er op het plaatje uit, als een echt strandhuis van voor de oorlog.

Ik belde dus met de eigenaar en hoorde van hem dat het huis vrij was, hoera, en ook nog binnen ons budget past, driewerf hoera. Ik sprak met hem af dat ik even met Henny en Skwebbel zou overleggen en dat ik hem vanavond terug zou bellen. Ik overlegde, kreeg enthousiaste mailtjes terug van 'de meiden' en pakte dus om klokslag 20.00 uur vanavond de telefoon. Doel: boeking vastleggen en kijken of ik iets los kon peuteren over het interieur, want daar waren geen foto's van.

Ik hing meer dan een half uur met de eigenaar aan de telefoon die me, in plat Haags, te woord stond. En aangezien we een hartstocht delen kletsten we de minuten probleemloos weg. Toen we elkaar een beetje beter hadden leren kennen vroeg ik naar het interieur. Daar ging hij niks over zeggen, dat was een verrassing, zei hij. Ik deed mijn hoofd schuin, keek lief en zie: 'Ahhh... toe??' En hij lichtte een tipje van de sluier op. Ik ga er niks over zeggen, jullie zullen moeten wachten op de foto's in april.

Maar om een indruk te geven, aan het eind van het gesprek zei hij:
'Dan lees ik in het gastuh-boek dat ze d'r een passpiegel hebbuh gemist, mevrouw. Vanwege het tuttuh voordat ze d'r gaan stappuh. En dan lig ik dubbel van het lagguh en denk bij me eiguh: de komenduh vijf jaar géén passpiegel.' Bulderend gelach klonk in mijn oor.