Spreekwoorden

'Nou ja zeg, we zijn geen Haarlemmerolie!' riep ik laatst op mijn werk uit toen èèn van de collega's geacht werd op twee plekken tegelijk in te vallen. En dat terwijl bij onszelf het werk toch ook gedaan moest worden. Twee collega's keken me verbaasd aan. 'We zijn geen wat?'

Nou was het me al vaker opgevallen dat de "jeugd van tegenwoordig" ze niet meer kent: spreekwoorden en gezegdes. Toen Peer z'n jongens nog op de basisschool zaten, en dat is toch al weer een behoorlijk aantal jaren geleden, bleek al dat het aanleren van spreekwoorden niet meer tot de basisopleiding behoort. En ik was er van overtuigd dat ik het daar geleerd had, op de lagere school, bij meester Jongsma en meester Kosters.

Gisteren, onderweg naar het mooie maar natte Terschelling, vroeg Skwebbel: 'Wie wil er een oma-snoepje?' Haar oma was ook mijn oma en toen ze het zakje opentrok ging er een glimlach om mijn mond. IJsbonbons van Fortuin, de enige echte Oma-snoepjes! Mijn gedachten flitsten even een kleine vier decennia terug. Ik zag mezelf weer zitten, bij oma aan de eettafel voor het grote raam. Het pluche kleed op tafel, de altijd bloeiende begonia's in de vensterbank, het tikken van de klok. Een gevoel van geborgenheid. En dan oma, altijd gekleed in haar gebloemde jasschort, die me vroeg: 'Wost een snoepie wicht?'

Ik pakte het snoepje aan, begon aan het papiertje te peuteren (dat tegenwoordig van plastic is gemaakt en lang niet meer zo gemakkelijk opengaat als vroeger) en toen ik de 'bon-bon' omdraaide wist ik het weer. Ik slaakte een kreet van herkenning. Mijn kennis van speekwoorden en gezegdes kòmt helemaal niet van de lagere school. Die kennis, zo herinnerde ik me opeens weer, komt van de snoepjes van Oma!!