Mini-ondernemer

In de winkel van de Wybra stond, halverwege twee stellingen, een slee. Op de slee zaten spullen. De spullen waren niet te zien want er was een vuilniszak overheen getrokken. Naast de slee stond op de grond een leeg colablikje.
Tussen de twee stellingen stond een jongetje van een jaar of zeven. Blond koppie, rood fleecejackje aan, knopje in zijn oor. In zijn linkerhand had hij een doorzichtig plastic bakje met daarin wat geld. Niet veel, een paar munten maar. En hij stond twijfelend naar de stelling te kijken. Ik kon het natuurlijk niet laten en slenterde zijn richting uit.

'Hee kerel, is het moeilijk om te kiezen?'
'Ja mevrouw, want ik weet niet hoeveel geld ik heb. Kunt u me misschien zeggen wat ik kan kopen?'
Ik telde met hem zijn geld, drie munten van vijftig, twee munten van twintig, één munt van tien cent...
'Dat is precies twee euro,' zei ik, 'maar wat wil je dan graag kopen? Dan vertel ik je wel of het kan.'
Daar werd het niet echt gemakkelijker van. Hij wilde die zaklamp wel, of dat kon. Dat kon maar er zaten geen batterijen in. Dan was dat geen goede keus. Die motor, daarboven!, wees hij enthousiast, die was echt vet stoer. Maar dat ging niet want die was E 2,99. Die auto kon hij wel kopen, wees ik weer, maar dat was een stomme auto dus die viel af.

Terwijl we rondslenterden hoorden we hoe hij aan het geld was gekomen...
'Ik heb spulletjes verkocht,' vertelde hij, 'hier voor de winkel, op het plein. Maar ik ben niet zo netjes met het neerzetten en zo en daarom heb ik maar heel weinig verkocht denk ik.' Hij keek er een beetje sneu bij. Tja, het valt ook niet mee om ondernemer te zijn dezer dagen.

Uiteindelijk viel de keus op een voetbal. De bal lag, ingeklemd achter een stelling, helemaal in een hoekje. Natuurlijk. Samen visten we de bal uit de hoek. Er stond geen prijs op maar de juffrouw van de winkel wist te vertellen dat de bal E 1,99 kostte. Hoera! We hadden een winnaar hoor. Of hij er dan ook nog een rekenmachine bij kon kopen, vroeg hij de juffrouw. Ze legde hem uit dat het óf de rekenmachine was óf de voetbal. Beide kon niet. Wij waren inmiddels verder geslenterd maar hij riep me nog wel even toe: 'Het wordt een rekenmachine hoor!' Ik stak een duim omhoog en liep verder. Even later kwam hij van achter uit de winkel, de slee slierde achter hem aan, de rekenmachine zat onder zijn arm geklemd, het bakje met geld hield hij stevig in zijn hand.

Ik zette de pas erin en sneed hem zijn weg af. Mijn armen deed ik wijd terwijl ik riep: 'Hee, hoooo..... even stoppen!' Hij keek me vragend aan.
'Waar is je lege colablikje?' vroeg ik.
'Oh! Die staat nog achterin de winkel!' zei de mini-ondernemer terwijl hij licht kleurde. Hij draaide om en ging het blikje snel halen. Ik vervolgde mijn weg.

'Hee mevrou-houw?' riep hij me na.
'Ja?'
'Bedankt voor het zeggen hoor!'
En Dondersteen smolt. Ter plekke.