Collec-tante

Terwijl ik op mijn laptop bezig ben uit te zoeken hoe ik eindelijk mijn eigen weblog kan gaan hosten en Peer samen met zwager Chris achter Peer z'n laptop bezig is de boel daar goed draaiend te krijgen gaat de deurbel. Ding. Dong.

Ik kijk achterom om te zien of Peer opstaat. Maar hij zit vastgezogen aan het beeldscherm. Ik zet de laptop van schoot en wandel richting de voordeur. Door het gordijn zie ik een onbekende vrouw op de stoep staan. Ik open de deur en zie dat ze collecteert. 'Wilt u misschien iets geven voor de Nierstichting?' vraagt ze. Ik draai me al weer om richting woonkamer en roep: 'Ja hoor, even de portemonnee pakken...'

Als ik de kamer binnenkom vraag Peer wie er op de stoep staat. 'Nierstichting,' zeg ik. 'Nierstichting?' Peer kijkt verbaasd. 'Die zijn toch al geweest??' Vanaf de stoep hoor ik de vrouw een kleine gil slaken. 'Oh nee hè?' roept ze richting kamer. 'Dat meent u niet! Ik wist het niet meer zeker, ik moest nog een paar huizen doen, oh gut... sorry hoor, sorry!' Ik kan haar in de kamer helemaal voelen blozen en pak ondertussen mijn portemonnee. Dan loop ik terug naar de voordeur met een grote grijns op mijn gezicht.

Ze ziet mijn portemonnee en kleurt nog harder. 'Nee hoor, echt niet doen,' stamelt ze, 'ik vind het zo erg, ik dacht echt dat ik hier nog niet geweest was!' Ik begin hard te lachen, doe wat geld in de bus en zeg dat het niet erg is. Ze verontschuldigd zich nog een keer en vertrekt dan.

Als ik lachend terugkom in de kamer zegt Peer: 'Ach, nu klopt het ook weer, we hebben toch twee nieren?' Ik stel me ondertussen voor hoe deze collec-tante straks thuiskomt met dit verhaal. Misschien heeft ze ook wel een log...