Tuinkabouter

'Wat zijn jullie aan het doen?' vroeg ons overbuurjongetje vanmiddag.
'We halen de hele voortuin eruit.'
'Oh... maar waarom dan?'

'Omdat de tuin werd overwoekerd door klimop.'
'Wat is dat klimop?'

'Kijk, dat is dit plantje, en die moet dus weg.'
'En dan?'
'Dan bouwen we de tuin weer op.'
'Mag ik helpen?'
'Tuurlijk mag jij helpen.'

En Ryan begon. Eerst hielp hij mij met het schoonmaken van de grond. Alle worteltjes, grassprietjes, plantjes die zo-goed-als-dood waren, alles werd er uitgepeuter. Toen kwam hij een worm tegen.
'Oh kijk! Een wurm!'
'Doe die maar in die berg schone grond,' zei ik.
'Waarom?'
'Wormen zijn goed voor de tuin.'
'Waarom?'
'Omdat ze gangen graven en daardoor kan er lucht in de grond en daar houden plantjes dan weer van.'
'Zal ik dan heel veel wurmen zoeken?'
'Ja hoor. Dat is goed. Ga jij maar wurmen zoeken.'

Even later hielp hij Peer met het stellen van de randen van onze nieuwe bloembakken. Die moesten natuurlijk wel waterpas staan.
'Hoe werkt zo'n waterpas?' vroeg Ryan.

Zo ging het de hele middag door. Na een half uurtje kwam de moeder van Ryan de straat overgestoken. Of we last van hem hadden. We verzekerden haar dat dát zeker niet het geval was.

Ryan genoot. Hij is er één van een drieling. De andere twee zijn meisjes. En dan heeft ie ook nog een oudere zus. Need I say more?

En tot overmaat van geluk maakte ik ook nog eens een plaatje van een plaatje in die tuin van ons. We hadden dus een heerlijk dagje. Alhoewel mijn rug daar op dit moment anders over denkt...