Zielig

Bij mijn mannelijke collega S. speelde zich vanmiddag een enorm drama af. Hij sneed zich aan een papiertje. En dat doet zeer, dat weten we allemaal. Zelfs de vrouwen onder ons zullen niet ontkennen dat een papiersneetje pijn kan doen. Maar collega S. wist het behoorlijk te overdrijven. Ik benadruk hierbij nogmaals dat hij van het mannelijk geslacht is...

'Oh.... oeh hee...,' sprak S. met veel drama, 'het trekt helemaal!'
Ik keek hem meewarig aan.
'Als ik het tegen het licht hou kan ik er bijna doorheen kijken,' sprak hij terwijl hij de gewonde hand omhoog hield.
Ik begon te glimlachen.
'Ik schrok echt ènorm toen ik me sneed,'voerde hij het drama op, 'ik dacht nog, ja hoor, daar gààt mijn duim'.
Ik lag inmiddels bijna onder mijn bureau van het lachen.
'Het is echt een enorme wond hoor!' Hij keek er wanhopig bij.
'Het is een hele, hele, vuile pijn. Echt waar.'

Toen ik even later naar het archief moest durfde ik hem bijna niet alleen te laten. Stel je toch voor dat hij in zijn eigen drama ging geloven. Ik liep dus binnen bij de receptioniste en legde haar het hele drama uit. Ze schaterde. ‘Wil je wel even op hem letten, want ik moet naar het archief, en het is echt niet vertrouwd dat hij alleen zit hoor, hij kan wel flauwvallen!’ De receptioniste beloofde goed op te passen. Toen ik weer terugkwam stond ze bij ons in de deuropening. ‘Hij leeft nog hoor!’ zei ze toen ik aan kwam lopen. ‘Maar zielig is hij wel’.
Collega S. stak een pruillip naar voren en zei: ‘Ja nou....’

Zulk leuk spul; mannen!