Troost

Toen we afgelopen zaterdag thuis kwamen van het in de rij staan voor kaarten voor Bert Visscher deed ik de computer aan, en begon te tikken.

'Beste Bert,' tikte ik. 'We stonden in de rij voor kaarten en kregen ze niet. Want er waren gewoonweg teveel liefhebbers en te weinig kaarten. En nou denk je natuurlijk dat ik bij jou om kaarten ga vragen. Maar nee Bert, dat doe ik niet. Want er zijn niet meer stoelen dan er stoelen zijn en mensen bij elkaar op schoot zetten kan immers niet? Voor je het weet word je beschuldigd van ongewenst intiem gedrag! En dat moeten we niet hebben. Maar Bert, weet je, ik vind het wél sneu. Vooral ook voor de mensen die met me mee zouden gaan. Dusss... is een kleine troost misschien te regelen?'

Dat was afgelopen zaterdag. Vandaag was er post. Van Bert Visscher himself (of van zijn impressariaat, maar wie let er op dat soort details?). Hij stuurde een beetje troost. Het is misschien geen enorm cadeau, geen bos bloemen, geen vrijkaarten of backstage-pasjes, maar leuk vind ik het wel. Ik neem hem morgen mee naar mijn werk. En dan mag hij, een aantal weken lang, tussen Kronkels en mij in staan. Daarna gaat hij naar Skwebbel, die mag hem dan een poosje koesteren. En mijn neefje Jaap wil hem vast ook wel een poosje. Reizende troost, dat maken we er van.

Maar, eh Bert? Wat ik me wel afvraag... Is die smiley nou om ons uit òf toe te lachen?