dinsdag, september 19

Speldje

Toen ik haar leerde kennen, nu 37 jaar geleden, was ze net als ik zes jaar oud en net als ik gek van paarden. In de jaren die volgden zaten we meer op de manege dan thuis. Gouden tijden waren het. Een super-jeugd.

Toen we groter werden en heel langzaam maar zeker gingen beseffen dat je zult moeten werken om de kost te verdienen bleef zij bij haar liefde voor paarden. Ze deed de opleiding voor instructrice in Deurne en ging daarna paardrijles geven. Ik sloeg een andere weg in en kwam in de admistratieve sector terecht.

Door de jaren heen hielden we contact. We kregen relaties, er kwamen kinderen, er was lief en leed. De jaren kabbelden voort. Soms zagen we elkaar zomaar een jaar niet. Dan troffen we elkaar een aantal keren vlak achter elkaar. Maar altijd was het als vroeger.

En een paar jaar geleden zei ze opeens: 'Ik ga iets heel anders doen, een heel andere richting uit, ik ga stoppen met paardrijlessen geven, ik ga in de zorg werken'. Mijn mond viel open van verbazing. Van alle beroepen die ik bedacht zou kunnen hebben als zijnde 'bij haar passend' zou de zorgsector nooit in me opgekomen zijn. Maar ze deed het toch maar even. Ze begon aan de opleiding en werkte daarbij 32 uur per week in een verpleeghuis met dementerende bejaarden (nou ook niet bepaald de meest makkelijke categorie patiënten). Daarnaast runde ze een huishouding want ze had immers ook nog een man en kind die aandacht verdienden.

Ik zag niet veel van haar, de laatste drie jaar. Ze bleef zich verontschuldigen, ik bleef roepen dat ze daar mee op moest houden, en steeds weer kwam er achteraan: 'Na mijn diplomering...'

En vandaag was het zover. Ik nam eerder vrij van mijn werk en reed op de fiets naar haar feestje dat hier in Assen plaatsvond. Daar werd drie jaar keihard werken beloond en zag ik hoe ze haar speld 'Verzorgende IG' uitgereikt kreeg. Tjonge, op haar veertigste een totaal nieuwe weg ingeslagen. 'Ik ben bere-trots op je,' vertelde ik haar toen ik een bos bloemen overhandigde. Ze straalde helemaal, vanwege al die mensen die voor haar gekomen waren, vanwege al die bossen bloemen maar vooral vanwege het feit dat die drukke jaren achter de rug waren en ze nu weer 'gewoon' verder kan met haar leven.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Een dappere keuze!

Anoniem zei

Dat is wel een heel andere richting. Knap hoor. En zwaar denk ik, ook het werk nu..

Anoniem zei

*ot* Ik ben te druk met mijn werk om me druk te maken ;)
Enneh koffie is toch lekkerder :P

Anoniem zei

Alles verwacht.... maar dit toch zeker niet! En jullie leken nog wel zo op elkaar vroeger....

Oeps... misschien kom jij dan ook nog wel in de zorg terecht als "pleegzuster Donder".. :p

Groet'n, JeZus

Anoniem zei

Knap hoor, wat zal die nou een tijd "overhouden" mén wat een klus.
En Thailand, wow, dat wordt vast héél gaaf!
Drop

Anoniem zei

Ik heb wel es geroepen dat je op een gegeven moment niet meer opnieuw kunt beginnen, maar het kan tóch. Als je maar wilt. Diepe buiging voor deze mevrouw.