Deurwaarder (2)

In het kader van 'julliekunnenmenogmeervertellen' (zie logje gisteren) belde ik niet het doorkiesnummer dat op de brief stond die ik ontvangen had. Ben Malle Eppie niet! Ik ging dus naar cyberspace, googlede daar de deurwaarder boven tafel en koos het algemene nummer.

'Deurwaarder zusenzo goedemorgen. Als u vragen heeft over een vordering kies èèn, als u een vordering wilt indienen kies twee, voor alle overige vragen kies negen.' Dat vind ik altijd heel bijzonder, waarom negen? Waarom niet drie? Maar goed, ik koos dus voor negen want ik had immers geld tegoed?

'Deurwaarder zusenzo, waarmee kan ik u van dienst zijn?'
'Goedemorgen u spreekt met mevrouw Dondersteen, zal ik mijn dossiernummer even noemen?'
'Graag'
'Twee, zes, vier, acht, vijf, vijf.'
'Eens even kijk hoor... Start/Dondersteen?'
'Ja! Dat klopt!'
Verhip. Het dossiernummer klopte. Zou het dan toch waar zijn?
'Ik verbind u door met die afdeling, ogenblikje....'
Elton John zong me, gedurende de wachtstand, heel toepasselijk toe: 'I hope you don't mind, I hope you don't mind... ' Nou Elton kerel, als het waar is heb ik geen enkel bezwaar hoor.

'Met mevrouw van de afdeling waarmee u doorverbonden bent, goedemorgen.'
'Goedemorgen, ik bel even over mijn dossier.'
'Ik zie het, dat is het dossier Start/Dondersteen.'
'Dat is mooi, maar klopt het ook werkelijk dat ik geld krijg van Start? Alleen maar omdat ze een kopie willen hebben?'
'Ja hoor mevrouw, dat klopt.'
'Dat is fijn, ik vertrouwde het voor geen meter en dacht dat het handig was toch maar even te bellen.'
'U heeft groot gelijk hoor!'

Even voelde ik me een oud besje die om het minste of geringste instanties belt en dan gerust wordt gesteld. Maar ach, wat kan het schelen. Ik stuur de boel op en krijg dan vijftig euro gestort op mijn rekening. Hoera! En dat alles, zo werd mij uitgelegd, omdat Start de dossiers niet op orde heeft en hun een dikke boete van de Belastingdienst boven het hoofd hangt als ze het niet alsnog op orde maken. Ook de stokoude dossiers zoals die van mij.

'Ze hadden me alleen maar hoeven bellen hoor,' zei ik nog tegen de vriendelijke deurwaardermevrouw, 'dan had ik het graag even langs gebracht. Gratis en voor niks. Maar u begrijpt dat ik die vijftig euro nu niet ga weigeren...'
Ze moest er wel om lachen. 'Dat begrijp ik,' zei ze, 'ik snap ook niet waarom ze niet gewoon gebeld hebben maar omdat het nogal een grote operatie is en het in èèn keer goed moet hebben ze ons ingeschakeld. Daar hebt u dan mazzel mee.'

En zo is het maar net. Peer en ik gaan op Terschelling lekker uit eten van dat geld. Dat is nog eens een fijne Start van onze najaarsvakantie!