Schier

Mijn moeder en tante gingen vandaag naar Schiermonnikoog. Ze hebben daar een huisje gehuurd en gaan er een weeklang vakantie houden. Lange tijd geleden hadden we al afgesproken dat Peer en ik ze vandaag naar Lauwersoog zouden brengen. Een paar weken terug hadden we daarbij bedacht dat, als het lekker weer zou zijn, wij gewoon mee zouden gaan op de boot om een dagje te fietsen op Schier. En mooi weer was het.

We huurden twee fietsen en één mandje en reden langs de dijk. Nou ja, we reden, en stopten, en reden, en stopten, en reden... want we moesten natuurlijk wel, om de haverklap, foto's maken. En één filmpje.

In het dorp dronken we koffie bij Bernstorff. 'Hee, zag je wie daar op het terras zat?' siste Peer me toe. Ik had niets gezien, was helemaal gefixeerd op de pruimentaart. 'Hij van Barend en Van Dorp!' zei Peer. 'Welke van Barend en Van Dorp?' vroeg ik. Maar dat wist Peer niet. Het bleek Van Dorp te zijn. Met vrouw. Zomaar op Schier.

We reden het dorp uit richting vuurtoren. Bij het allereerste duin wisten we het weer. Klimmen... maar daarna ook shoeffffffff..... dalen!

Op het enorm brede strand stond een felgekleurd kinderfietsje. Hij werd van twee kanten gefotografeerd. 'Is dit niet een beetje overdreven?' vroeg ik Peer terwijl ik afdrukte. 'Ah welnee, je moet dit soort onderwerpen goed vastleggen,' zei Peer. Klikkerdeklik.

De wind was hard, de golven hoog, de meeuwen krijsten en wij stonden daar en dachten aan de man die vanmiddag in Spanje begraven werd. Uit mijn jaszak haalde ik een grote kiezel, ooit gevonden op het strand van Altea in Spanje, vlakbij de praktijk van mijn zwager. Peer gooide de kiezel met een grote zwaai in zee. We konden niet zien of het water er door bewoog. Maar ik denk van wel. We waren blij dat we de begrafenis toch hadden kunnen regelen, verdrietig om wat gebeurd was en ook nog steeds een beetje boos. Maar de tijd slijpt scherpe randen weg, net als water dat bij stenen doet. Waarna het mooie kiezels worden.

We waren op het juiste moment op de juiste plaats vandaag. Na de enerverende week waren we erg toe aan wind in ons haar en zilte lucht in onze neuzen. Het was echt even bijtanken. En herdenken. Dat ook.