Oleanders

We bleven ons er over verbazen toen we in juni naar Spanje reden. Oleanders, oleanders en nog eens oleanders. In allerlei kleuren van wit tot roze tot dieppaars en op de meest vreemde plekken. Overal zagen we ze. Langs het kronkelende weggetje naar het ziekenhuis waar Peer z'n broer opgenomen was zagen we ze in het stoffige Zuid-Spaanse zand. De middenberm van de snelweg was door de oleanders één lang roze-wit lint geworden. In een droge, dorre rivierbedding waar helemaal niks meer wilde groeien zagen we een enorme wolk van roze en paars. Overal oleanders.

'Tot in lengte van dagen zullen de oleanders ons herinneren aan deze week,' zei schoonzus Els. Het was een week van verdriet geweest, van afscheid nemen van een ernstig zieke broer, van spullen uitzoeken en van praten. De week van de oleanders was het.

Wij gingen terug naar Nederland, mijn zwager bleef ernstig ziek achter in Spanje. We hielden telefonisch contact met hem maar de afgelopen week nam hij zijn toestel niet meer op. Gisteren hoorden we van zijn nederlandse huisarts in Spanje dat het heel, heel slecht met hem ging. En vanochtend kregen we te horen dat hij vannacht heel rustig in zijn slaap is overleden. De huisarts had tot op het laatst aan zijn bed gezeten. Vooral dat laatste was voor ons heel belangrijk. Hij was toch niet alleen geweest.

'Jullie komen me niet begraven hoor,' had zwager in juni nog gezegd, 'wat een onzin. Zorg er maar voor dat ik een mooie steen op mijn graf krijg later, dat heb ik liever.' We gaan dus niet halsoverkop naar Spanje nu. We gaan vandaag wel naar Oosterbeek, naar de zus van Peer, omdat je elkaar op dit soort momenten even vast wilt houden. Een telefoongesprek is dan echt niet genoeg.

En zojuist kochten we een oleander, die gaan we morgen in haar tuin zetten. Omdat die tot in lengte van dagen ons zal herinneren aan de man die niet meer is en de week dat we afscheid van hem namen.