Balletje

Gisteren, in de trein van Antwerpen naar Rotterdam. We waren nét de Nederlandse grens gepasseerd...

'Heeeee Jeuris! Kerel! Ik dacht, ik bel even!'
De beller zat een bank voor me. Ik kon hem dus niet zien maar hoorde wel de hete aardeppel in z'n keel. Die was niet mals.
'Ja weet je, dat doe ik altijd als ik de grens overkom. Dan moet ik geweunweg even bellen. Geweun veur de leuk. Je kent dat wel.'
Het gesprek kabbelde voort en ik verloor al snel mijn interesse. Af en toe ving ik een woord op. Het ging over een afspraak waar 'Jeuris' duidelijk geen trek in had terwijl het corps-balletje zelf vond dat 'Jeuris' niet zo verschrikkelijk flauw moest doen. Maar Joris gaf geen krimp. De afspraak ging niet door. Ik kon me heel, heel goed verplaatsen in Joris. Op dit soort types zit toch niemand te wachten?
'Misschien kunnen we dan iets afspreken, leater deze week?'
...
'Nee, donderdag kan ik niet. Dan moet ik naar Florence.'
...
'Ach ja, een seminar. Mear je weet wel wear het op neerkomt he? Pizza'tje happen, wijntje slurpen. Je kent het wel!'
Ik legde mijn hand op mijn maag om hem tot rust te manen.

Toen Peer en ik even later in een andere trein stapten zei ik: 'Kreeg je het mee? Dat balletje? En z'n taalgebruik?' Peer, die aan de andere kant van het gangpad had gezeten knikte. 'Maar heb jij dan wel gezien hoe hij er uit zag?' Ik schudde mijn hoofd. 'Hij had een stropdas om. Corps-balletje hé? Maar geen overhemd. Een t-shirt en een stropdas! Het klonk dus niet alleen slecht, het zag er ook nog eens niet uit!'

Wij liepen de Stations-Kiosk binnen. Ik bestelde, rekende af en liep naar Peer toe. En even later stonden wij een krentebol te happen en een chocomelk te slurpen. Ook lekker.