Oppas-oma

Toen we, tijdens onze middagpauze, de hal van de Super de Boer binnenliepen zat daar zo'n moppige ruwhaar teckel. Ik ben niet een hele grote fan van teckels maar deze vind ik dan wel weer heel erg leuk. Ik begon dus meteen te glimlachen en reikte al naar voren om het koddige koppie te aaien.

De teckel werd vastgehouden door een mini-dametje. Ze zat, in een rose jasje, met haar rug tegen de muur op haar hurken en riep vrolijk 'Hállo!' tegen iedereen die binnenkwam. Kortom: een leuk setje, daar in de hal van de super.

Wij deden onze boodschappen en sloten aan in de rij. Voor ons slechts één, wat oudere, mevrouw met een mandje. Hoe erg kon dat zijn? Nou, u snapt het. Ik wist niet dat er zoveel in een mandje kon! Ze bleef maar uitpakken. En ik bleef mijn appels maar naar achteren schuiven. 'Jee,' zei collega Hejemato achter me, 'dat gaat maar door...'

Toen we uiteindelijk de winkel uitliepen zagen we dat de vrouw, die achter ons aan liep (ze moest immers al die boodschappen ook nog inpakken?) tegen het kleine dametje met de teckel zei: 'Goed gedaan hoor meid! Hartstikke goed gedaan! Kom, dan gaan we nu naar huis.' En daar gingen ze, oma en kleinkind.

Wij keken elkaar verbaasd aan. Het minidametje zat daar dus niet alleen in de hal te wachten op iemand die héél snel even een boodschap moest doen. Nee, de minidame die, zo concludeerden we, niet ouder kon zijn dan een jaar of drie, zat daar oeverloos te wachten tot oma klaar was met het bij elkaar zoeken van een dikke tas vol boodschappen.

'En wat nou als ze weggelopen was!?' vroeg Hejemato vinnig aan me. Alsof ik het gedaan had... 'Oma kan toch nooit zicht houden op zo'n kind als ze zelf uitgebreid boodschappen gaat doen?' Ze had gelijk, die collega van me. Voor het mini-dametje liep het dit keer goed af. Voor oma ook. En zelfs de teckel was gelukkig. Maar je moet er toch niet aan denken wat er had kunnen gebeuren. Niemand laat z'n eigen kleinkind alleen... Toch?