Regelen

Het haardje in de serre brandde er lustig op los. Op tafel stond een prachtig bos rozen en daarnaast lag het adresboekje van schoonzus. Er moesten mensen gebeld worden om ze op de hoogte te brengen van het overlijden van mijn zwager. Er moest met Spanje gebeld worden om te regelen dat zijn overlijden daar ook werd aangekondigd.

En toen kwam toch het moment dat we moesten bellen met een begrafenisondernemer in Spanje. Gelukkig was het een Nederlander. Gelukkig was hij begripvol. Want gezien de relatie tussen mijn zwager en ons, of liever gezegd het jarenlang ontbreken van die relatie, weten we niets. Peer z'n beide ouders zijn in Spanje begraven en het graf naast dat van hun is gereserveerd voor mijn zwager of zou door hem gereserveerd worden, zo had hij ons destijds verteld. En dat was alles. We weten niet of hij verzekerd is en waar hij dan verzekerd is. Of hij zijn zaken geregeld heeft of niet. Of er iemand is die wèl op de hoogte is. We weten echt niet hoe het nu verder gaat. Toen we in juni bij hem waren hebben we over al deze zaken om opheldering gevraagd en de antwoorden waren niet echt duidelijk en helder. Hij zou het regelen, zei hij toen. Maar of dat ook gebeurt is?

De begrafenisondernemer zei: 'ik kan nu niet zoveel omdat het zondag is, ik ga wel even uitzoeken of hij naar het tanatorio (een combinatie van crematorium en rouwcentrum) is overgebracht en morgen duik ik in de papieren. Daarna bel ik u terug, is dat goed?' Dat was meer dan goed.

De eerste stap is genomen. En dan nemen we de volgende stap. En dan de volgende. En dan de volgende. Totdat het klaar is, zo'n 2.400 kilometer verderop.