De Rij

'Oh, Donder, dit is niet goed hoor,' zei Skwebbel toen we vanochtend, heel vroeg, Stadskanaal binnenreden. Doel van de reis: kaarten scoren voor Bert Visscher. En zo te zien waren we niet de enige. 'Man, wat een rij!' klonk het nog een keer vanaf de achterbank.

We hadden uitgerekend dat we in De Rij maximaal 625 mensen voor ons konden hebben. Als het er meer waren dan hadden we pech gehad. Terwijl we langs De Rij liepen werd duidelijk dat het er om zou spannen. Als ze allemaal 2 of 3 kaarten zouden kopen hadden we mazzel. Kochten ze allemaal het maximale aantal van vier...

De Rij leidde een soort van eigen leven. Mensen leerden elkaar wat kennen, grapjes werden gemaakt, pepermuntjes uitgewisseld. Om ons heen kwam Stadskanaal tot leven. Er werd een marktje opgebouwd. De EHBO-vereniging richtte een stand in.

'Ta-tuuuu, ta-tuuuuu, ta-tuuuuu... ' klonk het toen maar liefst vier brandweerwagens, drie politie-auto's én drie ambulances aan kwamen rijden. Wij bleven staan waar we stonden, want De Rij was belangrijker dan al het andere. De grote ladderwagen reed op de rij af. 'Nou okee dan, dan gaan we wel even aan de kant. Heel even maar hoor'. We lieten alle hulpdiensten door die zich vervolgens opstelden op de informatiemarkt. Af en toe klonk de sirene en stonden kinderen óf te stralen van plezier óf klemden ze zich vast aan het been van hun moeder. Zo'n sirene klonk best loeihard als je er vlakbij stond!

'Eh... meneer de brandweerman?' riep een meisje vanuit de rij omhoog richting de brandweerman die in het bakje zat aan het eind van de lange arm. De brandweerman keek naar beneden. Hij had helemaal niet gerekend op zo'n zeshonderd toeschouwers bij het opbouwen van deze informatiemarkt... 'Uw vlag hangt verkeerd om hoor!' riep ze naar boven. En toen zagen we het allemaal: "REEWDNARB" stond er te lezen. De Rij had lol, de brandweerman iets minder.

Oma voor ons kreeg gedurende de ochtend haar kleinkinderen op visite. 'We kwamen even kijken hoe het met je gaat,' sprak de moeder van de kindertjes. Oma gaf aan dat het heel gezellig was in De Rij. Wij knikten instemmend. Want dat was het zeker.

Skwebbel en ik besloten na bijna twee uur dat we nu toch echt koffie moesten hebben. En even later stonden we bij Bakker Bart wéér in een rij.

'Wij hebben de laatste kaarten hoor,' sprak de man die glunderend het theater uit kwam. De Rij weigerde dat te geloven. En zie je wel, na hem kwam nog een meisje met kaarten. We konden nog steeds mazzel hebben maar begonnen ons er toch op voor te bereiden dat het niet zou gaan lukken. Voor ons nog 'maar' zo'n honderdvijftig wachtende mensen.

En toen kwam de man. De man met gezag. De man met het hoofd in standje 'oh, mensen wat spijt het me verschrikkelijk'. Op was het. Over en uit. We hadden het net niet gered. Nou ja, net niet... voor ons nog zeker honderd man die het ook niet gered hadden. 2.400 kaarten waren in drie uur tijd verdwenen. Maar wij hadden ons niet verveeld.

De man achter ons kwam vervolgens met de uitspraak van de dag: 'Het is maar goed dat we een beetje achteraan zijn gaan staan, nu hebben we ons mooi € 42,00 bespaard!'