vrijdag, september 15

Zebrapad-stelling

Als je bij ons de wijk uitrijdt dan kom je eerst een fietspad tegen en daar pal naast een zebrapad. En bij ons in de wijk is het zo dat fietsers én voetgangers voorrang hebben. Dus toen ik vanochtend de wijk uitreed om naar mijn werk te gaan en ik de jongetjes zag ging ik, zoals een goed automobilist betaamd, op de rem.

Het oudste jongetje stond rechts van mij, hij was al aan de overkant. Het jongere jongetje, zo'n koddig klein mannetje, stond links van mij, hij moest dus nog oversteken. Ik was gestopt om hem veilig naar de overkant te laten gaan maar... hij ging niet. Hij keek een beetje benepen mijn richting uit en ik zag de twijfel als een enorme wolk boven zijn hoofd hangen. Het oudere jongetje stond vanaf de overkant met zijn arm te wenken, 'kom dan,' zei de arm, 'kom maar snel, steek maar over, het mag want die mevrouw is gestopt.' Het kleine kereltje deed echter niks. Hij bleef staan waar hij stond. Ik ook. En het oudere jongetje ook. De laatste begon wel steeds driftiger te gebaren. Hij was oud genoeg om te snappen dat ik daar niet voor mijn lol stond te wachten, hij wist dat ik onderweg was ergens naar toe. 'Toe nou, schiet nou toch eens op,' gebaarde zijn arm weer. Maar het kleine kereltje deed niks.

Ik zag hem denken, en peinzen. Hij kneep zijn ogen er een beetje bij dicht, zo hard dacht hij na. Ik snapte er helemaal niks van. Wat had dit mannetje? Zebra-angst? Strepen-vrees? Waarom stak hij nou niet over? We stonden inmiddels mooi vast. Ik kon niet bewegen want stel je voor dat hij toch ging lopen, maar hij kon ook niet bewegen kennelijk. En het oudste jongetje was al aan de overkant, die ging niet terug.

En toen zag ik het, de oorzaak van al deze 'ellende'. Hij kleine kereltje keek achterom met een licht bevreesde blik in zijn ogen. En daar, heel in de verte zag ik haar aankomen; zijn moeder. Achter een kinderwagen en gezellig kleppend met een vriendin die naast haar liep. Ze had natuurlijk gezegd: 'bij het zebrapad moet je wachten! Denk er goed om! Niet oversteken hoor. Wachten tot ik er ook ben!' Op zich een goed advies, er rijden tenslotte behoorlijke idioten rond in dit soort woonwijken. Maar in dit geval zorgde de moeder in kwestie wel voor een pracht van een zebra-pad-stelling!

5 opmerkingen:

Anoniem zei

hahahaha en jij maar wachten. Ik hoop dat Fran in het verkeer altijd zo goed luistert als dat jongetje

Anoniem zei

mooi verhaal weer! als ik dat had geweten van al dat verlies had ik een dagje gewacht met zetten..... of toch beter in een dag?
Drop

Anoniem zei

Een dilemma dus.
Maar ja, dat is een pad-stelling altijd.

Anoniem zei

Ik begrijp dat je dit vanuit je auto met le laptop gelogd hebt?

Anoniem zei

Hahaha! En hoe laat was je binnen?