Ik hoorde het al voor ik ze zag. 'Jo-na-than! Toe nou...' En toen ik de bocht om reed met mijn winkelwagen vol boodschappen zag ik ze ook. Een jongetje, het broertje van Jonathan, stond met z'n beide handen in zijn zij licht voorovergebogen Jonathan toe te spreken. Jonathan was jonger, ik denk een jaar of drie. En Jonathan was koppig, zo bleek.Hij zat op de grond van de supermarkt, ter hoogte van de koekjes, en had zijn beide voeten om de achterste wieltjes van zijn kleine winkelwagentje geklemd. Met zijn beide handen, die wit zagen van de kracht die hij zette, hield hij de wagen vast. Jonathan ging nergens heen. Jonathan bleef zitten waar hij zat en verroerde zich niet.
'Jonathan, toe nou?' vroeg het oudere broertje licht smekend. Maar dat had geen resultaat.
'Mam?' riep het oudere broertje.
'Jahaaa?' klonk het van een gangpad verderop.
'Jonathan wil niet verder...'
'Oh, en waarom dan niet?' Moeder was kennelijk niet van plan om zelf de situatie in ogenschouw te nemen en vertrouwde volledig op het oudere broertje. Die weliswaar ouder was dan onze Jonathan maar toch zeker niet ouder dan een jaar of zes.
'Nou, ik denk dat hij ook koekjes wil...'
'Maar die krijgt hij niet!'
'Nee, dat weet ik ook wel maar hij wil niet verder!'
Moeder zei niks meer. Ze stond vast en zeker met haar hoofd tussen de veertig soorten pastasaus te bedenken wat de lekkerste was.
'Jonathan, toe, sta op! Je krijgt wel koekjes hoor, echt wel.' Het broertje gaf niet op.
Jonathans hoofd ging omhoog in reactie op de gedane belofte. De vingers die om het karretje geklemd zaten werden iets minder wit. Het verzet brak.
'Kom maar mee,' zei het oudere broertje op een heel lief toontje.
Jonathan stond op en liep achter hem aan. Hoera!
'Vanavond krijg je ze hoor, die koekjes,' zei het broertje nog.
Even later hoorde ik weer...
'Jo-na-than!'
Kennelijk had Jonathan ontdekt dat de beloofde koekjes niet kwamen. Vanavond was nog ver weg. Hij was nu hier, in luilekkerland, en was dus gewoon weer op de grond gaan zitten, de vingers om het karretje geklemd, de voeten om de wieltjes. Ik liep glimlachend door. Om andersmans dwarse kinderen kan ik altijd heel erg lachen. En toen ik de kassa voorbij was en met de boodschappen richting schuifdeur liep hoorde ik het nog...
'Jo-na-thàn!'
6 opmerkingen:
Hahahah, ik hoop nietd at ik over een tijdje sta Lá-ra-ha...hihi
Ik denk dat ik hetzelfde reageer als mijn moeder toen ik 2 was en krijsend in de hema op de grond ging liggen, want ook ik wilde koekjes...ze liet me liggen en ging richting uitgang...een voorbijganger beet haar toe dat hij dat niet normaal vond en toen ze zei"dan neemt u haar toch mee?" schijn ik te zijn opgestaan en meegekomen...heb het daarna nooit meer geprobeerd, hihi.
Moeders met kinderen hebben dit allen een keer [of meer] meegemaakt. En ik ben blij dat die leeftijd ook weer voorbij is gegaan.
Als dit mijn kind was zou ik duidelijk zeggen dat hij de koekjes niet zou krijgen en dat als hij nu niet meekomt dat ik hem dan zou achterlaten in de winkel. Dit werkt volgens mij het beste. In discussie gaan met zo'n kottertje heeft weinig zin want dan denkt hij dat hij nog kans van slagen heeft. Mijn kinderen hebben dit dan ook maar een keer gedaan en daarna nooit weer. Het kan me overigens danook niet schelen wat andere mensen hiervan vinden (zoals Syl) beschreef.
Fijn, zo'n kind met zo'n sterk karakter... bewonderenswaardig en lastig tegelijk :)
Kippevel... Van herkenning! Alhoewel, die van mij vindt zoveel leuk, die laat zich altijd wel weer afleiden. Kan eindelijk dat winkelwagentje terug...
Prachtverhaal! Misschien wil ik het van je lenen, als dat mag, dan mail ik je nog daarover.
Een reactie posten