Het is denk ik al wel twee jaar geleden dat ik tegen haar riep: 'Ho! Mevrouw! Stop! U loopt nu he-le-maal verkeerd!' Ze ging recht op de fietsenrekken af, links een fiets, rechts een fiets, achter haar een bord van de bloemist en voor haar alleen dat rek. Ze stopte. Gelukkig maar. Nog één stapje vooruit en ze was onderuit gegaan.Ik liep op haar af en vroeg waar ze naar toe moest. 'Naar het winkelcentrum,' zei ze. Ik vertelde haar dat het winkelcentrum achter haar lag en vroeg waar ze dan precies moest zijn. 'Bij de brievenbus,' was het antwoord. 'Wilt u een stukje meeliften? Dan breng ik u er wel even naar toe.' Dat wilde ze wel. Ik gaf haar een arm en bracht haar naar de brievenbus. Vervolgens vertelde ik haar waar ze stond. 'De brievenbus is recht voor u, het fietspad recht achter u, het bejaardencentrum links en de huisartsenpost rechts,' liet ik haar nog weten voor ik weer doorliep. Ze lachte en bedankte me. 'Het is ook zó verschrikkelijk moeilijk om met zo'n stok te leren lopen,' zei ze. Ik knikte. Maar dat zag ze natuurlijk niet. En echt begrijpen deed ik het natuurlijk ook niet. Ik denk niet dat wij, als ziende mensen, ons ook maar enigszins kunnen voorstellen hoe dat moet zijn, alsmaar leven in het donker.
Een jaar later trof ik haar weer. Ze ging recht op de bosjes af. 'Ho! Stop! Mevrouw! Dat gaat niet goed!' Ik haalde haar uit de bosjes en vroeg waar ze heen moest. 'Nee, laat u maar,' zei ze een beetje snibbig, 'ik red me wel'. Om vervolgens weer een stap naar voren te doen. Weer recht de bosjes in. 'Voor u zijn bosjes,' zei ik. En ik voegde er toch maar ongevraagd aan toe: 'achter u is het fietspad, schuin linksachter u de bibliotheek en schuin rechtsachter de huisartsenpost.' Toen liep ik door. Ze ging recht op het parkeerterrein af. Op de één of andere manier had ik niet het idee dat ze daar ook echt naar toe wilde maar goed, ze redde zich zelf immers wel?'
Vanmiddag zag ik haar weer. Ze ging weer recht op de bosjes af. Op het fietspad, pal achter haar, stopte een vrouw die haar vertelde dat het fout ging. De vrouw wilde haar vragen waar ze heen moest maar ze liep al weer verder, hard zwiepend met haar stok. En toen ging ze weer het parkeerterrein op en liep ook daar de bosjes in. Een andere vrouw zag het gebeuren en liep op een drafje op haar af. 'Mevrouw! Ho, nou! U gaat niet goed hoor!' hoorde ik de vrouw roepen. De ziende vrouw pakte de blinde vrouw zachtjes bij haar elleboog. Ze wilde helpen. Alleen maar helpen. Maar de blinde vrouw had de afgelopen jaren zo vaak gefrustreerd tegen muren, deuren, fietsenrekken en bosjes opgelopen, die was het spuugzat. 'Ik HOEF geen hulp!' bitste ze. En daar ging ze weer. Richting bosjes. De behulpzame vrouw haalde haar schouders op. Ook gefrustreerd. Want ze wilde alleen maar helpen.
Maar soms, ook al bedoel je het nog zo goed, wordt je hulpvaardigheid niet op prijs gesteld. En voor de hulpverlener is die weigering soms nét zo moeilijk te accepteren! Lastig hoor.
6 opmerkingen:
Inderdaad, lastig. Want wanneer moet je nou wel je hulp aanbieden en wanneer niet?
Op het werk hebben we ook een paar rolstoelers. De een vraagt je hulp wanneer ze het nodig heeft en een ander wil beslist geen hulp. Heeft dat ook eigenlijk niet nodig. Toen ik nog op de villa zat werkte hij in de villa ter linkerzijde. Ik zat op het stoepje te roken en hij rolde de deur op nr. 3 uit ... net even te hard ... en viel uit zijn stoel op de grond. Ik weet gewoon dat ik dan niet op hem af moet rennen maar hem rustig alleen in die stoel terug moet laten klauteren [wat hij ook makkelijk zelf kan]. Als je dat soort dingen maar weet, dan gaat het wel.
Sowieso is het een héél slecht idee om een gehandicapte meteen te willen helpen. Je wijst ze er dan op dat ze gehandicapped zijn en het is vaak - bovenstande is de uitzondering op de regel - ook niet nodig.
Ik hebv zelf een half jaar in een rolstoel mogen vertoeven en - trust me - help gehandicapte mensen niet onmiddellijk, maar pas als het echt misgaat.
en weer die vermaledijde kode fout, zelfs een mesn kan niet lezen wat er staat |-<
Blijkbaar is ze door haar blindheid en alle goedbedoelde hulp wat minder 'dankbaar' geworden dan in het begin het geval was... ze voelt zich 'zekerder', maar is waarschijnlijk ook al vaak letterlijk en figuurlijk tegen de lamp gelopen... en is het dus, zoals jij al zegt, ZAT.
Hulp bieden aan mensen die dat niet willen is erg moeilijk, en die mensen kun je inderdaad maar beter met rust laten. Zelf ben ik wel eens heel dankbaar wanneer mensen me hulp aanbieden wanneer ik iets niet kan. Omdat ik niet graag om hulp vraag, maar ondertussen in stilte smeek om een helpende hand.
Het kan echter ook andersom werken... helaas voor haar, want ze zou het zichzelf zo makkelijk kunnen maken, denk ik dan.
@Struikel: deze dame wil dus niet geholpen worden. Ook niet als het echt mis gaat. Want wij zien wat zij niet ziet en wij zien het dus ook als er potentieel gevaar is. Je kunt het jezelf, zoals Rose terecht opmerkt, ook té moeilijk maken in het leven.
Je mag toch verwachten dat die mensen hulp krijgen bij het leren de weg te vinden met een stok...maar ja, als je als hulpverlener je hulp aanbiedt, en dat wordt afgewezen, dan houdt het natuurlijk ook op. Lijkt me moeilijk hoor, je weg vinden zonder iets te zien. dapper van de vrouw dat ze het blijft proberen...
Moet verschrikkelijk zijn; in alle opzichten.
Een reactie posten