Spanje

Voor de lezers die het niet weten, we zijn nu, samen met de zus van Peer, in Spanje om de broer van Peer te bezoeken die ernstig ziek is. Hij zal waarschijnlijk niet lang meer leven en wilde graag dat we nog een keer kwamen. Vooral ook omdat hij een aantal spullen heeft die hij graag in de familie wilde houden. Hij vroeg ons langs te komen om samen met hem die spullen uit te zoeken en naar Nederland te verschepen. En dus togen we, midden in onze vakantie, naar Spanje.

Dinsdagmiddag hadden we met mijn zwager afgesproken, om 13.00 uur. Maar wie er ook open deed; geen zwager. In het trappenhuis was een schilder aan het werk. Hij vertelde ons, voorzichtig en in gebrekkig Engels, dat E. de dag er voor was afgevoerd per ambulance. Naar welk ziekenhuis wist hij niet en wat er precies aan de hand was was hem ook niet bekend.

Navraag (met handen en voeten want ons Spaans is niet zo best) bij de kroeg onder het appartement van E. gaf de volgende oplossing: Ga maar naar de eerste hulp post in het dorp en vraag daar maar verder. En dus gingen we weer, richting eerste hulp post, waar ook niemand Engels sprak. Zelfs niet met handen en voeten. Maar uiteindelijk was er een vriendelijk mannetje in een groen shirt die begreep wat we bedoelden. Maar dan moesten we eerst wachten op de arts van E. zo gebaarde hij en dus namen we plaats in de wachtkamer. Na een half uurtje verscheen een nukkige arts die ons vertelde in welk ziekenhuis we moesten zijn. Eindelijk konden we richting zwager.

In het ziekenhuis troffen we een zeer zieke E. aan. Heel emotioneel ook. Hij was blij dat we er waren maar zo gefrustreerd dat hij uitgerekend nu in de het ziekenhuis lag! Dat was niet zijn bedoeling geweest. Het hoofd is goed helder maar het lijf wil niet meer en daar baalt hij van als een stekker. We gebruikten het eerste bezoek om bij te praten en kwamen ´s avonds terug voor spijkers met koppen. E. dicteerde waar alle spullen precies lagen en ik notuleerde, als een echte secretaresse, alles in mijn pasgekochte schriftje.

Daarna gingen we echt aan het werk. Gisterochtend gingen we naar zijn flat en begonnen de spullen bij elkaar te zoeken. Gistermiddag regelden we een internationaal verhuizer, gisteravond pakten we de restjes in en gingen we weer naar het ziekenhuis.

Vanochtend gingen we eerst naar het ziekenhuis maar E. bleek per ambulance naar Allicante vervoerd te zijn voor onderzoek. Wij gingen dus terug naar zijn woonplaats waar we op jacht gingen naar de sleutel van zijn postbus. Die vonden we bij een makelaarskantoor (ja mensen, dit is Spanje!) en we haalden net de postbus leeg. Een zak vol post omdat hij al lange tijd niet meer in staat was naar de postbus te lopen. E. heeft voorlopig genoeg te lezen lijkt me. Nu zitten Peer en ik even te internetten in de koelte en dan pakken we vanmiddag de laatste restjes in. De verhuizer komt eind van de middag en daarna gaan we weer richting ziekenhuis.

Dan morgenochtend nog 1 keer richting ziekenhuis en dan gaan we weer Noord-waarts. Een rare week is het, zo midden in onze vakantie. Een week van emoties, frustraties, warm weer, voetbal (Spanje won en heel Benidorm lawaaide tot diep in de nacht), ongezond eten want geen tijd om te koken en familieverhalen. We zijn blij dat we gegaan zijn. Maar we zijn nu alledrie behoorlijk moe en ook wel blij dat we weer naar huis gaan. Dubbel is het, dubbel blijft het. Het leven zit soms raar in elkaar.